Η εκλογή του Τραμπ έναν χρόνο πριν δεν ήταν απλώς ένα ατύχημα του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ, αλλά η απαρχή της απόλυτης διάλυσής του, της αντικατάστασής του από ένα άλλο μοντέλο.

Σχόλιο του Κώστα Αργυρού.

Ο Τραμπ αγαπάει τους δημοσιογράφους. Αφού φροντίζει να τους τροφοδοτεί καθημερινά με μία, αν όχι και περισσότερες δηλώσεις, αποφάσεις, ενέργειες που γίνονται "είδηση". Σε άλλες εποχές, πολλές από αυτές θα χαρακτηρίζονταν απίστευτες. Αλλά από τις 5 Νοεμβρίου του 2024, ημέρα της συντριπτικής του εκλογικής επικράτησης, ο πλανήτης έχει μπει σε έναν άλλο αστερισμό. Τίποτα δεν προκαλεί πλέον έκπληξη.

Βεβαίως, αυτή η αγάπη προς τους δημοσιογράφους έχει τις δικές της τραμπικές ιδιαιτερότητες. Κάποιοι, εργαζόμενοι σε δημόσια ΜΜΕ, πρέπει να αναζητήσουν αλλού το πού θα μπορούν να κάνουν τα ρεπορτάζ τους. Άλλοι δεν έχουν πια το δικαίωμα εισόδου στον Λευκό Οίκο και όσοι το έχουν θα πρέπει να κλείνουν "ραντεβού" για να φτάσουν στα "άδυτα" της αίθουσας Τύπου και κοντά στο γραφείο της εκπροσώπου Κάρολαϊν Λέβιτ. Και όσοι είναι διαπιστευμένοι στο υπουργείο "πολέμου", πρέπει να υπογράψουν διάφορες δηλώσεις συμμόρφωσης για να μην χαρακτηριστούν ύποπτοι προδοσίας.

Μια αυταρχική, αυτάρεσκη εξουσία

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν πάψει πλέον να αποτελούν το υπόδειγμα φιλελεύθερης Δημοκρατίας, όπως επέμεναν να τις χαρακτηρίζουν πολλοί ακόμη και μετά το πρώτο πέρασμα του μεγιστάνα των εργολαβιών από τον Λευκό Οίκο το 2017. Μια εξουσία που γίνεται ολοένα πιο αυταρχική και αυτάρεσκη, που σφίγγει τον κλοιό γύρω από την Δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ, τα Πανεπιστήμια και τα Ερευνητικά Ιδρύματα, ολόκληρο τον δημόσιο τομέα, που αποχωρεί από τη μια μετά την άλλη από τις διεθνείς της υποχρεώσεις, αποδεικνύεται αυτή τη φορά πολύ πιο καλά προετοιμασμένη χάρις στο περιβόητο "Project 2025", τo υπερσυντηρητικό μανιφέστο για το μέλλον των HΠΑ, από το Heritage Foundation, μια δεξαμενή σκέψης με έδρα την Ουάσινγκτον. Οι επιθυμίες που διατυπώνονταν εκεί άρχισαν να υλοποιούνται από την πρώτη κιόλας ημέρα της προεδρίας Τραμπ, με τον καταιγισμό διαταγμάτων που υπέγραψε ο νέος Πρόεδρος μπροστά στις κάμερες. Διατάγματα για τους μέσα και διαταγές για τους έξω.

Όσοι πίστευαν ότι αυτό το σχεδόν οργουελικό όραμα των 900 σελίδων δεν είχε καμιά τύχη στη "γη των ελευθέρων και την πατρίδα των γενναίων" παίρνουν τώρα ένα καλό μάθημα. Η ιστορία συχνότερα γράφεται από τους αδίστακτους, και ποτέ από τους ανέμελους.

Όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εχθρός μου

Δεν είναι μόνο ο ναρκισσισμός, η υπεροψία, η άγνοια για θέματα εκτός πλαισίου real estate, το μίσος για τη διαφορετικότητα που χαρακτηρίζουν την προεδρία Τραμπ. Είναι όλα αυτά μαζί που δικαιολογούν τον χαρακτηρισμό τής έως τώρα θητείας του ως μια ολομέτωπη επίθεση στη Δημοκρατία. Ένας πρόεδρος που όλο και πιο συχνά μιλά για "εσωτερικούς εχθρούς" και καλεί τον στρατό να σταματήσει τις ασκήσεις… νωθρότητας και να μπει επιτέλους σε αυτή τη μάχη δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως μια παροδική γραφικότητα, όπως επιχείρησαν να υποβαθμίσουν πολλοί την πρώτη του θητεία. Ένας πρόεδρος που χαρακτηρίζει την υπουργό Δικαιοσύνης του ως "πολεμίστρια του νόμου", δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με ειρωνικά βίντεο στο ΤικΤοκ.

Τα εκατομμύρια που κατέβηκαν ξανά τον Οκτώβριο στον δρόμο με το σύνθημα "No Kings" δείχνουν ότι η κοινωνία δεν είναι έτοιμη να παραδοθεί αμαχητί. Αλλά ο ασυγκράτητος βασιλιάς της εργολαβίας δεν θα πτοηθεί από μια-δυο πορείες διαμαρτυρίας. Η απόφαση των Δημοκρατικών να προχωρήσουν στο shutdown δηλώνοντας την αντίθεσή τους στα σχέδιά του για τον προϋπολογισμό εκτιμήθηκε ως δική τους "αφύπνιση". Αλλά ο τραμπισμός δεν είναι μειοψηφικό ρεύμα. Και μια ματιά στην Ευρώπη δείχνει ότι εκλαμβάνεται από πολλούς και ως εξαγώγιμο προϊόν. Τι είδους πολιτικοί "δασμοί" μπορούν να αναχαιτίσουν την εξάπλωσή του;

Το όνειρο "Τραμπ 28"

Το μόνο που ακόμη δεν έχει αρχίσει να ξετυλίγεται πλήρως είναι το σχέδιο "Τραμπ 28". Το σχέδιό του για μια τρίτη θητεία εκτοξεύεται απλώς σαν υπαινιγμός, κάποτε με τη μορφή αστεϊσμού, κάποτε ως απειλή, όσο και αν απαγορεύεται ρητά από το άρθρο 22 του Αμερικανικού Συντάγματος. Ο πιστός πάντα σύμβουλός του, κήρυκας της ακροδεξιάς ιδεολογίας Στιβ Μπάνον, εμφανίζεται σίγουρος σε συνεντεύξεις ότι ξέρει τον τρόπο για να ξεπεραστεί αυτό το εμπόδιο. Η προεδρία Τραμπ είναι "θέλημα Θεού" και αυτό το θεάρεστο έργο δεν μπορεί να ολοκληρωθεί μέσα σε δύο τετραετίες μόνο. Θα πρέπει να αποθέσουν τις ελπίδες τους όσοι φοβούνται για την ολοκληρωτική κατάλυση της Δημοκρατίας στη… βιολογία; Σε τελευταία ανάλυση, ο Πρόεδρος θα είναι 82 ετών το 2028.

Το αρχικό σοκ ξεπεράστηκε. Αν ο Τραμπ πόνταρε στον αιφνιδιασμό, έναν χρόνο μετά κάπως θα πρέπει να του αφαιρεθεί αυτό το πλεονέκτημα. Αυτό ισχύει και για τους Ευρωπαίους. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για να συνεχίζουν να τον παρακολουθούν με ανοιχτό το στόμα. Πολύ περισσότερο να διαγωνίζονται με κολακείες για το ποιος θα πάρει θέση στην παρέα των ευνοουμένων του.

Πηγή: Deutsche Welle