Του Ηλία Ψυχογιού

Όταν πριν από έναν χρόνο η ΝΔ κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές με το εμφατικό 40,56%, εκτός από τα πανηγύρια που ξέσπασαν στο κόμμα, υπήρξαν και ορισμένοι οι οποίοι φοβούνταν ότι η μονοκρατορία θα προκαλέσει μεγάλη αναταραχή στο πολιτικό σύστημα και ταχεία αποδρομή του κόμματος από τον στόχο του. Ανέφεραν χαρακτηριστικά την περίπτωση Σημίτη το 2000 και την περίπτωση Καραμανλή το 2007 που, μετά από εμφατικές νίκες (όχι με τέτοια διαφορά από τα άλλα κόμματα), είχαν μεγάλη πτώση σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών του 2024 και την απώλεια 12,25 ποσοστιαίων μονάδων (40,56% – 28,31%), ταυτόχρονα με την άνοδο των δεξιών/ακροδεξιών κομμάτων, φάνηκε να επιβεβαιώνεται η παραπάνω πρόβλεψη. 

Και ενώ η λογική υπεδείκνυε ότι η Νέα Δημοκρατία θα έπρεπε να αντιμετωπίζει τις μεγαλύτερες εσωκομματικές εντάσεις, διαπιστώνουμε πως στην "εξ ευωνύμων" αντιπολίτευση αλληλοσπαράζονται. 

Στον μεν ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας δεν θέλει να γίνει Αλαβάνος και προσπαθεί με τεχνικές δεκαετίας ’60 να ρίξει τον Στέφανο Κασσελάκη (επιστολές των 87, υπονόμευση στο συνέδριο), ο οποίος όμως χρησιμοποιεί τη δύναμη των κοινωνικών δικτύων (μήπως και τη γνώση ένοχων μυστικών του ΣΥΡΙΖΑ;) και απαντά με συνεχόμενα πολιτικά uppercut. 

Με δεδομένο ότι οι ψηφοφόροι ενός κόμματος του 14,92% δεν είναι ιδιαίτερα ενεργοί, επειδή δεν νιώθουν πως η εξουσία βρίσκεται κοντά τους, αυτό που κάνει ο Αλέξης Τσίπρας είναι σαν να θέλει να παίξει τένις σε γήπεδο ποδοσφαίρου… "Θα βάλει και στις τσέπες"!

Από την άλλη, στο άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα.

Είσαι ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ. Έχεις παραμείνει πιστός στο κίνημα ακόμα και όταν έφτασε στο 4,68% το 2015. Η Φώφη Γεννηματά σου έδωσε πίσω την αξιοπιστία που είχες απωλέσει λόγω της περιόδου των μνημονίων και ο Νίκος Ανδρουλάκης, με αργά βήματα είναι η αλήθεια, σε έφτασε στο 12,79% στις τελευταίες ευρωεκλογές. Εάν μάλιστα οι 7 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που υπογράφουν την ανοιχτή επιστολή προς τον Κασσελάκη, φύγουν από το κόμμα τους, το ΠΑΣΟΚ θα γίνει αξιωματική αντιπολίτευση. 
Και αντί όλοι μαζί να προσπαθήσουν να δυναμώσουν το ΠΑΣΟΚ και να αποκτήσει η χώρα αξιόπιστη κυβερνητική εναλλακτική, κοντεύει να γίνει διάσπαση χειρότερη από αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούλιο του 2015!

Γιατί δεν φαντάζομαι να πιστεύει κανείς ότι ο Χάρης Δούκας, που σε έξι μήνες από την εκλογή του ως Δήμαρχος Αθηναίων θέλει να γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, σε περίπτωση που δεν εκλεγεί, θα μπορεί να σταθεί μέσα στο Κίνημα… Ο "ευεργετηθείς αχάριστος" θα εκπαραθυρωθεί σε χρόνο dt. Ενώ, εάν κερδίσει, θα εκπαραθυρώσει. 

Ο δε Γερουλάνος, ο οποίος είναι και ήπιος από ιδιοσυγκρασία άνθρωπος, απορώ γιατί έμπλεξε σε αυτήν τη λασπομαχία. Το μόνο που πιθανότατα θα καταφέρει, θα είναι να λερωθεί. Αφού, σε αντίθεση με τους άλλους και λόγω της αστικής του καταγωγής, δεν θα καταδεχτεί να παίξει βρώμικα. Οι άλλοι δύο, ανδρωμένοι πολιτικά στα αμφιθέατρα του πολυτεχνείου, ξέρουν… 

Εκτός κι αν οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ αποφασίσουν να κάνουν την έκπληξη και τον εκλέξουν πρόεδρο. Σε αυτήν την περίπτωση, η πολιτική "τράπουλα" ανακατεύεται ξανά, γιατί ο Γερουλάνος βρίσκεται από θέσει εγγύτερα στο μετριοπαθές εκλογικό κοινό από ό,τι ο Νίκος Ανδρουλάκης και πολύ μακριά από τον αριβισμό του Χάρη Δούκα. Είναι δηλαδή άνθρωπος του πολιτικού πραγματισμού και του μέτρου. Και αυτό προσμετράται στα υπέρ του. 

Όσο για τους υπόλοιπους διεκδικητές της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, καθόλα σεβαστοί, θα φανεί εάν επιθυμούν να καταγράψουν τις δυνάμεις τους στην εσωκομματική διελκυστίνδα ή θα αποχωρήσουν στην πορεία υπέρ κάποιου "μεγάλου". Στην πρώτη περίπτωση, θεμιτό να επιθυμούν να δείξουν "το μπόι τους". Στη δεύτερη όμως περίπτωση θα μιλάμε για παλαιοκομματική τακτική, που δεν ταιριάζει στην εποχή και η οποία θα κοστίσει και στον "μεγάλο" και στον "μικρό". 

Ας μην παρεξηγηθώ, δεν επιχαίρω για την κατάσταση των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Το αντίθετο μάλιστα. Λυπάμαι, αλλά και φοβάμαι ταυτόχρονα. Φοβάμαι ότι αν η σοσιαλδημοκρατία και η αριστερά δεν καταφέρουν να βρουν "τα πατήματά τους" και να μειώσουν την έπαρση των "ταών των λοφιοφόρων" που υπάρχουν στα ηγετικά τους κλιμάκια, η λαϊκίστικη δεξιά και η ακροδεξιά θα βρουν πρόσφορο έδαφος για αύξηση της εκλογικής, πολιτικής και, κυρίως, κοινωνικής τους επιρροής. Οι τελευταίες ευρωεκλογές το απέδειξαν άλλωστε και η Γαλλία δεν είναι τόσο μακριά (πολιτικά) από εμάς όσο θέλουμε να νομίζουμε.

Στο ενδιάμεσο πάντως ο Μητσοτάκης δείχνει να ανακάμπτει δημοσκοπικά, προσπαθεί να επαναπροσεγγίσει εκλογικό κοινό που έχασε στις ευρωεκλογές και ετοιμάζεται να απαντήσει σε παρεμβάσεις νυν, πρώην και επιτίμων…

Και κάθε Κυριακή πάει στην εκκλησία και ανάβει ένα πράσινο και ένα ροζ κερί!

* Ο Ηλίας Ψυχογιός είναι αναλυτής δεδομένων με ειδίκευση στο Internet of Things