Η ευκαιρία του Ντράγκι για συνεργασία με τη Γερμανία

Της Teresa Coratella

Από την εκλογή της το 2005, η Γερμανίδα Καγκελάριος Angela Merkel έχει συνεργαστεί με εννέα διαφορετικούς Ιταλούς πρωθυπουργούς. Με ορισμένους από αυτούς, η διαδικασία ήταν ομαλή -αν και συχνά χαρακτηριζόταν από το χάσμα βορρά-νότου σε σημαντικούς τομείς πολιτικής της ΕΕ. Με άλλους, ιδιαίτερα εκείνους που άσκησαν σκληρή κριτική στην ΕΕ, ήταν δύσκολο να βρεθεί κοινό έδαφος.

Ο τωρινός πρωθυπουργός της Ιταλίας, Mario Draghi, δεν συνδέεται με κάποιο πολιτικό κόμμα -ένα χαρακτηριστικό που τον κάνει μοναδικό μεταξύ των προκατόχων του που συνεργάστηκαν με τη Merkel (με μερική εξαίρεση τον Mario Monti). Αυτό θα μπορούσε αρχικά να μοιάζει με μειονέκτημα, δεδομένου ότι θα αφήσει τον Draghi χωρίς την υποστήριξη ενός καθιερωμένου πολιτικού οργανισμού. Αλλά σημαίνει επίσης ότι έχει μια ευκαιρία να χτίσει μια σχέση με τον επόμενο Γερμανό Καγκελάριο που είναι ελεύθερος από αντιπαλότητες πολιτικών κομμάτων. Σε ένα ασταθές γεωπολιτικό περιβάλλον -διαμορφωμένο από τις προσπάθειες διαχείρισης της πανδημίας και της κλιματικής αλλαγής εν μέσω αυξανόμενου ανταγωνισμού μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων- η σχέση που επιδιώκει να χτίσει ο Draghi με την επόμενη γερμανική κυβέρνηση, θα είναι ζωτικής σημασίας για το μέλλον της Ευρώπης.

Για τη Ρώμη, τέσσερα βασικά ζητήματα θα βρίσκονται στην καρδιά της γερμανό-ιταλική σχέση. Το πρώτο είναι η συμβολή του Βερολίνου στη διατλαντική συμμαχία και στην ευρωπαϊκή ενοποίηση, που είναι οι κεντρικοί πυλώνες της ιταλικής εξωτερικής πολιτικής. Με τον Γάλλο πρόεδρο Emmanuel Macron να αντιμετωπίζει σημαντικές προκλήσεις εξωτερικής και εγχώριας πολιτικής, θα είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τη Ρώμη και το Βερολίνο να συνεργαστούν και να υποστηρίξουν τη διατλαντική συμμαχία -με την υποστήριξη της γαλλικής προεδρίας του συμβουλίου της ΕΕ στο πρώτο μισό του 2022- και ως εκ τούτου να καθορίσουν τον περιφερειακό και παγκόσμιο ρόλο της ΕΕ.

Το δεύτερο ζήτημα είναι η μετανάστευση. Όπως υποστήριξαν προσφάτως ο Artulo Varvelli και η Lorena Stella Martini, η μετανάστευση είναι πρώτα και κύρια ένα διαρθρωτικό πρόβλημα, αλλά η ΕΕ επιμένει να ανταποκρίνεται σε αυτό ως έκτακτο. Με τα κράτη-μέλη να ανακάμπτουν σταδιακά από την πανδημία, τώρα είναι η ώρα να επιστρέψει η μετανάστευση στην κορυφή της ατζέντας της ΕΕ. Όπως δείχνουν οι πρόσφατες εξελίξεις στο Μαρόκο και στο Αφγανιστάν, το ζήτημα δεν έχει εξαφανιστεί. Η Ιταλία θα μπορούσε να αποτελέσει ένα από τα σημεία εισόδου για τους μετανάστες που ταξιδεύουν στην Ευρώπη, αλλά οι Βρυξέλλες είναι πρωτίστως υπεύθυνες για το ευρωπαϊκό σύστημα συνεργασίας για τη μετανάστευση με τις χώρες προέλευσης και διέλευσης -ένα σύστημα που σαφώς δεν λειτουργεί. Και εδώ είναι που η Ρώμη πρέπει να ενωθεί με την επόμενη γερμανική κυβέρνηση για να προωθήσει μια πιο συνεκτική μεταναστευτική πολιτική για την ΕΕ.

