Για "ανακρίβειες" και "μισές αλήθειες" που διατυπώνονται  κάνει λόγο η ΔΕΗ, σε σχετική της ανακοίνωση, επισημαίνοντας παράλληλα ότι "είναι υποχρεωμένη -για χάρη της σωστής ενημέρωσης- να αντικρούσει".

Αναλυτικά, η ΔΕΗ στην ανακοίνωση της επισημαίνει τα εξής:

1. Κατ΄ αρχήν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η Μονάδα Αυτοπαραγωγής της Αλουμίνιο της Ελλάδος (ΑτΕ) αναφέρεται για πρώτη φορά σε επίσημο κείμενο ως μονάδα της ENDESA HELLAS και όχι πια  της ΑτΕ.  Σημειώνουμε εν προκειμένω ότι:

-Τόσο η άδεια του Αυτοπαραγωγού όσο και η αίτηση μετατροπής της είναι στο όνομα της ΑτΕ.
-Εξ όσων γνωρίζουμε, μέχρι σήμερα ουδεμία μετατροπή της άδειας ή αλλαγή της μετοχικής σύνθεσης του φορέα της άδειας έχει εγκριθεί από τη ΡΑΕ και το Υπουργείο Ανάπτυξης.
-Σε καμία πράξη ενώπιον οιασδήποτε διοικητικής ή δικαστικής Αρχής που να αφορά την εν λόγω μονάδα ηλεκτροπαραγωγής έχει εμφανισθεί Νομικό Πρόσωπο με την επωνυμία ENDESA HELLAS.
-Αντιθέτως, αυτό που είναι γνωστό είναι ότι η άδεια της ΑτΕ, οικονομικά αξιολογούμενη, θα είναι περιουσιακό στοιχείο εισφερόμενο στην ENDESA HELLAS, σε κάποια αξία.

2. Κανείς δεν  αμφισβητεί τις θετικές επιπτώσεις που θα έχει η λειτουργία της Μονάδας στο Ελληνικό Σύστημα, λόγω της γνωστής ανεπάρκειας και γι΄αυτό τον λόγο η μονάδα αυτή θα έπρεπε να είχε ενταχθεί στο Σύστημα αμέσως μετά την κατασκευή της.  Θα πρέπει να σημειωθεί όμως ότι οι επιπτώσεις αυτές δεν σχετίζονται με τη μετατροπή της άδειας της ΑτΕ, αλλά με την ένταξη της μονάδας.

3. H αλλαγή μιας άδειας παραγωγής από αυτοπαραγωγό σε ανεξάρτητο παραγωγό ή αντίστροφα θα αποτελούσε μια συνηθισμένη επιχειρηματική πρακτική,  που θα γινόταν αποδεκτή από όλους τους παίκτες, εάν η αγορά ήταν ώριμη και λειτουργούσε με σταθερούς κανόνες. Όμως, σε μια αγορά που λειτουργεί με ρυθμιζόμενα τιμολόγια και με κανόνες που καθορίζονται  και στη συνέχεια τροποποιούνται με ρυθμιστικές παρεμβάσεις, επιδιωκόμενες αλλαγές αδειών παραγωγής, όπως είναι η περίπτωση της ΑτΕ,  είναι δυνατόν να αποσκοπούν στην αξιοποίηση υφιστάμενων αρρυθμιών που οδηγούν στην απόκτηση ωφελημάτων από κάποιους παίκτες σε βάρος άλλων παικτών.   Για το λόγο αυτό πρέπει να γίνεται ολοκληρωμένη θεώρηση των επιπτώσεων στην αγορά.

4. Τα αναφερόμενα σχετικά με την τιμολόγηση ρεύματος της ΑτΕ είναι ανακριβή.
Συγκεκριμένα:

-Η αύξηση της μέσης τιμής ρεύματος της ΑτΕ, που συμμετέχει στο κόστος παραγωγής της κατά 30% -  35%, μεταξύ Ιανουαρίου 2004 και Ιανουαρίου 2008 ανήλθε περίπου σε 120% σε τέσσερα χρόνια, αντί της αναφερόμενης αύξησης 245% σε τρία χρόνια.  Αξίζει να σημειωθεί όμως ότι κατά την τετραετία αυτή η διεθνής τιμή του πετρελαίου υπερτριπλασιάστηκε. 

