"Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρόσφατα δημοσίευσε την έκθεσή της για την Τουρκία. Όπως κάθε χρόνο, στην έκθεση της ΕΕ υπήρχαν οι γνωστές και αναμενόμενες δηλώσεις. Υπενθυμίστηκε ότι η Τουρκία είναι υποψήφια χώρα, τονίστηκε η σημασία της, αναφέρθηκαν οι ελλείψεις της… Η ΕΕ έκανε αυτό που κάνει πάντα. Δεν έδωσε εγγύηση ή χρονοδιάγραμμα για την ένταξη. Η Τουρκία απάντησε με τις συνήθεις δηλώσεις: είναι άκυρη, την απορρίπτουμε, είναι προκατειλημμένη, αβάσιμη, παραμένουμε δεσμευμένοι στον στόχο της ένταξης στην ΕΕ…", γράφει σε πρόσφατο άρθρο του, ο Τούρκος αναλυτής Μπαρίς Ντοστέρ.

Όπως συνεχίζει το άρθρο του Ντοστέρ: "Η στάση της ΕΕ απέναντι στην Τουρκία είναι γνωστή. Συνοπτικά, η ΕΕ επιθυμεί να κρατήσει την Τουρκία σε μια "αίθουσα αναμονής", χωρίς να την εντάξει, να αποσπάσει τις παραχωρήσεις που θέλει και να τη χρησιμοποιήσει ως αποσβεστήρα σε προβληματικές περιοχές και χώρες. Μέσω της Τελωνειακής Ένωσης που υπογράφηκε το 1995 και τέθηκε σε ισχύ την 1η Ιανουαρίου 1996, η ΕΕ απέκτησε μεγάλη επιρροή στο τελωνειακό καθεστώς, στο καθεστώς εξωτερικού εμπορίου και στην εσωτερική αγορά της Τουρκίας, χωρίς να την κάνει μέλος. Γιατί λοιπόν να την κάνει μέλος; Έχει ήδη πάρει ό,τι θέλει και συνεχίζει να παίρνει. Η Τουρκία, χωρίς να είναι μέλος της ΕΕ, χωρίς να κάθεται στο τραπέζι όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις, συνεχίζει να εφαρμόζει τις αποφάσεις. Δεν θέτει καν θέμα συζήτησης την Τελωνειακή Ένωση.

Η μονόπλευρη εξάρτηση που διέπει τη σχέση με την ΕΕ έχει και ένα ελληνικό πρόσωπο.

Η ΕΕ υιοθετεί όλες τις αντιτουρκικές θέσεις και δηλώσεις της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας. Έτσι, τα προβλήματα της Τουρκίας με την Ελλάδα, τα οποία προέρχονται αποκλειστικά από την Αθήνα, γίνονται ταυτόχρονα προβλήματα της Τουρκίας με την ΕΕ. Τα τελευταία χρόνια γνωρίζουμε ότι η Ελλάδα έχει γίνει ουσιαστικά μια αμερικανική βάση, ενώ οι ΗΠΑ έχουν ενισχύσει τη στρατιωτική τους παρουσία όχι μόνο στην ελληνική επικράτεια, αλλά και στα ελληνικά νησιά.

Είτε πρόκειται για Κύπρο, είτε για υφαλοκρηπίδα, είτε για χωρικά ύδατα, είτε για τα νησιά, νησίδες και βραχονησίδες που δεν έχουν παραχωρηθεί στην Ελλάδα με συνθήκες, είτε για άλλα ζητήματα, σε όλα τα προβλήματα, δεν αντιμετωπίζονται μόνο η Άγκυρα και η Αθήνα, αλλά και η Άγκυρα με τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον".

Ο Τούρκος αναλυτής δεν μένει εκεί, αλλά προχωρά σε ανάλυση ως προς "τα νησιά που κατέχει η Ελλάδα".

