Του Δημήτρη Μαθιού

Η εθνική παραγωγή δεν μπορεί να περιμένει. Οι επιπτώσεις από την πανδημία είναι αναπόφευκτες. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως θα ανακόψουν την αναγκαία κίνηση προς τα εμπρός.

Κατά τη γνώμη μου σημείο εκκίνησης κάθε προβληματισμού για ανάπτυξη της εθνικής μας παραγωγής πρέπει να αποτελεί το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, (παρά τα αλυσιδωτά προβλήματα στην οικονομία) συντηρεί, ανάμεσα στους κεντρικούς στόχους της Ευρωπαϊκής Στρατηγικής της για τη βιομηχανία, την αύξηση της συμμετοχής της μεταποίησης στο 20% του Ευρωπαϊκού ΑΕΠ.

Στην Ελλάδα, δυστυχώς, η χρόνια απουσία πολιτικής για την ενίσχυση της παραγωγικής βάσης και το δυσμενές επιχειρηματικό περιβάλλον προκάλεσαν εξασθένιση της βιομηχανίας και της μεταποίησης  γενικά (κάτω από 9% του ΑΕΠ  έναντι περίπου 15% στην ΕΕ). Παράλληλα προκλήθηκε και το γνωστό μας πλέον χρόνιο ελλειμματικό εμπορικό ισοζύγιο. 

Οι συλλογικές τοποθετήσεις των παραγωγικών τάξεων που δρουν στον χώρο της εθνικής παραγωγής αλλά και η επιχειρηματική μας κοινότητα βλέπουν, ως μοναδικό δρόμο αλλά και αναγκαίο για  βιώσιμη έξοδο της χώρας μας από την κρίση, ένα νέο παραγωγικό και αναπτυξιακό μοντέλο με μείγμα οικονομικής πολιτικής βασισμένο στην ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής και ιδιαίτερα της παραγωγής διεθνώς εμπορεύσιμων αγαθών με αντίστοιχη εξωστρέφεια.  

Αλλά για να πετύχουμε ανοδική τάση εξωστρέφειας χρειαζόμαστε σύγχρονα και εξειδικευμένα χρηματοδοτικά και ασφαλιστικά εργαλεία.  Εργαλεία ενίσχυσης της εξαγωγικής προσπάθειας.

Και επιμένω στο σημείο αυτό, γιατί το νέο αναπτυξιακό πρότυπο πρέπει να έχει βασικό στόχο δράσης την αναβάθμιση της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων διεθνώς. Ας μην ξεχνάμε πως η  οικονομική κρίση "επέβαλε" σε πολλές ελληνικές επιχειρήσεις να διεθνοποιηθούν, να επιδιώξουν τη διείσδυσή τους σε νέες αγορές  Και  για να το επιτύχουν χρησιμοποίησαν τα εργαλεία και της ασφαλιστικής αγοράς. 

Επίσης η  αυξανόμενη ένταση του ανταγωνισμού, όχι μόνο σε εθνικό αλλά και σε διεθνές επίπεδο, η ραγδαία επιμήκυνση του χρόνου πίστωσης σε εθνικό επίπεδο σε αντιδιαστολή με την "παγιωμένη" προπληρωμή των εισαγωγών, έχει επιδεινώσει την ήδη περιορισμένη ρευστότητα των επιχειρήσεων.

Να γιατί επιμένουμε πως ένα μεσοπρόθεσμο σχέδιο βιομηχανικής ανάπτυξης είναι απαραίτητο, ως εκκίνηση για την υπέρβαση των χρόνιων υστερήσεων και τη σταδιακή σύγκλιση προς τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. 

Πεποίθησή μας είναι πως με κατάλληλο περιβάλλον και στοχευμένες πολιτικές, η ελληνική βιομηχανία  μπορεί να πετύχει περισσότερα, και για την απασχόληση, συμβάλλοντας έτσι στην άμβλυνση των κοινωνικών συνεπειών της κρίσης. 

Στο πλαίσιο αυτό, ως άμεση προτεραιότητα τίθεται η αναγκαία κοινή δέσμευση,  της πολιτείας και του επιχειρείν, σε εθνικό στόχο για την αύξηση της συμμετοχής της μεταποίησης στο 12% στο ΑΕΠ, από το 9% που είναι σήμερα. Μεσοπρόθεσμα μάλιστα ο στόχος αυτός θα πρέπει να αναζητήσει το 15% συμμετοχής στο ΑΕΠ. 

Η υιοθέτηση εθνικού στόχου για τη μεταποίηση πρέπει να γίνει με ευρεία συναίνεση, στο πλαίσιο μιας μακροχρόνιας στρατηγικής που θα υπηρετείται με τις κατάλληλες πολιτικές εθνικής και περιφερειακής εμβέλειας.

Η εθνική δε αυτή στρατηγική,  κατά την άποψή μας, θα επιτύχει άμεσα και ορατά αποτελέσματα αν στηριχθεί  και στην ποιοτική αναβάθμιση της μεταποίησης προς τέσσερις βασικές κατευθύνσεις: 

Πρώτον, εξωστρέφεια και συμμετοχή σε διεθνείς αλυσίδες αξίας.

Δεύτερον, ταχύτερη και ουσιαστικότερη ενσωμάτωση της προσφερόμενης καινοτομίας στην παραγωγή.

Τρίτο,  επιτάχυνση νέων παραγωγικών επενδύσεων.

Τέταρτο, βελτίωση του  επιχειρηματικού περιβάλλοντος. Πρόκειται για τη σύνθεση ενός συλλογικού πιστεύω όλων των παραγωγικών τάξεων. Πιστεύω  συλλογικής, τοποθέτησης και των κεντρικών και των Περιφερειακών και Κλαδικών Οργανώσεων της Βιομηχανίας,  οι οποίες θεωρούν ότι στη βάση αυτή πρέπει να γίνει και η εκκίνησή μας την επόμενη μέρα. Οι αρχές αυτές αποτελούν ξεχωριστές αξίες επιδιώξεων για τον παραγωγικό χώρο που καλύπτει και ο ΣΒΑΠ καθώς οι βιομηχανίες Αττικής (ειδικότερα) μαστίζονται από πολιτικές με επιπτώσεις στην ανάπτυξη τους μέχρι και σε σημείο εκσυγχρονισμού . Εκτιμώ δε,  αμετακίνητα, πως στρατηγικές της μορφής αυτής θα αποτελέσουν  ανάχωμα αντιμετώπισης τυχόν παραπέρα δυσμενών επιπτώσεων  στην βιομηχανία με μοιραία συνέπεια την αναγκαστική παραπέρα συρρίκνωσή της.

* Ο κ. Δημήτρης Μαθιός είναι Πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχανιών Αττικής-Πειραιώς