-Η μέση τιμή ρεύματος που πλήρωσε η ΑτΕ στη ΔΕΗ τον Ιανουάριο 2008 ανήλθε σε 55,40 δολάρια /ΜWΗ (€38/MWH)  και όχι σε  69,54 δολάρια/MWH  που αναφέρεται.  Επισημαίνεται ότι οι συνιστώσες  της εν λόγω μέσης τιμής είναι 30,6 δολάρια /ΜWH της παλιάς σύμβασης  του 1960 και  80,2 δολάρια/MWH της δεύτερης σύμβασης του 1975 που βασίστηκε σε περισσότερο εμπορικούς όρους και που αντανακλά σήμερα το τιμολόγιο Α-150 για τις μεγάλες βιομηχανίες.

-Σε ό,τι αφορά στα διεθνή στοιχεία που παρουσίασε ο Όμιλος Μυτιληναίου σχετικά με τις τιμές ανά MWΗ με τις οποίες τιμολογούνται τα εργοστάσια αλουμινίου ανά τον κόσμο, αυτές δεν είναι δυνατόν να ελεγχθούν από τη ΔΕΗ και δεν μας αφορούν για τους εξής δύο βασικούς λόγους:

   Πολύ χαμηλό κόστος ηλεκτρικής ενέργειας εξασφαλίζεται όταν οι κύριες ενεργειακές πρώτες ύλες κάθε χώρας έχουν πολύ χαμηλό κόστος κτήσης (πυρηνική ενέργεια, μεγάλα υδροηλεκτρικά κλπ).

   Σε πάρα πολλές χώρες του κόσμου οι τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος δεν διαμορφώνονται με βάση το κόστος, αλλά ισχύουν καθεστώτα και παρεμβάσεις (επιδοτήσεις) που αλλοιώνουν το μέσο ύψος των τιμών παρεχόμενης ηλεκτρικής ενέργειας.

-Εάν ο Όμιλος Μυτιληναίου θεωρεί ότι οι τιμές που εξασφαλίζει από τη ΔΕΗ σήμερα είναι πολύ υψηλές έχει κάθε δικαίωμα να απευθύνεται στη διεθνή αγορά και να εξασφαλίζει τις καλλίτερες για την ΑτΕ τιμές. Παρά ταύτα με ασφαλιστικά μέτρα έχει καταφέρει να τροφοδοτείται με ηλεκτρικό ρεύμα σε πολύ χαμηλή τιμή με βάση τη Σύμβαση του 1960, παρά το ότι αυτή έχει λήξει από το 2006 και η οποία, αρκετά ευστόχως, έχει χαρακτηρισθεί ως «αποικιακή σύμβαση».

5. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι η ΑτΕ με δική της πρωτοβουλία ενέταξε στο στρατηγικό σχεδιασμό της την κατασκευή μονάδας ηλεκτροπαραγωγής για την κάλυψη των δικών της αναγκών σε ενέργεια (υποκαθιστώντας τη ΔΕΗ) όταν οι τιμές του πετρελαίου κυμαίνονταν στα 20 – 30 δολάρια/ βαρέλι. Όταν, όμως, διαπίστωσε ότι υπερτριπλασιάθηκαν οι τιμές πετρελαίου μετά το 2006, η ΑτΕ έκρινε ως ασύμφορη τη σχετική επένδυση και επεδίωξε συγχρόνως τρία πράγματα:
-Μετατροπή της άδειας από Αυτοπαραγωγού σε Συμπαραγωγού/ Ανεξάρτητου Παραγωγού.

-Συνέχιση της τιμολόγησης της ΑτΕ με βάση τη σύμβαση που είχε συνάψει η ΔΕΗ το 1960 και η οποία έληγε το 2006. Το επιδιωκόμενο τιμολόγιο είναι όχι μόνο κάτω από το κόστος της ΔΕΗ αλλά και πολύ χαμηλότερο από το τιμολόγιο Α-150, με βάση το οποίο τιμολογούνται από τη ΔΕΗ όλες οι μεγάλες βιομηχανικές επιχειρήσεις της χώρας.

