Του Ηλία Ψυχογιού 

Οι ιστοριοδίφες που έχουν μελετήσει την περίοδο της δημοκρατίας της Βαϊμάρης στη Γερμανία, η οποία έφερε στην εξουσία τον Χίτλερ το 1933, έχουν πλειστάκις αναφέρει ότι οι αιτίες που ένας σχεδόν παράφρων μαζί με τη συμμορία του κατέκτησε την εξουσία, ήταν η οικονομική δυσπραγία της γερμανικής οικονομίας εκείνης της εποχής σε συνδυασμό με τους δυσβάσταχτους όρους της συνθήκης των Βερσαλλιών, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, τον οποίο προκάλεσε η Γερμανία.

Η τακτική όμως κατάκτησης και διατήρησης της εξουσίας που ακολούθησε ο Χίτλερ, από το 1923 και το πραξικόπημα της Μπυραρίας έως τον Απρίλιο του 1945 που αυτοκτόνησε, ήταν ο άκρατος εθνικιστικός λαϊκισμός και ο τοξικός λόγος, ο οποίος πυροδοτούσε το φυλετικό μίσος.

Γι’ αυτό και, το 1945, οι Σύμμαχοι αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν την πιθανότητα μιας νέας Βαϊμάρης με το να δώσουν "άφεση αμαρτιών" στη μεταπολεμική Γερμανία, εφόσον βέβαια η ίδια αποφάσισε να αποτινάξει από επάνω της το άγος του ναζισμού.

Αντιστοίχως λοιπόν, οι λόγοι που η αριστερά στην Ελλάδα κέρδισε τις εκλογές του 2015 και κυριάρχησε πολιτικά (ιδεολογικά κυριαρχούσε για δεκαετίες) από το 2012 έως το 2019 ήταν αφενός η χρεοκοπία, η οποία προκλήθηκε κυρίως από διαχρονικά λάθη του πολιτικού συστήματος και παθογένειες της ελληνικής οικονομίας μετά το 1974, αφετέρου οι δυσβάσταχτες πολιτικές που επέβαλαν τα μνημόνια.

Η τακτική που ακολούθησε η αριστερά προκειμένου να κατακτήσει και να διατηρήσει την εξουσία ήταν ο άκρατος αριστερίστικος λαϊκισμός, ο οποίος υποδαύλιζε το ταξικό μίσος, και η εξωφρενική στόχευση προς εξωτερικούς παράγοντες αναφορικά με τις αιτίες της οικονομικής μας καταστροφής. 

Το "φταίνε οι ξένοι" δημιούργησε στους Έλληνες μια "δικαιολογημένη" άρνηση να εξετάσουν τα ενδογενή αίτια που προκάλεσαν τη χρεοκοπία.

Γι’ αυτό και, από το 2019, που δείξαμε ως πολίτες ότι αντιληφθήκαμε τα λάθη μας και αποφασίσαμε να τα διορθώσουμε, όχι πετροβολώντας τους εταίρους μας αλλά συνεργαζόμενοι μαζί τους, τα αποτελέσματα έγιναν εμφανή σχεδόν αμέσως. 

Καλό θα ήταν βέβαια αυτό να το είχαμε κάνει από το 2010, αλλά τα μαθήματα πραγματισμού έχουν και το αντίτιμο που οφείλει να καταβληθεί.

Και τώρα;

Τώρα οι πολίτες έχουν αντιληφθεί ότι δωρεάν χρήμα δεν υπάρχει. 

Έχουν αντιληφθεί επίσης ότι οι εταίροι σε εμπιστεύονται όταν έχεις συγκεκριμένο σχέδιο, το οποίο εδράζεται σε στιβαρή οικονομική ανάλυση. 

Έχουν κατανοήσει σε βάθος ότι τα δανεικά κάποια στιγμή πρέπει να επιστρέφονται. 

Και, τέλος, έχουν αντιληφθεί ότι η ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία, και όχι η κρατική επιχειρηματικότητα, είναι αυτή που φέρνει νέο, φρέσκο χρήμα στην οικονομία, νέες καλοπληρωμένες δουλειές, κοινωνική ευημερία και σταθερότητα. 

Είτε μας αρέσει είτε όχι, με ανάπτυξη της οικονομίας εξοφλούνται οι οικονομικές υποχρεώσεις της χώρας, και όχι με εκβιασμούς και απειλές.

