Του Λευτέρη Παπαγεωργίου 

Το 1860, η μαντάμ Ζελί, μια Γαλλίδα τραγουδίστρια ξεκίνησε ένα ταξίδι στον κόσμο με τον αδερφό της και άλλους δύο τραγουδιστές. Στην πορεία τους, έκαναν μια στάση σε ένα, αποκομμένο από τον σύγχρονο κόσμο, μικρό νησί στον Νότιο Ειρηνικό. 

Η παρέα αποφάσισε να κάνει μια συναυλία εκεί και να πουλήσει εισιτήρια με αμοιβή ο,τιδήποτε οι νησιώτες μπορούσαν να προσφέρουν.

Η συναυλία είχε μεγάλη επιτυχία. Πουλήθηκαν 816 εισιτήρια και το συγκρότημα έλαβε ως αμοιβή 3 γουρούνια, 23 γαλοπούλες, 44 μπούτια ζαμπόν, 5 χιλιάδες καρύδες, 1.200 ανανάδες, 120 κολοκύθες, 100 αρμαθιές μπανάνες και 1.500 πορτοκάλια.

Τότε όμως προέκυψε ένα πρόβλημα. Τί θα έκαναν με την αμοιβή τους;

Αν βρίσκονταν στο κέντρο του Παρισιού, θα μπορούσαν σε λίγες ώρες να πουλήσουν τα πάντα για ένα ποσό που έφτανε τα 4.000 φράγκα. Στο νησί όμως τα δεδομένα ήταν διαφορετικά.

Έμαθαν ότι, τις επόμενες ημέρες, κάποιος από ένα κοντινό νησί θα ερχόταν για να αγοράσει προϊόντα του νησιού για να τα μεταπωλήσει σε αγορές της ευρύτερης περιοχής. Αυτός είχε χρήματα.

Ποια ημέρα θα ερχόταν όμως; Κάθε μέρα καθυστέρησης, κόστιζε. 

Η μπάντα αναγκάστηκε να ταΐσει τις κολοκύθες στα γουρούνια ενώ τα κοτόπουλα και οι γαλοπούλες άρχισαν να τρώνε τα πορτοκάλια και τις μπανάνες. Άσε που οι ανανάδες άρχισαν να χαλάνε και κάθε μέρα που περνούσε, άξιζαν όλο και λιγότερο.

Η Ζελί έστειλε μια επιστολή διηγούμενη το περιστατικό στη θεία της στο Παρίσι. Το 1864 η επιστολή δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα, στο περιεχόμενο της στήλης "Η ιστορία του χρήματος”.

Προσωπικά, δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο τρόπο για να εξηγήσω σε ένα παιδί - ή στα στελέχη του Υπουργείου Οικονομικών - τη σημασία του "ο χρόνος είναι χρήμα”. 
Ο χρόνος είναι η σημαντικότερη διάσταση που ζούμε σήμερα.

Σε προηγούμενο άρθρο μου, με τίτλο "Μια απλή συνταγή για να δημιουργήσουμε άμεσα θέσεις εργασίας” είχα αναφέρει την ανάγκη γρήγορων κινήσεων, ακόμη και προς την κατεύθυνση δράσεων, που εμπεριέχουν ρίσκο.

Σήμερα, το οικονομικό επιτελείο της χώρας συνεχίζει να παλινδρομεί. Ναι στις 120 δόσεις αλλά μόνο για τα χρέη, που δημιουργήθηκαν μέσα στο τελευταίο 9μηνο. Όχι για όλους. Μόνο για αυτούς, που θα αποδείξουν ότι η επιχείρησή τους έχει πληγεί καίρια. 

Όσοι έχασαν προηγούμενες ρυθμίσεις θα...
Όσοι δεν απέλυσαν θα... 
Όσοι έχουν κόκκινο αυτοκίνητο θα... 

Και περιμένετε... Μέχρι τον Μάιο, θα φέρουμε άλλη μια ρύθμιση για όσους ξέρουν να χορεύουν καλαματιανό. 

Όλα αυτά γιατί; Για να μην επωφεληθούν των ευεργετικών διατάξεων οι ανάλγητοι κρατικοδίαιτοι μεγαλοεπιχειρηματίες, που ξεζουμίζουν τον εργαζόμενο για να χρηματοδοτούν το σκάφος τους στη μαρίνα;

Μάλλον δουλευόμαστε... 

Αυτοί που ανέφερα παραπάνω είναι 5 άνθρωποι. Άντε να είναι 50. Όλη η υπόλοιπη επιχειρηματική κοινότητα της χώρας – όση έχει μείνει όρθια μετά τα 12 χρόνια κρίσης – γονατίζει κάτω από το βάρος των συνεπειών της πανδημίας. 

Σήμερα είναι η ώρα να επανέλθουν οι 120 δόσεις. Για όλους! Για όλα τα χρέη προς το Δημόσιο. Χωρίς χρονικούς περιορισμούς. Χωρίς υπομειώσεις. Χωρίς αστερίσκους. Ανεξαρτήτως προηγούμενων ρυθμίσεων.

Έχω πει και παλαιότερα πως ο Έλληνας επιχειρηματίας έχει μάθει να κολυμπάει στη λάσπη και γι' αυτό έχει αναπτύξει τεράστιους επιχειρηματικούς μύες. 

Ήρθε όμως η ώρα να αποδεχθούμε ότι η χώρα ήταν λάσπη για τόσα χρόνια που πλέον έγινε βούρκος. 

Ο μόνος τρόπος να καθαρίσει αυτός ο βούρκος, είναι να αναλάβουν δράση αυτοί που είναι αρκετά τρελοί ώστε να ξεκινήσουν την επιχειρηματική προσπάθειά τους σε αυτή τη χώρα αλλά και να μείνουν όρθιοι αυτοί που παλεύουν εδώ και τόσα χρόνια. 

Αυτοί είναι οι άνθρωποι που θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας για το εξαιρετικό ανθρώπινο δυναμικό, που έχει η Ελλάδα, ώστε να σταματήσει να φεύγει στο εξωτερικό. 

Τα νερά θα καθαρίσουν και πάλι όταν αυτοί που έχουν τη δημιουργία στο αίμα τους, πετύχουν. 

Για να γίνει αυτό πρέπει να τους δοθούν όλα τα απαραίτητα εργαλεία. Πρέπει το κράτος να σταματήσει να τους βάζει τρικλοποδιές. Και πρέπει να λάβουν τη σωστή βοήθεια για να παραμείνουν όρθιοι.

Αγαπητά στελέχη του Υπουργείου Οικονομικών, βρισκόμαστε στη φάση που η επιχειρηματική κοινότητα της χώρας περιμένει να ανοίξει η αγορά. Να φτάσει ο έμπορος στο νησί. 

Κάθε μέρα που περνάει, τα γουρούνια, οι κότες και οι γαλοπούλες τρώνε τα αποθέματα και οι ανανάδες χαλάνε στην αποθήκη.

Όσο πιο γρήγορα κινηθείτε, τόσο περισσότερα θα μπούνε στα ταμεία. Και τα δικά μας και τα δικά σας.

* Ο κ. Λευτέρης Παπαγεωργίου είναι ο CEO της Entranet και συγγραφέας των best sellers: "Startups. Από την ιδέα, στην παγκόσμια αγορά" και "Startups. Οι πωλήσεις".