Δος ημίν σήμερον

Του Γιώργου Κουμπαράκη

Χέρι στο μαξιλάρι για να κοιμούνται κάποιοι στα σαλόνια της εξουσίας ήσυχοι ενώ η οικονομία εισέρχεται σε μια μακρά περίοδο αγρυπνίας. Με αυτές τις λέξεις μπορείς εύκολα να περιγράψεις το τρόπο με τον οποίο επιλέγει η σημερινή κυβέρνηση να δυναμιτίσει την πορεία της χώρας το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα έχοντας αποδεχτεί την ήττα της στις επικείμενες εκλογές και επιχειρώντας ακόμη και την τελευταία στιγμή να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.

Αλλά ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Ο κ. Τσίπρας δείχνει να γνωρίζει καλά πως η κρίση ενός μεγάλου μέρους συμπολιτών μας διαμορφώνεται αποκλειστικά και μόνο από το "δος ημίν σήμερον". Σε αυτούς στοχεύει ο κ. Τσίπρας λίγες μέρες πριν τις δημοσκοπικού χαρακτήρα Ευρωεκλογές, όχι επειδή τους νοιάστηκε αλλά επειδή έχει την ανάγκη τους για να μειώσει την ψαλίδα και να αποφύγει την εκλογική συντριβή.

Ο κ. Τσίπρας στοχεύει σε εκείνον που θα πάει στο ΑΤΜ και θα δει το εισόδημά του ενισχυμένο και δεν θα κάτσει να ασχοληθεί με το πόσα έχασε από τη σύνταξή του τα τέσσερα αυτά χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ούτε όμως και με το ότι αυτά που πρόκειται να λάβει δεν προέρχονται από έσοδα από την ανάπτυξη της χώρας, αλλά από το "χέρι" που βάζει η σημερινή κυβέρνηση στο μαξιλάρι των 658 εκατομμυρίων. 

Όπως δεν θα κάτσει να ασχοληθεί με το εάν το μαξιλάρι των 658 εκατ. ευρώ προστέθηκε αρχικά στον προϋπολογισμό του 2019 με τη δικαιολογία ότι θα χρησιμοποιηθεί για τα ειδικά μισθολόγια, αλλά τώρα ξοδεύεται σε παροχές. Με τον ίδιο τρόπο που δεν πρόκειται να ασχοληθεί με το ότι δεν έχει υπολογισθεί η δαπάνη που προκαλείται σε βάρος του κρατικού προϋπολογισμό από το κόστος των παροχών αυτών.

Τι και εάν το σύνολο των εξόδων για τη 13η σύνταξη, το μειωμένο ΦΠΑ, το επίδομα τέκνων, το επίδομα ενοικίου, οι μηνιαίες αποζημιώσεις για την υπηρεσία εσωτερικών υποθέσεων και οι ελεγκτικές αποζημιώσεις στους επιθεωρητές κοστίζουν περισσότερα από 1,5 δισ. ευρώ; 

Τι και εάν διαλύεται το τελευταίο οχυρό ασφαλείας (μαξιλάρι) και η χώρα σε περίπτωση ατυχήματος θα είναι ανοχύρωτη και εκτεθειμένη;

Τι και εάν ο δημοσιονομικός χώρος για να χωρέσουν τα παραπάνω έχει επιβεβαιωθεί μόνο στο μυαλό της κυβέρνησης και όχι σε επίπεδο θεσμών;

Τι και εάν εφόσον δικαιωθούν στα δικαστήρια οι συνταξιούχοι και οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν θα υπάρχει πλέον μαξιλάρι για να πληρωθούν τα αναδρομικά τους; 

Το μόνο που έχει σημασία για τον κ. Τσίπρα είναι ο δρόμος προς τις κάλπες. Ο οποίος οικοδομείται με γνώμονα την απουσία μιας μεγάλης μερίδας του κόσμου από την έγκυρη ενημέρωση και είναι γεμάτος με κάλπικες υποσχέσεις, άδειασμα των ταμείων και επιδοματικές πολιτικές με στόχο την παραπλάνηση. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά η χώρα επανατοποθετείται στο δρόμο προς τα βράχια και κάπου εδώ θυμάμαι πως "Όσο πιο μακρύ είναι ένα αδιέξοδο, τόσο πιο πολύ μοιάζει με δρόμο."

* Ο κ. Γιώργος Κουμπαράκης είναι π. Αντιπρόεδρος ΤΑΥΤΕΚΩ, Σύμβουλος/ Υπ. Διδάκτωρ ΕΜΠ