Η συζήτηση για το ποιος θα διαδεχθεί τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει περάσει πλέον από το επίπεδο της φημολογίας στο προσκήνιο της τουρκικής πολιτικής. Παρότι ο ίδιος διατηρεί ισχυρό έλεγχο στην εξουσία, οι ισορροπίες στο κυβερνών κόμμα και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η "επόμενη μέρα" απασχολεί όλο και περισσότερο το πολιτικό σύστημα.

Τα τελευταία δεδομένα καταγράφουν ξεκάθαρα μια πραγματικότητα: η κοινωνία και η κομματική βάση του AKP δεν φαίνεται να στηρίζουν σενάρια αυτόματης ή οικογενειακής διαδοχής. Αντίθετα, προτιμούν πρόσωπα με θεσμική εμπειρία, ενεργό ρόλο στο κράτος και άμεση σχέση με τον μηχανισμό εξουσίας που έχτισε ο ίδιος ο Ερντογάν.

Αυτή η απόσταση ανάμεσα στη δημόσια συζήτηση και στις πραγματικές προτιμήσεις των ψηφοφόρων δημιουργεί νέα δεδομένα για το μέλλον της Τουρκίας και αποκαλύπτει ότι η πολιτική κληρονομιά δεν μεταβιβάζεται εύκολα, ακόμη και σε ένα ισχυρό προεδρικό σύστημα.

📍Recep Tayyip Erdoğan'dan sonra AK Parti Genel Başkanı olarak kimi görmek istersiniz?

➡️Hakan Fidan: % 33,4
➡️Süleyman Soylu: % 32,5
➡️Bilal Erdoğan: % 14,2
➡️Selçuk Bayraktar: % 12,9
➡️Numan Kurtulmuş: % 7

📊Araştırma 2386 Kişi ile CATI yöntemiyle yapılmıştır. pic.twitter.com/r4m76ao1wn

— Refleks Veri & Araştırma (@T_Refleks) December 22, 2025

Ποιοι προηγούνται στη μάχη για τη μετά-Ερντογάν Τουρκία

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι τα φαβορί για τη διαδοχή του Ερντογάν προέρχονται από τον σκληρό πυρήνα του κράτους. Πρόσωπα με μακρά θητεία σε κρίσιμα υπουργεία, άμεση εμπλοκή στην ασφάλεια και την εξωτερική πολιτική και ισχυρό αποτύπωμα στο βαθύ κράτος συγκεντρώνουν σαφώς υψηλότερη αποδοχή.

Αντίθετα, πολιτικά άπειρα πρόσωπα ή όσοι εμφανίζονται κυρίως λόγω οικογενειακής σχέσης με τον πρόεδρο καταγράφουν αισθητά χαμηλότερα ποσοστά. Το μήνυμα είναι σαφές: οι ψηφοφόροι θέλουν συνέχεια του μοντέλου εξουσίας, αλλά όχι απαραίτητα συνέχεια στο ίδιο επώνυμο.

Η εικόνα αυτή ενισχύει την εκτίμηση ότι το AKP, παρά την προσωποκεντρική του φύση, εξακολουθεί να λειτουργεί ως μηχανισμός εξουσίας που επιβραβεύει την εμπειρία και τη θεσμική νομιμοποίηση.

Ο Ερντογάν και το όριο της δυναστικής πολιτικής

Ο Ερντογάν έχει καταφέρει να κυριαρχήσει στην τουρκική πολιτική για περισσότερες από δύο δεκαετίες, όμως οι εξελίξεις δείχνουν ότι η επιρροή του δεν μεταφράζεται αυτόματα σε αποδοχή ενός δυναστικού μοντέλου. Η τουρκική κοινωνία εμφανίζεται επιφυλακτική απέναντι στην ιδέα μιας οικογενειακής συνέχειας, ακόμη και αν αυτή παρουσιαστεί ως "φυσική εξέλιξη".

Παράλληλα, παλαιότερες υποθέσεις, διεθνή δημοσιεύματα και σκιές του παρελθόντος εξακολουθούν να λειτουργούν ανασταλτικά για πρόσωπα που δεν έχουν δοκιμαστεί εκλογικά. Αυτό καθιστά δύσκολη τη μετατροπή της δημόσιας παρουσίας σε πραγματική πολιτική δυναμική.

Το κρίσιμο ερώτημα πλέον δεν είναι μόνο ποιος θα διαδεχθεί τον Ερντογάν, αλλά και αν το πολιτικό σύστημα της Τουρκίας μπορεί να περάσει σε μια νέα φάση χωρίς να αναπαράγει μηχανισμούς προσωπολατρίας.

Η διαδοχή του Ερντογάν αναμένεται να αποτελέσει σημείο καμπής, όχι μόνο για το AKP αλλά και για το ίδιο το προεδρικό μοντέλο εξουσίας. Οι επιλογές που θα γίνουν τα επόμενα χρόνια θα καθορίσουν αν η Τουρκία θα κινηθεί προς μια πιο θεσμική ισορροπία ή αν θα επιχειρηθεί η διατήρηση της εξουσίας μέσω στενών κύκλων.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι, όσο πλησιάζει το τέλος της εποχής Ερντογάν, η πολιτική μάχη για το μέλλον της χώρας μόλις ξεκινά.

ΠΚ