Του Ηλία Ψυχογιού

Πυρετώδης είναι το τελευταίο διάστημα η αρθρογραφία σχετικά με την, υποτιθέμενη, "ακροδεξιά" στροφή των πολιτών στην Ευρώπη, ειδικά μετά την πρωτιά του λαϊκιστή Γκερτ Βίλντερς στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές της Ολλανδίας. 
Η συγκεκριμένη προσέγγιση διευρύνθηκε κατακόρυφα καθώς, μαζί με τον Βίλντερς, από τους αρθρογράφους τοποθετούνται στην "ακροδεξιά" τόσο η Μαρίν Λε Πεν και ο Βίκτωρ Όρμπαν, όσο και άλλοι, ηπιότεροι στον λόγο και στην ιδεολογική ταυτότητα πολιτικοί ανά την Ευρώπη. 

Αυτή η συνάθροιση δεν πραγματοποιείται τυχαία, καθώς πρόκειται για την παραδοσιακή, φασιστικής εμπνεύσεως, τεχνική της ιδεολογικής "σαλαμοποίησης": Τοποθετούμε στην ίδια κατηγορία ιδεολογικές προσεγγίσεις, οι οποίες, ακόμα κι αν έχουν ομοιότητες μεταξύ τους, έχουν ακόμα μεγαλύτερες διαφορές και τις "καταδικάζουμε" ομαδικά.  
Είναι σαν να αθροίσει κάποιος, συλλήβδην, στην ίδια αριστερά, τους κομμουνιστές, τους σοσιαλιστές, τους τροτσκιστές και τους αναρχικούς!

Στην Ελλάδα αυτό γίνεται με ακόμα πιο άγαρμπο τρόπο, ειδικά από κομματικά στρατευμένες αναλύσεις, οι οποίες έχουν φτάσει στο σημείο να χαρακτηρίζουν ως "ακροδεξιούς" πολιτικούς, οι οποίοι, σε όσους είναι πραγματικά δεξιοί, φαίνονται τουλάχιστον κεντρώοι. Επειδή απλώς οι συγκεκριμένοι πολιτικοί συχνά είναι οικονομικά φιλελεύθεροι, για την αριστερά είναι βολικό να "τσουβαλιάζονται" μέσα στο "ευρύχωρο σακί" της ακροδεξιάς. 
Ας μην ξεχνάμε ότι ως ακροδεξιός έχει χαρακτηρισθεί πολλάκις από την αριστερά και ο Κυριάκος Μητσοτάκης! 

Για να γίνει πλήρως αντιληπτό το φαιδρό της "σαλαμοποίησης", αρκεί να αναφερθεί ότι από την πλευρά της ακροδεξιάς ο Μητσοτάκης χαρακτηρίζεται ως κάτι μεταξύ Χαρίλαου Φλωράκη και Ανδρέα Παπανδρέου... 

Στην πραγματικότητα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, οι πολίτες δεν κινούνται, ακόμα, προς την ακροδεξιά, αλλά προς εκείνους τους πολιτικούς χώρους οι οποίοι θεωρούν (οι πολίτες θεωρούν) ότι είναι ικανοί να αντιμετωπίσουν τόσο την αθρόα παράνομη μετανάστευση ασύμβατων με την ευρωπαϊκή κουλτούρα πληθυσμών όσο και την έκπτωση του επιπέδου ζωής. Κυρίως επειδή αυτές οι δύο παράμετροι είναι που απασχολούν τους πολίτες των χωρών της Ευρώπης. 
Ακόμα κι αν αρκετοί κοινωνικοί επιστήμονες προσπαθούν να εμφυσήσουν την αντίληψη ότι η άκριτη παράνομη μετανάστευση δεν δημιουργεί προβλήματα, οι κάτοικοι των πόλεων συχνά βιώνουν ακριβώς το αντίθετο στην καθημερινότητά τους. Παρότι λοιπόν γίνεται ευρεία προσπάθεια να συγκαλυφθεί η εισαγόμενη εγκληματικότητα πίσω από ωραίες εκφράσεις, οι πολίτες βλέπουν τις ανακοινώσεις της αστυνομίας, ενώ ταυτόχρονα βιώνουν την γκετοποίηση μεγάλων τμημάτων των ευρωπαϊκών πρωτευουσών. 

