Μέχρι πρόσφατα, η ιδέα μιας σύμπραξης ανάμεσα στη γκωλική Δεξιά της Γαλλίας και την ακροδεξιά της Μαρίν Λεπέν θεωρούνταν πολιτικό ταμπού. Σήμερα, ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2027, δεν είναι απλώς συζητήσιμη· για πολλούς στη συντηρητική παράταξη μοιάζει σχεδόν αναπόφευκτη, τονίζει σε ανάλυσή του ο ιστότοπος Politico.

Η "ένωση των Δεξιών" (l’union des droites) έχει επιστρέψει δυναμικά στο πολιτικό λεξιλόγιο, με καταλύτη τον πρώην πρόεδρο της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί. Με δημόσιες παρεμβάσεις του, αλλά και με αναφορές στα πρόσφατα δημοσιευμένα απομνημονεύματά του, ο Σαρκοζί υποστήριξε ότι χωρίς τη μέγιστη δυνατή ενότητα, η γαλλική Δεξιά δεν έχει καμία πιθανότητα να επιστρέψει στο Μέγαρο των Ηλυσίων.

Το καλοκαίρι του 2024, όταν ο τότε ηγέτης των δεξιών Ρεπουμπλικανών (Les Républicains), Ερίκ Σιοτί, τόλμησε να εισηγηθεί συνεργασία με τον Εθνικό Συναγερμό (RN), η αντίδραση ήταν εκρηκτική. Η εσωκομματική εξέγερση τον οδήγησε εκτός κόμματος και στη δημιουργία ξεχωριστής κοινοβουλευτικής ομάδας, συμμαχικής με τη Λεπέν.

Δεκαοκτώ μήνες αργότερα, το πολιτικό κλίμα έχει αλλάξει δραματικά. Ο Εθνικός Συναγερμός διαθέτει πλέον τις περισσότερες έδρες στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση από οποιοδήποτε άλλο κόμμα, ενώ οι Ρεπουμπλικανοί εμφανίζονται αποδυναμωμένοι, παγιδευμένοι ανάμεσα σε ένα κατακερματισμένο Κέντρο και μια ανερχόμενη, ισχυρή Ακροδεξιά.

Κριτική

Οι παρεμβάσεις Σαρκοζί λειτούργησαν ως πολιτικός καταλύτης, αλλά προκάλεσαν και σοβαρούς κραδασμούς στο εσωτερικό της παραδοσιακής Δεξιάς. Ο Xavier Bertrand, πρόεδρος της περιφέρειας Hauts-de-France και ιστορικό στέλεχος των Ρεπουμπλικανών, ήταν από τους πιο σκληρούς επικριτές, δηλώνοντας ότι ο πρώην πρόεδρος "κάρφωσε το τελευταίο καρφί στο φέρετρο των Les Républicains".

Ακόμη πιο ωμή ήταν η τοποθέτηση έτερου πρώην προέδρου του κόμματος, ο οποίος, μιλώντας κατ’ ιδίαν, χαρακτήρισε τους Ρεπουμπλικανούς "τελειωμένους", υπονοώντας ότι η συζήτηση για συμμαχία με την ακροδεξιά δεν αποτελεί πλέον στρατηγική επιλογή, αλλά παραδοχή πολιτικής ήττας.

Η προοπτική συνεργασίας με το κόμμα της Λεπέν εξακολουθεί να προκαλεί έντονες αντιδράσεις. Πολιτικά στελέχη όπως η Βαλερί Πεκρές και ο Ζαν-Φρανσουά Κοπέ κατηγορούν τον Σαρκοζί ότι εγκαταλείπει τις αρχές του γκωλισμού και νομιμοποιεί μια δύναμη που ιστορικά συνδέθηκε με τη μισαλλοδοξία και τον πολιτικό εξτρεμισμό.

Ωστόσο, πίσω από κλειστές πόρτες, όλο και λιγότερα στελέχη απορρίπτουν την ιδέα επί της αρχής. Η εκλογική ισχύς του RN και η ηγετική εικόνα του Τζορντάν Μπαρντελά καθιστούν τη συνεργασία λιγότερο τοξική απ’ ό,τι στο παρελθόν, ιδιαίτερα σε οικονομικά και θεσμικά ζητήματα.

Η παρέμβαση Σαρκοζί δεν είναι ουδέτερη. Πολλοί στο εσωτερικό της συντηρητικής παράταξης θεωρούν ότι δεν πρόκειται για ιδεολογική μεταστροφή, αλλά για προσωπική και πολιτική στρατηγική. Άλλοι βλέπουν κίνητρο την αντιπαλότητά του με τον Εμανουέλ Μακρόν, ιδίως μετά την αφαίρεση του τίτλου της Λεγεώνας της Τιμής λόγω της καταδίκης του σε υπόθεση διαφθοράς. Δεν λείπουν και εκείνοι που εκτιμούν ότι ο Σαρκοζί ποντάρει σε μια μελλοντική προεδρία του Εθνικού Συναγερμού, η οποία θα μπορούσε να του προσφέρει πολιτική ή θεσμική αποκατάσταση.

Σε κάθε περίπτωση, η διαφορά με το παρελθόν είναι σαφής: σε αντίθεση με τον Σιοτί, ο Σαρκοζί δεν απομονώθηκε. Αντίθετα, άνοιξε μια συζήτηση που πλέον διεξάγεται ανοιχτά στους κόλπους της γκωλικής Δεξιάς.

"Εξευγενισμός"

Το ερώτημα παραμένει βαρύ: μπορούν οι πολιτικοί κληρονόμοι του Σαρλ ντε Γκωλ να συνεργαστούν με ένα κόμμα που προέρχεται από τον χώρο της άκρας Δεξιάς, με ιδρυτικές αναφορές σε πρόσωπα που είχαν εκφράσει συμπάθειες προς τον ναζισμό;

Για δεκαετίες, η απάντηση ήταν ένα αδιαπραγμάτευτο "όχι". Όμως ο Ζαν-Μαρί Λεπέν έχει φύγει από το πολιτικό προσκήνιο και από τη ζωή, το κόμμα έχει μετονομαστεί, "εξευγενιστεί" επικοινωνιακά και υπό την ηγεσία της Μαρίν Λεπέν -και κυρίως του Ζορντάν Μπαρντελά- εμφανίζεται πιο πειθαρχημένο, νεανικό και θεσμικά προσαρμοσμένο.

Οι διαφορές με τους Ρεπουμπλικανούς περιορίζονται πλέον κυρίως στο οικονομικό πρόγραμμα, ενώ ακόμη και εκεί παρατηρείται σταδιακή σύγκλιση. Παράλληλα, δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων της Δεξιάς τάσσεται υπέρ μιας εκλογικής συμμαχίας Εθνικού Συναγερμού - Ρεπουμπλικανών.

Οι δημοτικές εκλογές του Μαρτίου αναμένεται να λειτουργήσουν ως βαρόμετρο. Ήδη σε μεγάλες πόλεις, όπως η Ντιζόν και η Μασσαλία, οι συζητήσεις για άτυπες ή έμμεσες συνεργασίες προκαλούν πολιτικούς κραδασμούς.

Αν επιβεβαιωθούν τέτοιες συμπράξεις σε τοπικό επίπεδο, θα πρόκειται για τον πραγματικό "Ρουβίκωνα" της γαλλικής Δεξιάς, καταλήγει το Politico.