-Πώληση στη ΔΕΗ του ρεύματος που θα παράγει η μονάδα της ΑτΕ σε περίπου 75 ευρώ/MWΗ ενώ παράλληλα αυτή θα αγοράζει από τη ΔΕΗ το ηλεκτρικό ρεύμα που χρειάζεται  σε περίπου 38 ευρώ/MWΗ.

Η υλοποίηση αυτών των στόχων του Ομίλου Μυτιληναίου θα σήμαινε στην πράξη για τη ΔΕΗ μία οικονομική επιβάρυνση της τάξης των 80 εκατ. περίπου ευρώ ετησίως.

Δηλαδή, τις δυσμενείς οικονομικές επιπτώσεις από μια εσφαλμένη επιχειρηματική απόφαση της ΑτΕ ο Όμιλος Μυτιληναίου θέλει να τις μετακυλήσει αυτούσιες  στη ΔΕΗ και τους μετόχους της, σαν να είναι αυτοί υπεύθυνοι για τους λανθασμένους επιχειρησιακούς σχεδιασμούς της ΑτΕ. Αυτό πραγματικά είναι πέραν πάσης επιχειρηματικής δεοντολογίας και ηθικής.

6.Η επίκληση της επίλυσης των διαφορών με παραπομπή στη Διαιτησία είναι και όψιμη και παραπλανητική, διότι:
-Αφενός η ΑτΕ είχε το μονομερές δικαίωμα να προσφύγει στη διαιτησία προ διετίας τουλάχιστον, πριν από τη λήξη της διάρκειας της Σύμβασης, δηλαδή το 2006.  Αντ’ αυτού,  η ΑτΕ προτίμησε να προσφύγει στα πολιτικά δικαστήρια επιδιώκοντας μέσα από διαρκείς αναβολές τη διαιώνιση της «αποικιακής σύμβασης» του 1960.

-Αφετέρου, είναι παραπλανητική διότι, καλώντας τη ΔΕΗ να προσφύγει στη Διαιτησία, εμμέσως την καλεί να δεχθεί σιωπηρά την ισχύ μιας Σύμβασης η οποία για τη ΔΕΗ έχει λήξει.

7. Ο Όμιλος Μυτιληναίου υπέπεσε σε ένα σοβαρό ολίσθημα όταν αναφέρεται σε δήθεν εξωθεσμικές παρεμβάσεις της ΔΕΗ και ότι αυτές βρίσκονται «εκτός δεοντολογίας και επιχειρηματικής ηθικής».  Σε καμία περίπτωση η ΔΕΗ δεν πρόκειται να ακολουθήσει αυτούς τους «ολισθηρούς δρόμους» ούτε χρειάζεται μαθήματα από οποιονδήποτε όταν πρόκειται για την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων, των μετόχων  και των πελατών της και όταν συμβάλλει με κάθε τρόπο στην απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας. Ούτε βέβαια η ΔΕΗ, ως εισηγμένη εταιρεία, πρόκειται να επιστρέψει στο παρελθόν και στις «αποικιακές συμβάσεις» άλλων εποχών, οι οποίες βρίσκονται μακριά από τη σημερινή ευρωπαϊκή και διεθνή επιχειρηματική πραγματικότητα.

8. Γιατί άραγε η ΑτΕ επιμένει να ηλεκτροδοτείται από ένα μονοπώλιο που ελέγχει το 99% της αγοράς και δεν χρησιμοποιεί την άδεια του Αυτοπαραγωγού που διαθέτει, ώστε να μειώσει το μερίδιο αγοράς που κατέχει η ΔΕΗ;  Μήπως, τελικά, σκοπός της ΑτΕ είναι να επιτύχει τους στόχους της για arbitrage στις τιμές ηλεκτρικού ρεύματος, επισείοντας την απειλή μη λειτουργίας της εγκατεστημένης μονάδας, προκειμένου να επιτύχει τη μετατροπή της άδειας που κατέχει;