Του Δημήτρη Δελεβέγκου

Με την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ, όπως από νωρίς είχε αποκαλύψει το Capital.gr, να οδηγείται στις καλένδες, το ερώτημα που τίθεται είναι ποιο μοντέλο αξιοποίησης της βορειοελλαδίτικης εταιρείας ύδρευσης-ως κρατικό περιουσιακό στοιχείο- θα ακολουθήσει το Δημόσιο. Όπως αναφέρουν όσοι παρακολουθούν τη διαδικασία, ενδεχόμενη νέα απόπειρα πώλησης ποσοστού της ΕΥΑΘ θα πρέπει να διασφαλίζει την παραχώρηση του management προκειμένου να προσελκύσει το επενδυτικό ενδιαφέρον.

Στο πλαίσιο αυτό, το εναλλακτικό σενάριο, που φέρεται να εξετάζεται, θέλει τη διάθεση του 23% του μετοχικού κεφαλαίου της εισηγμένης σε συνδυασμό με την παραχώρηση του management. Ωστόσο, η «φόρμουλα» αυτή, όπως επισημαίνουν νομικοί κύκλοι, είναι, έως ένα βαθμό προβληματική, καθώς η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για την ΕΥΔΑΠ μοιάζει να κλείνει κάθε «παράθυρο» για την παραχώρηση της διοίκησης της εταιρείας.

Με άλλα λόγια, χωρίς το management το επενδυτικό ενδιαφέρον είναι ανύπαρκτο, γεγονός που εκτιμάται ότι θα οδηγούσε, εν τέλει, το Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων να προχωρήσει στη διάθεση ποσοστού της εισηγμένης μέσω μίας χρηματιστηριακής συναλλαγής.

Την ίδια στιγμή, όπως πληροφορείται το Capital.gr, το Δημόσιο δεν υποστήριξε τη θέση του ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας. «Παρέλειψε», δηλαδή, να καταθέσει το μοντέλο της σύμβασης παραχώρησης βάσει του οποίου προκύπτει ο μεγάλος ελεγκτικός και ρυθμιστικός ρόλος της Ρυθμιστικής Αρχής Ύδατος στον ιδιώτη. Αυτή η ενδιαφέρουσα πτυχή, τεκμηριώνει την άποψη που θέλει το «πάγωμα» της αποκρατικοποίησης της ΕΥΑΘ να αποτελεί πολιτική απόφαση, όπως αναφέρουν ενημερωμένες πηγές.

Τα έργα

Το ερώτημα που τίθεται είναι τι «μέλλει γενέσθαι» με τις απαιτούμενες επενδύσεις αναβάθμισης των υποδομών της ΕΥΑΘ, οι οποίες θα πραγματοποιούνταν από τον υποψήφιο ανάδοχο.

Οι πληροφορίες, αναφέρουν ότι το Δημόσιο θα ακολουθήσει την παραδοσιακή φόρμουλα της σύμπραξης με τους ιδιώτες, οι οποίοι θα αναλαμβάνουν την κατασκευή, συντήρηση και λειτουργία των νέων έργων (π.χ. βιολογικοί καθαρισμοί). Σε αυτή την περίπτωση το κόστος για την υλοποίηση των απαιτούμενων επενδύσεων θα καλυφθεί από το ταμείο της εταιρείας.

Αντίθετα, η σύμβαση παραχώρησης προέβλεπε πλαφόν 10% στα κέρδη του ιδιώτη (αν το ξεπερνούσε θα έπρεπε να μειώσει το τιμολόγιο) και επενδύσεις ύψους 138 εκατομμυρίων ευρώ κατά την πρώτη πενταετία παραχώρησης.

Τέλος, εάν πραγματοποιούνταν η ιδιωτικοποίηση, οι τιμές του νερού κατά τα πρώτα πέντε χρόνια παραχώρησης θα «κλείδωναν» στα σημερινά επίπεδα. Μετά την πενταετία, η Ρυθμιστική Αρχή Ύδατος θα είχε τον πρώτο λόγο για τις τιμές που θα σχετίζονταν από τις επενδύσεις της εταιρείας. Ύστερα από το «ναυάγιο» της αποκρατικοποίησης, η αναπροσαρμογή της ταρίφας της τιμής του νερού θα μπορούσε να είναι πιθανή.

dimitris.delevegos@capital.gr