του Νίκου Χρυσικόπουλου

Τα όρια του επιχειρηματικού κόσμου δοκιμάζει για άλλη μια φορά τα τελευταία χρόνια η παρατεταμένη αδυναμία εξεύρεσης λύσης για το ελληνικό χρέος και οι διαρκώς κλιμακούμενες ανησυχίες για τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας. Η καθίζηση της αγοράς, το “πάγωμα” της κατανάλωσης, οι απαιτητικοί όροι στην ασφάλιση πιστώσεων για συναλλαγές με το εξωτερικό, η έλλειψη ρευστότητας και οι καθυστερήσεις στην υλοποίηση συμφωνιών αναχρηματοδότησης έχουν δημιουργήσει ένα ασφυκτικό περιβάλλον για τις επιχειρήσεις της πραγματικής οικονομίας.

Ήδη σε οριακό σημείο βρίσκονται δεκάδες περιπτώσεις εταιρειών που ανέμεναν την επίλυση των ζητημάτων που αντιμετωπίζουν, μέσω πρωτοβουλιών για την αναδιάρθρωσης της λειτουργίας και του δανεισμού τους. Οι πολυαναμενόμενες αναδιαρθρώσεις “προβληματικών” κλάδων, όπως οι ιχθυοκαλλιέργειες, η ακτοπλοϊα, οι ξενοδοχειακές υπηρεσίες, οι κατασκευές, η βιομηχανία, μεταξύ άλλων, παραμένουν μετέωρες. Οι εξελίξεις στον τραπεζικό κλάδο και η αδυναμία εξεύρεσης της βέλτιστης λύσης για κάθε περίπτωση, έχουν προκαλέσει σημαντική καθυστέρηση σε πολλά εγχειρήματα restructuring.

Στον κλάδο των ιχθυοκαλλιεργειών, με την εξαίρεση της Σελόντα, όπου ολοκληρώθηκε η κάλυψη της ΑΜΚ ύψους 50,4 εκατ.ευρώ με κεφαλαιοποίηση από τις τράπεζες δανείων προς την εταιρεία, οι υπόλοιπες εταιρείες του κλάδου απέχουν ακόμη από συμφωνία. Στον Νηρέα, η επίσημη γραμμή είναι πως η βασική συμφωνία με τις τράπεζες αποτελεί θέμα χρόνου για να οριστικοποιηθεί, κατόπιν και των απαραίτητων εγκρίσεων από τα αρμόδια κλιμάκια των τραπεζών. Αντίστοιχα, στις κατασκευές, δεν έχει προχωρήσει ακόμη το σχέδιο εξυγίανσης της Έδραση, ενώ σε αναμονή μηνών βρίσκεται και το σχέδιο για την αναδιάρθρωση υποχρεώσεων της Ελληνικής Υφαντουργίας, μεταξύ άλλων.

Αλλά και πέραν των εισηγμένων, ήδη πολλές επιχειρήσεις του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα αντιμετωπίζουν βρίσκονται στα όρια, κυρίως λόγω της αυξανόμενων υποχρεώσεών και της έλλειψης ρευστότητας. Η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης αναζητά κεφαλαιακή “ένεση” προκειμένου να αποπληρώσει άμεσα υποχρεώσεις της τάξης των 20 εκατ. ευρώ προς παραγωγούς, προμηθευτές και προς τη ΔΕΠΑ για τη χρήση φυσικού αερίου. Σε οριακή κατάσταση βρίσκεται και η ΛΑΡΚΟ, που καλείται να αντιμετωπίσει ζημιογόνες χρήσεις, μείωση πωλήσεων και αρνητικά ίδια κεφάλαια. Όπως προκύπτει από το ρεπορτάζ, εάν δεν είχε καταγραφεί σημαντική άνοδος των τιμών εξαιτίας της κρίσης σε δύο από τους μεγαλύτερους παραγωγούς νικελίου, την Ινδονησία και τη Ρωσία, τότε η Λάρκο θα βρισκόταν σε ακόμη δυσχερέστερη κατάσταση.

Αντίστοιχα, ο ΟΔΙΕ εμφανίζεται να βρίσκεται ένα βήμα πριν το λουκέτο, με αριθμό εργαζομένων να προχωρούν σε κατασχέσεις εσόδων έπειτα από δικαστικές αποφάσεις λόγω οφειλών. Ο κίνδυνος είναι οι κατασχέσεις να λάβουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις, δεδομένου ότι ο Οργανισμός εμφαν΄ζιει σημαντικές υποχρεώσεις προς τρίτους, μεταξύ των οποίων η Intralot (λόγω παροχής ανεξόφλητων υπηρεσιών έχουν δημιουργηθεί οφειλές του ΟΔΙΕ προς την εταιρεία της τάξης των 25 εκατ. ευρώ, για τις οποίες έχει κινηθεί νομικά η εισηγμενη) και η ΔΕΗ. Υπενθυμίζεται πως με τροπολογία που κατατέθηκε στη Βουλή δόθηκε παράταση έξι μηνών, έως τις 31 Μαρτίου 2015, για τη λύση και εκκαθάριση του ΟΔΙΕ των συσσωρευμένων ζημιών άνω των 200 εκατ.ευρώ και των 300 εκατ.ευρώ υποχρεώσεων.

Την ίδια στιγμή, στην αναμονή βρίσκονται αρκετές επιχειρηματικές συμφωνίες, business plans και επενδύσεις λόγω της αβεβαιότητας και της έλλειψης ορατότητας το μέλλον της χώρας. Όπως έχει γράψει το “Κ”, εκτιμάται ότι στην παρούσα φάση, επενδυτικά σχέδια της τάξης των 3,5 δισ .ευρώ από μεγάλες, εισηγμένες και μη, επιχειρήσεις βρίσκονται εν αναμονή της κατάληξης των διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης με την τριμερή, με κάθε ημέρα καθυστέρησης να αλλάζει τα δεδομένα και το πλαίσιο υλοποίησης τους. Την ίδια στιγμή, αρκετές συμφωνίες βρίσκονται on hold, με κόνδυνο ματαιωσής τους, καθώς ουδείς από τα εμπλεκόμενα μέρη δεν αποφασίζει να δεσμευτεί μέσα σε ένα τόσο ευμετάβλητο περιβάλλον.