Επιπλέον, τα τελευταία τέσσερα χρόνια οι πολίτες έχουν αντιληφθεί ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι ο "Βελζεβούλ του νεοφιλελευθερισμού" όπως έλεγε για δεκαετίες η αριστερά, αλλά το μέσον για να προχωρήσει δυναμικά η χώρα και η κοινωνία στον 21ο αιώνα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ψηφιοποίηση του κράτους.

Παρότι μέχρι πρότινος κυριαρχούσε η αντίληψη ότι το δημόσιο πρέπει να διατηρηθεί όπως ήταν το 1981, γραφειοκρατικό, δυσκίνητο και ανάλγητο, πλέον οι ψηφιακές υπηρεσίες έχουν όχι μόνο γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας, αλλά απαιτούμε να βελτιωθούν ακόμα περισσότερο.

Και όσο η αντιπολίτευση, ειδικά η αξιωματική, ήταν "στα κάγκελα" μέσω των συνδικαλιστών της, για τις αλλαγές στη μορφή επικοινωνίας του κράτους με τον πολίτη, οι ίδιοι οι πολίτες, αντιλαμβανόμενοι τη χρησιμότητα των υπηρεσιών αυτών, απέρριψαν τον αντιπολιτευτικό, στείρο και μονολιθικό λόγο.

Δεύτερο παράδειγμα είναι το άνοιγμα των τριών ναυπηγείων, Σύρου, Ελευσίνας και Σκαραμαγκά.

Επί σειρά ετών, είχε κυριαρχήσει η άποψη ότι τα ναυπηγεία δεν πρέπει να παραχωρηθούν σε ιδιώτες γιατί, δήθεν, θα "ξεπουλιόταν η περιουσία του ελληνικού λαού", με αποτέλεσμα τα ναυπηγεία να παραμένουν κλειστά και οι εργαζόμενοι να βιώνουν την απόλυτη ένδεια. 

Τελικά, αποδείχθηκε ότι οι σοβαροί ιδιώτες επενδυτές είναι αυτοί που αξιοποιούν την περιουσία του ελληνικού λαού και όχι οι "συνδικαλιστές" (ακόμα και την έννοια του συνδικαλισμού κατάφερε να ευτελίσει η αριστερά), οι οποίοι κατάφεραν να οδηγήσουν στην παρακμή και την πλήρη απαξίωση την ιστορική τέχνη της ναυπήγησης. 

Τα ίδια "συνδικάτα" ήταν αυτά που προσπάθησαν ως υπερασπιστές του "δικαίου"να παρεμποδίσουν την επαναλειτουργία των ναυπηγείων της Ελευσίνας, χτυπώντας μάλιστα και κάποιους εκ των εργαζομένων οι οποίοι, άκουσον άκουσον, τόλμησαν να διαφωνήσουν με το "θέσφατο του λόγου τους".

Αυτός ο τοξικός λόγος, η χωρίς καμία βάση αντίδραση, ο οπορτουνιστικός πολιτικός ακτιβισμός, αποδοκιμάστηκε από τους ίδιους τους εργαζόμενους των Ναυπηγείων, τους κατοίκους των περιοχών γύρω από αυτά, αλλά και από τους Έλληνες πολίτες συνολικά, τόσο στις εκλογές της 21ης Μαΐου όσο και της 25ης Ιουνίου.

Συμπερασματικά, η πλήρης άγνοια της πραγματικότητας, η διαστρέβλωση και η ισοπεδωτική επιχειρηματολογία πως "όλα είναι μαύρα και πρέπει να τα καταβαραθρώσουμε για να σωθούμε" και η ακραία, στα όρια του αήθους, επίθεση της αντιπολίτευσης προς το πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη, ήταν αυτά που προκάλεσαν την απέχθεια των πολιτών προς τους πομπούς της ανεξέλεγκτης τοξικότητας.

Και όπως μετά το 1945 οι Γερμανοί αποτίναξαν την τοξικότητα του ναζισμού, καταφαίνεται ότι και οι Έλληνες αποτινάζουν σταδιακά, αλλά με ταχύτητα, την τοξικότητα της αριστεράς.

Κάλλιο αργά παρά ποτέ...

* Ο Ηλίας Ψυχογιός, έχει σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων στην Ελλάδα και Τεχνολογίες Διαδικτύου στη Σκωτία. Έχει εργαστεί σε πολυεθνικές εταιρίες του τουρισμού και της πληροφορικής.