Της Justyna Gotkowska

Τώρα που ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ ορκίστηκε και οι βοηθοί του εργάζονται με εντατικό ρυθμό για να κανονίσουν μια συνάντηση με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, οι Ευρωπαίοι πρέπει να παρουσιάσουν γρήγορα στον Λευκό Οίκο μια σαφή στρατηγική και σχέδιο για την ασφάλεια της Ουκρανίας.

Ο κύριος στόχος πρέπει να παραμείνει η πρόκληση στρατηγικής ήττας στη Ρωσία. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η Ουκρανία ανακτά τα κατεχόμενα εδάφη, αλλά μάλλον πείθει τις ρωσικές ελίτ ότι οι κύριοι στόχοι του πολέμου - η διαγραφή της Ουκρανίας ως κυρίαρχου έθνους - είναι ανέφικτος και θα κοστίσει στη Ρωσία απαγορευτικό τίμημα. Η αυξημένη πολιτική, οικονομική και στρατιωτική πίεση θα πρέπει να στοχεύει στη διάσπαση της οικονομίας της Ρωσίας και στην εξάρθρωση του καθεστώτος Πούτιν. Εν συντομία, η μη βέλτιστη επιλογή είναι να πιέσουμε για τον τερματισμό των εχθροπραξιών κατά μήκος των σημερινών μετώπων και να υπαγορεύσουμε στον Πούτιν τις προϋποθέσεις για ειρήνη.

Εάν οι Ευρωπαίοι θέλουν να έχουν λόγο για τη μεταπολεμική ασφάλεια της ηπείρου, η πρότασή τους σε τέσσερα σημεία θα πρέπει να περιλαμβάνει στρατηγική, περισσότερη στρατιωτική υποστήριξη, σχέδιο για την ανάπτυξη στρατευμάτων μετά την εκεχειρία και την αναδιάρθρωση της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ στην Ευρώπη.

Πρώτον, δεν πρέπει να υπάρχουν προϋποθέσεις για να παγώσει η πρώτη γραμμή. Δεν υπάρχει τίποτα προς διαπραγμάτευση με τη Ρωσία πέρα ​​από το πάγωμα του μετώπου και τη διακοπή των εχθροπραξιών. Το Κίεβο δεν μπορεί να στερηθεί του κυριαρχικού δικαιώματος να αποφασίσει εάν θα ενταχθεί στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ στο μέλλον. Οι Ευρωπαίοι δεν πρέπει να επιτρέψουν στη Ρωσία να επιβάλει οποιεσδήποτε αλλαγές στην εσωτερική οργάνωση της Ουκρανίας ή να αποδεχθεί νομικά την προσάρτηση ουκρανικών εδαφών. Ομοίως, δεν πρέπει να εμπλακούν με τη Ρωσία για τη μείωση της στρατιωτικής παρουσίας του ΝΑΤΟ στην ανατολική πλευρά, την κατάργηση της πυρηνικής ομπρέλας των ΗΠΑ πάνω από την Ευρώπη ή την άρση του καθεστώτος κυρώσεων.

Δεύτερον, περισσότερη ευρωπαϊκή στρατιωτική υποστήριξη στην Ουκρανία είναι απαραίτητη. Η Ευρώπη θα πρέπει να καταστρώσει ένα δεσμευτικό σχέδιο για το πώς να χρηματοδοτήσει τις συνεχείς αμυντικές προσπάθειες του Κιέβου βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Η τήρηση των εθελοντικών εθνικών δεσμεύσεων είναι ολοένα και πιο προβληματική. Το σχέδιο θα μπορούσε επομένως να λάβει τη μορφή ενός ήδη συζητημένου ταμείου εκτός προϋπολογισμού της ΕΕ με δυνατότητα αγοράς όπλων για την Ουκρανία στην Ευρώπη, στις Ηνωμένες Πολιτείες και αλλού. Θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί είτε από συνεισφορές από τα κράτη μέλη —και το Ηνωμένο Βασίλειο— ανάλογα με το ΑΕΠ τους, παρόμοια με την Ευρωπαϊκή Διευκόλυνση Ειρήνης, ή με την έκδοση ευρωπαϊκών ομολόγων, παρόμοια με το NextGenerationEU, αλλά με περιορισμούς στο δικαίωμα αρνησικυρίας. Η αποστολή του ΝΑΤΟ Υποστήριξη και Εκπαίδευση για την Ουκρανία θα μπορούσε να παρέχει ένα συνολικό πλαίσιο σχεδιασμού για τις στρατιωτικές ανάγκες και τις παραδόσεις της Ουκρανίας. Θα πρέπει να συντονίζει τις εκπαιδευτικές προσπάθειες του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου και επίσης περιγράφει τις ανάγκες για μεταρρύθμιση στις Ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις. Η ΕΕ πρέπει να προβλέψει χρηματοδοτικά μέσα.

