Η Ευρώπη κινδυνεύει να μετατραπεί σε... πυγμαίο

Του Θοδωρή Γιάνναρου 

Αν κάποιος δει με καθαρό μυαλό και καθαρή ματιά τα τεκταινόμενα, θα διαπιστώσει πως, καμία ηγεσία τόσο στην Αμερική, όσο και γενικά στη Δύση και την Ευρώπη δεν είχαν δώσει σημασία στο προειδοποιητικά σινιάλα και στις ενδείξεις που σίγουρα δεν ήταν λίγα, ώστε να προβλέψουν την καταιγίδα που ερχόταν. Πολλά δεν έκανε η Αμερική  -η επικεφαλής χώρα της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, που για μια ακόμη φορά εμφανίζεται πολύ κατώτερη των περιστάσεων και των προσδοκιών, ούσα ουσιαστικά χωρίς σχέδιο και χωρίς να μπορεί να προτείνει λύσεις στα προβλήματα που προέκυψαν και συνεχώς προκύπτουν στον τομέα της ενέργειας, όπως και στη γενικευμένη κρίση που βιώνει η Ευρωπαϊκή Ήπειρος.

Μετά την εγκληματική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, το παιχνίδι παίχθηκε μεν δυόμιση μήνες, αλλά τώρα, όπως καθαρά φαίνεται, διαφοροποιήθηκε και μάλλον έχει αλλάξει ριζικά, μιας και Αγγλία και Αμερική πήραν την αφορμή που τους δόθηκε από τον Πούτιν και πλέον, μπορούν να κάνουν το παιχνίδι που πάντα ήθελαν και το οποίο σε κάθε περίπτωση θα είναι διττό  -μ’ ένα σμπάρο δηλαδή, δύο τρυγόνια… και τι τρυγόνια.

Τι έχει αλλάξει και τα πάντα έγιναν διαφορετικά, κι ενώ Ουκρανία και Ρωσία βρίσκονταν σχετικά κοντά σε μια αποδεκτή και για τα δύο μέρη λύση, μέσω διαπραγματεύσεων για τον τερματισμό του πολέμου; Τι συνέβη και οι διαπραγματεύσεις αυτές χάθηκαν από τον ορίζοντα γεγονότων; Τον λόγο μπορεί να μην το μάθουμε ποτέ, ή ίσως μετά από πολλά χρόνια, όταν γραφτούν τα νέα βιβλία της "Παγκόσμιας Ιστορίας”… όταν τα πάντα πλέον θα είναι ενταγμένα σε μια άλλη, νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων, με τίποτα να μην θυμίζει το παρελθόν.

Δυστυχώς, αν κάποια στιγμή υπήρξε κάποια αισιοδοξία  -έστω και αμυδρή για αίσιο τέλος των διαπραγματεύσεων και τερματισμό αυτού του βρόμικου πολέμου εξόντωσης αμάχων, τώρα πια δεν υπάρχει, ενώ από την άλλη, το ακραίο σενάριο περί πολεμικής γενίκευσης σε παγκόσμιο επίπεδο έχει πάψει να υφίσταται, με το ίδιο να ισχύει και για τις πυρηνικές απειλές της Ρωσίας που μάλλον αισθάνεται με την πλάτη στον τοίχο και τον Πούτιν να είναι πλέον… υποχρεωμένος να τελειώσει την παρτίδα, από τη στιγμή που πήρε την απόφαση να την ξεκινήσει και να επιτεθεί στην Ουκρανία, με σκοπό να οδηγήσει τον Ζελένσκι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων όπου η Ουκρανία θα εμφανιστεί… αποδυναμωμένη, ανίσχυρη και με πολύ χαμηλές προσδοκίες.