Το τρίτο ζήτημα είναι η ανάκαμψη και η εξέλιξη των οικονομιών της Ευρώπης. Το χάσμα Βορρά-Νότου, το οποίο έχει διαμορφώσει εδώ και καιρό την ευρωπαϊκή συζήτηση, έχει αντικατασταθεί μερικώς από την αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών-μελών. Αυτό οφείλεται στην επίδραση της πανδημίας σε πολλές νότιες χώρες της ΕΕ. Η σύνθεση της επόμενης κυβέρνησης στο Βερολίνο, θα έχει μια βαθιά επίδραση στην πολιτική της Γερμανίας σε μια τέτοια αλληλεγγύη. Αλλά ο Draghi μπορεί να αντλήσει από τη δική του εμπειρία διακυβέρνησης της ΕΚΤ στη διάρκεια οικονομικών κρίσεων, όσο εργάζεται παράλληλα με το Βερολίνο στην εφαρμογή του ταμείου ανάκαμψης NextGenerationEU, διασφαλίζοντας ότι οι οικονομικές προτεραιότητες της ΕΕ, οι στόχοι και οι κανόνες, παραμένουν ευθυγραμμισμένοι.

Το τέταρτο ζήτημα είναι ο λαϊκισμός και ο ευρωσκεπτικισμός. Οι εκλογές στη Γαλλία τον Απρίλιο του 2022 θα έχουν ένα μεγάλο ρόλο σε αυτό, αλλά στο μεταξύ, το Βερολίνο και η Ρώμη θα πρέπει να αρχίσουν να συνεργάζονται για τη δημιουργία ενός νέου esprit d Europe. Η επόμενη γερμανική κυβέρνηση θα είναι φιλοευρωπαϊκή ανεξάρτητα από τη σύνθεση της. Η τωρινή ιταλική κυβέρνηση έχει βαθιές ευρωπαϊκές ρίζες (ακόμη και όταν περιλαμβάνει την Λέγκα). Το Βερολίνο, το Παρίσι, και η Ρώμη θα πρέπει να δημιουργήσουν μια πολιτική συμμαχία σχεδιασμένη να προστατεύει τις θεμελιώδεις αξίες της Ευρώπης και τα συμφέροντα της Ευρώπης από εσωτερικής πολιτικές προκλήσεις, συμπεριλαμβανομένων των απειλών προς το κράτος δικαίου από τις κυβερνήσεις της Πολωνία και της Ουγγαρίας.

Οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και οι πολίτες της ΕΕ έχουν μεγάλες προσδοκίες για τον ρόλο του Βερολίνου στην Ευρώπη. Μια πρόσφατη δημοσκόπηση τος ECFR δείχνει ότι οι πολίτες της ΕΕ βλέπουν τη Γερμανία ως μια αξιόπιστη, φιλοευρωπαϊκή δύναμη, Όπως έγραψαν οι Jana Puglierin και Piotr Buras, εκείνοι που απάντησαν ότι η ευρωπαϊκή τους ταυτότητα είναι τουλαχιστον τόσο σημαντική για αυτούς όσο και η εθνική τους, ήταν πιο πιθανό από τον μέσο όρο να πουν ότι είναι καλό που ο πρόεδρος της Κομισιόν είναι Γερμανός. "Αυτό υποδηλώνει ότι στη διάρκεια της 16τής θητείας της όπου κυβερνούσε τη Γερμανία, η Merkel βοήθεια να δημιουργηθεί μια κοινότητα εμπιστοσύνης που περιλάμβανε πολίτες από όλες τις γωνιές της Ευρώπης.

Μπορεί να περάσουν μήνες προτού σχηματιστεί η νέα γερμανική κυβέρνηση. Και θα είναι επτά μήνες προτού γίνουν οι εκλογές στη Γαλλία. Με τις σημαντικές εκλογές να πλησιάζουν σε κράτη-μέλη όπως η Ουγγαρία και η Σλοβενία, η ΕΕ δεν θα πρέπει να περιμένει να διαμορφώσει η γαλλογερμανική συμμαχία την πορεία των γεγονότων.

Όπως σε έναν ολυμπιακό αγώνα σκυταλοδρομίας, θα χρειαστεί περισσότερους από δύο αθλητές για να πετύχουν τη νίκη. Η Ιταλία με την προεδρία της G20 και την κυβέρνηση του Draghi, μπορεί να είναι η πρώτη που θα φέρει τη σκυτάλη στα βασικά ζητήματα που συζητήθηκαν πιο πάνω. Ακόμη και πριν από τη δημιουργία μιας νέας κυβέρνησης στο Βερολίνο, η Ρώμη θα πρέπει να πρωτοστατήσει στην προστασία των θεμελιωδών αξιών της Ευρώπης, στη διατήρηση της ασφάλειας και των οικονομικών συμφερόντων της και στην προώθηση του ρόλου της στην πολυμερή διαχείριση κρίσεων.

Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: https://ecfr.eu/article/what-they-want-romes-views-on-the-new-german-government/