Ταυτόχρονα δε, διαπιστώνουν την κατακόρυφη πτώση του βιοτικού τους επιπέδου που σε συνδυασμό με την υπογεννητικότητα απειλούν, με επιτακτικό πλέον τρόπο, την πολιτισμική, θρησκευτική και εθνοτική - ας μην φοβόμαστε τη λέξη - συνέχεια των χωρών τους. Κακά τα ψέματα, με εξαίρεση ένα μικρό τμήμα των πολιτών κάθε χώρας, ακόμα και άτομα που δεν ανήκουν στον συντηρητικό χώρο, άτομα που ανήκουν στην αριστερά ή τη σοσιαλδημοκρατία, θέλουν οι χώρες τους να παραμείνουν πολιτισμικά, θρησκευτικά και εθνοτικά ακέραιες. 

Όσο λοιπόν αυτοί οι πολίτες διαπιστώνουν πως δεν υπάρχει σοβαρότητα στην αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων από τα συστημικά κόμματα των χωρών τους, κινούνται προς αντισυστημικά, συχνά λαϊκίστικα, κόμματα, χωρίς όμως οι ίδιοι να είναι ή να προσδιορίζονται ως ακροδεξιοί. Πρόκειται για απλούς ανθρώπους, οι οποίοι, δημοκρατικά, προσπαθούν να εντοπίσουν τον ηγέτη ή την πολιτική έκφανση που θα δώσει λύση στο πρόβλημά τους. 

Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η παράμετρος που θα πρέπει να συνυπολογιστεί από τους αναλυτές των συντηρητικών κομμάτων ανά την Ευρώπη: Το πώς αυτοί οι πολίτες δεν θα μεταλλαχθούν, σταδιακά, σε καθαρόαιμους ακροδεξιούς, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό. 

Στην Ελλάδα είχαμε την τύχη, μέσα στην ατυχία μας, να κυβερνήσουν μαζί, δύο εκ των πλέον λαϊκίστικων κομμάτων (δεξιάς και αριστερής ιδεολογικής ταυτότητας) που πέρασαν ποτέ από την πολιτική ζωή του τόπου χωρίς, τουλάχιστον εμφανώς, να υπάρχει κάποια επίσημη συσχέτισή τους με την ακροδεξιά (με την οποία βέβαια συμπορεύτηκαν για να ρίξουν την προηγούμενη κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά). 

Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την ιδεολογικά συμπεριληπτική Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, όπου συνυπάρχουν όλες οι εκφάνσεις της δημοκρατικής δεξιάς, από τη συντηρητική και τη λαϊκή δεξιά έως την κεντροδεξιά, μαζί με εκπροσώπους της σοσιαλδημοκρατίας, έχουν προστατέψει την Ελλάδα από τον κίνδυνο της επικράτησης δεξιών λαϊκιστών. Τουλάχιστον προς ώρας.

Αν όμως δεν θέλουμε να δούμε εξελίξεις εξαιρετικά δυσάρεστες, καθώς ο λαϊκισμός (δεξιόστροφος και αριστερόστροφος) δεν είναι κάτι που αντιμετωπίζεται "μια κι έξω", αλλά απαιτεί συνεχή εγρήγορση, θα ήταν χρήσιμο να μην εξωθηθούν προς την ακροδεξιά πολίτες με συντηρητική ματιά στην αντιμετώπιση των προβλημάτων.

Και ένας από τους τρόπους για να μην συμβεί αυτό είναι οι πολίτες αυτοί να μην χαρακτηρίζονται από τους αυτοαποκαλούμενους "προοδευτικούς" ως ακραίοι, κάτι που δεν είναι σε τελική ανάλυση. Θα είναι μεγάλο σφάλμα σκεπτόμενοι άνθρωποι, οι οποίοι ανησυχούν για το μέλλον της πατρίδας τους, να "χαριστούν" στην απάνθρωπη ακροδεξιά ιδεολογία. 

Καλό θα ήταν οι Ευρωπαίοι ηγέτες του συντηρητικού χώρου να αντιληφθούν εγκαίρως ότι όσοι πολίτες αντιτίθενται στην παράνομη μετανάστευση και στο ακραίο Ισλάμ, δεν είναι ακροδεξιοί. 

Θα μπορούσαν να μεταβληθούν σε ακροδεξιούς; 
Υπό προϋποθέσεις, ναι.

Θα ήταν καλό για το ευρωπαϊκό μας σπίτι; Σε καμία περίπτωση.

* Ο Ηλίας Ψυχογιός σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο ΤΕΙ Πειραιά, Τεχνολογία της Πληροφορίας & Web Technology στο Πανεπιστήμιο του Paisley (Σκωτία) και Τεχνολογίες Έξυπνων Πόλεων & ΙοΤ στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Έχει εργαστεί σε εταιρείες του τουρισμού, της πληροφορικής και των χρηματοοικονομικών υπηρεσιών σε Ελλάδα και Λουξεμβούργο.