Αυτό που επιδιώκει η Αμερική και η κύρια σύμμαχός της Αγγλία, είναι η μετατόπιση του κέντρου βάρους από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό, αφού πρώτα ξεδοντιαστεί η Ρωσία με την  Ευρώπη αδύναμη και πλήρως εξαρτώμενη από την αμερικανική ομπρέλα απλά να παρακολουθεί, να δέχεται εντολές και να συμμορφώνεται. Η πολιτική της διατήρησης του πολέμου στην Ουκρανία, και οι κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας μέχρι να εξουθενωθεί οικονομικά, καθώς και η ανακοίνωση ένα χρόνο πριν,  της στρατηγικής συμμαχίας Αυστραλίας, Ηνωμένου Βασιλείου και ΗΠΑ δείχνει ξεκάθαρα τη νηπιακή κατάσταση της εξωτερικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία ακόμα δεν έχει συνειδητοποιήσει τίποτα από αυτά που συμβαίνουν δίπλα και γύρω της. Εάν η Ευρώπη θέλει πραγματικά να έχει υπολογίσιμη υπόσταση, να παρεμβαίνει στα παγκόσμια δρώμενα και να είναι τουλάχιστον σε θέση να υπερασπίζεται τα δικά της συμφέροντα, τότε θα ήταν αναγκαίο να αποδείξει σε φίλους και αντιπάλους, πως έχει την πρόθεση να το κάνει, χωρίς να έχει την ανάγκη κανενός συμμάχου-αφεντικού και βέβαια να φροντίσει να αποκτήσει και τη σχετική συλλογική στρατιωτική ισχύ.

Είναι ξεκάθαρο πλέον πως η Αμερική του Μπάιντεν και του οποιουδήποτε επόμενου που θα τον διαδεχθεί, δεν θέλει μια δυνατή και ανεξάρτητη Ευρώπη που θα είναι σε θέση να φροντίζει τα του οίκου της και δυστυχώς, οι παρούσες συγκυρίες και όλα αυτά που συμβαίνουν, με τον τρόπο και τις μεθοδεύσεις που συμβαίνουν, τείνουν να το επιβεβαιώσουν και με τη βούλα. Η τακτική, κάθε ευρωπαϊκής χώρας να ασχολείται μόνο με το δικό της οικονομικό συμφέρον, χωρίς να θέλει να δει παραπέρα  -έξω από τα δικά της σύνορα, χωρίς καμία σκέψη για το μέλλον, και χωρίς να ενδιαφέρεται για τα συνολικά οικονομικά συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία από την άλλη, δεν διαθέτει συλλογικά στρατιωτικά μέσα για την άμυνά της, μακροπρόθεσμα θα αποβεί καταστροφική για τη συνοχή, ακόμα και για την ίδια της την ύπαρξη.

Σε έναν πολυπολικό κόσμο, αν η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν λάβει ορθές αποφάσεις στρατηγικής για το δικό της μέλλον, αυτές τις αποφάσεις θα τις πάρουν άλλοι γι’ αυτήν, χωρίς αυτήν... και το μόνο που θα μείνει πίσω δεν θα είναι τίποτε άλλο, παρά ένας γεωπολιτικός "πυγμαίος”, χωρίς φωνή και ισχύ  -ένα "τίποτα” δηλαδή και η Ευρώπη ή μάλλον η Ευρωπαϊκή Ένωση, θα είναι πολύ αδύναμη ουσιαστικά να ανταπεξέλθει μόνη της, ακόμη και σε επικίνδυνες καταστάσεις που συμβαίνουν ή θα συμβούν στο μέλλον,  μέσα στη δική της αυλή. 

Όταν η συνέχεια γίνεται ζόρική, μόνον οι ζόρικοι συνεχίζουν… Εκείνοι που σ' αυτόν τον κόσμο πάνε μπροστά, δημιουργούν καταστάσεις και σημειώνουν νίκες, είναι αυτοί που αναγνωρίζουν κινδύνους που ελλοχεύουν, ανασκουμπώνονται, αναζητούν τις συνθήκες που επιθυμούν και αν δεν τις βρουν, καταφέρνουν να τις διαμορφώσουν μόνοι τους.