Τρίτον, το ευρωπαϊκό σχέδιο πρέπει να περιλαμβάνει παρουσία δυτικών στρατευμάτων που ιδανικά θα οδηγήσει στην ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ στο μέλλον. Το θεμελιώδες ερώτημα παραμένει πώς θα διασφαλιστεί η Ουκρανία εντός των ντε φάκτο συνόρων της μετά την κατάπαυση του πυρός και η αποτροπή της Ρωσίας από την ανανέωση της επιθετικότητας. Οι διμερείς εγγυήσεις στα χαρτιά, σε συνδυασμό με τις πολιτικές δεσμεύσεις για περαιτέρω οπλισμό της Ουκρανίας, δεν θα είναι αρκετές. Η ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ δεν θα λύσει το δίλημμα ασφαλείας του Κιέβου — το αντίθετο ισχύει. Η Ρωσία θα προσπαθήσει να το αποτρέψει και η πλειονότητα των χωρών της ΕΕ δεν θα συμφωνήσει να έχει ένα συνάδελφο υπό τη συνεχή απειλή της νέας επιθετικότητας.

Αυτό αφήνει μόνο δύο αξιόπιστες επιλογές: ένταξη στο ΝΑΤΟ ή δυτική στρατιωτική παρουσία στην Ουκρανία. Ενώ το ΝΑΤΟ έχει υποσχεθεί στην Ουκρανία μια "καλά φωτισμένη γέφυρα" προς την ένταξη, δεν υπάρχει ουσιαστική συναίνεση για να γίνει κάτι τέτοιο σύντομα. Δυτική στρατιωτική παρουσία στη χώρα μπορεί να είναι ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός ως ενδιάμεση λύση.

Με τις ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις να αναλαμβάνουν την κύρια ευθύνη για την ασφάλεια των συνόρων και την υπεράσπιση της Ουκρανίας, η πολυμερής δύναμη δεν χρειάζεται να είναι τεράστια, αλλά πρέπει να τοποθετηθεί με σύνεση. Πρέπει να έχει την υποστήριξη των ΗΠΑ, κάποιο είδος στρατιωτικής συμμετοχής των ΗΠΑ και τις εγγυήσεις εμπλοκής του Τραμπ εάν η αποστολή αμφισβητηθεί από τη Ρωσία. Εάν μια στρατιωτική παρουσία υπό την ηγεσία του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία δεν είναι εφικτή, θα μπορούσε να οργανωθεί γύρω από τους πιο ικανούς συμμάχους, με τη Γαλλία και/ή το Ηνωμένο Βασίλειο να παρέχουν στοιχεία διοίκησης και ελέγχου, άλλες ευρωπαϊκές χώρες να συνεισφέρουν και τις Ηνωμένες Πολιτείες να παρέχουν στρατηγικούς παράγοντες. παρουσία στο έδαφος. Η αποστολή θα μπορούσε επίσης να είναι ανοιχτή σε ομοϊδεάτες εταίρους πέρα ​​από την Ευρώπη και την Αμερική.

Τέταρτον, το σχέδιο θα πρέπει να περιλαμβάνει προσαρμογή της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ στην Ευρώπη. Μια σημαντική ευρωπαϊκή παρουσία στην Ουκρανία θα σημαίνει, αναμφίβολα, περαιτέρω πίεση στους ήδη εκτεταμένους πόρους των Ευρωπαίων συμμάχων, με ορισμένους να ανακατευθύνονται από τη βορειοανατολική πλευρά. Με τον Πούτιν στην εξουσία, η Ρωσία δεν θα πάψει να είναι επιθετική κατά των κρατών μελών του ΝΑΤΟ κατά μήκος των βορειοανατολικών συνόρων. Τίθεται το ερώτημα πώς θα διασφαλιστεί η αποτροπή στην περιοχή.

Η αναδιάρθρωση της υπάρχουσας παρουσίας των ΗΠΑ στην Ευρώπη θα μπορούσε να είναι η απάντηση. Δεδομένης της δραματικά μεταβαλλόμενης κατάστασης ασφαλείας στην Ευρώπη, δεν υπάρχει κανένα σκεπτικό για τις επιχειρησιακές μονάδες των ΗΠΑ -περίπου 35.000 στρατιώτες- να παραμείνουν στη Γερμανία και να μην σταθμεύουν στην Πολωνία, η οποία φιλοξενεί επί του παρόντος 6.000-7.000 στρατιώτες των ΗΠΑ, τις χώρες της Βαλτικής και πιθανώς της Φινλανδίας και της Ρουμανίας.ς

Όλα τα κομμάτια μιας τέτοιας ευρωπαϊκής στρατηγικής και συνεργασίας με τη νέα κυβέρνηση Τραμπ πρέπει να ενωθούν. Διαφορετικά, το όλο σχέδιο θα είναι αβάσιμο. Ένας κακός συμβιβασμός, πλαστές εγγυήσεις ασφάλειας για το Κίεβο και μια σιωπηρή παραδοχή ότι ο πόλεμος όχι μόνο για την Ουκρανία αλλά και για τις αξίες και τις αρχές μας έχει χαθεί θα επιτρέψει στη Ρωσία να καταπιεί και να χωνέψει την Ουκρανία μακροπρόθεσμα. Οι δυσαρέσκειες κατά της Δύσης μεταξύ του ουκρανικού πληθυσμού θα αυξηθούν και η χώρα θα γίνει σταδιακά ένα τραυματισμένο αποτυχημένο κράτος. Αυτό θα ενθάρρυνε τη Ρωσία να λάβει πιο επιθετικές ενέργειες και να αμφισβητήσει την Ευρώπη στο μέλλον.

Διαβάστε το άρθρο στην αρχική του δημοσίευση εδώ.

Απόδοση-Επιμέλεια: Νικόλας Σαπουντζόγλου