Γράφει λοιπόν ο Μπαρίς Ντοστέρ: "Τα τελευταία 23 χρόνια, η Ελλάδα έχει καταλάβει περίπου 160 νησιά, νησίδες και βραχονησίδες που ανήκουν στην Τουρκία, εκμεταλλευόμενη την αντίδραση και την αδράνεια της Τουρκίας. Το θέμα αυτό το φέρνει στο προσκήνιο κυρίως ο πρώην Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, ο απόστρατος Ουμίτ Γιαλίμ (ο "πατέρας" του δόγματος της "Γαλάζιας Πατρίδας"). Η έπαρση σημαίας, η εγκατάσταση στρατιωτών σε ορισμένα νησιά, η διεξαγωγή επίσημων τελετών από κυβερνητικούς αξιωματούχους, ανώτερους αξιωματικούς και ιερείς, είναι αποτέλεσμα τόσο της αυθάδειας της Αθήνας, όσο και της σιωπής της Τουρκίας.

Η πολιτική της Ελλάδας, φυσικά, συνδέεται με τον στόχο της Μεγάλης Ιδέας, το όνειρο του Βυζαντίου και την επιθυμία να κάνει την Αιγαίο θάλασσα ελληνική λίμνη. Η κρίση των Ιμίων το 1996 πρέπει να εκτιμηθεί σε αυτό το πλαίσιο. Μετά την κρίση, το ζήτημα των διαφιλονικούμενων νησιών έγινε πιο εμφανές. Η κρίση των Ιμίων δεν μπορεί να απομονωθεί από την επιθυμία της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στο Αιγαίο στα 12 μίλια. Από τότε, η Ελλάδα επιτάχυνε την πολιτική κατοχής των νησιών που ανήκουν στην Τουρκία. Η αδράνεια της Τουρκίας ενθάρρυνε την Ελλάδα, η οποία ξεκίνησε εγκαταστάσεις σε ορισμένα από τα νησιά που έχει καταλάβει.

Ας διευκρινίσουμε ότι στο βόρειο Αιγαίο, μετά τον Βαλκανικό Πόλεμο, δεν υπάρχει νησί, νησίδα ή βραχονησίδα που δεν έχει καταληφθεί από την Ελλάδα, ενώ στο νότιο Αιγαίο, εκτός από τη Ρόδο, τη Μεγίστη και τα Δωδεκάνησα, η κυριαρχία της Τουρκικής Δημοκρατίας, διαδόχου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, συνεχίζεται στα νησιά και τις νησίδες που βρίσκονται κοντά σε αυτά".

Μετά από την τελευταία φράση που ξεχειλίζει αναθεωρητισμού και επεκτατισμού, ο Ντοστέρ προχωρά σε ανάλυση των "επεκτατικών πολιτικών της Ελλάδας που συνεχίζονται".

Όπως γράφει ο Τούρκος αναλυτής: "Επισημαίνουμε ότι η πολιτική της Ελλάδας παραβιάζει ξεκάθαρα τις συνθήκες της Λωζάνης του 1923 και της Παρισιού του 1947 (η Τουρκία δεν ήταν μέρος, δεν προσκλήθηκε). Η κατοχή νησιών που ανήκουν στην Τουρκία, η προσπάθεια δημιουργίας πραγματικής κατάστασης υπέρ της Ελλάδας με την υποστήριξη των ΗΠΑ και της ΕΕ, επηρεάζει αρνητικά και την επίλυση των άλλων προβλημάτων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Ειδικά στις διαφορές που αφορούν τις θαλάσσιες δικαιοδοσίες (χωρικά ύδατα, υφαλοκρηπίδα, αποκλειστική οικονομική ζώνη), η Αθήνα προσπαθεί να ενισχύσει τη θέση της. Από την κρίση των Ιμίων μέχρι σήμερα, η πολιτική της Αθήνας, εκτός από την κατοχή νησιών που ανήκουν στην Τουρκία, στρέφεται και στην ενοπλισμό και ενίσχυση νησιών που έχουν μη στρατιωτικό καθεστώς.

Επαναλαμβάνουμε ότι τα Δωδεκάνησα, η Ρόδος και η Μεγίστη παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα".

Πέτρος Κράνιας