Η Ακροδεξιά δεν κέρδισε τη δημαρχία σε κανέναν από τους δήμους της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, όπου οι υποψήφιοί της ήταν στον β' γύρο, αλλά αυτό δεν είναι αιτία... χαλάρωσης. Σχόλιο του Κώστα Αργυρού.

Πολλοί το φοβήθηκαν και πολλοί τελικά ξεφυσούσαν με ανακούφιση το βράδυ της Κυριακής μετά τον δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία. Οι υποψήφιοι της ακροδεξιάς Εναλλακτικής για τη Γερμανία AfD που είχαν περάσει στον δεύτερο γύρο δεν κατάφεραν τελικά αυτό που απεύχονταν όλοι οι δημοκρατικοί άνθρωποι στη Γερμανία, να πάρουν δηλαδή τη δημαρχία σε κάποια πόλη στο δυτικό κομμάτι της χώρας.

Ηττήθηκαν καθαρά σε Γκελζενκίρχεν, Ντούισμπουργκ και Χάγκεν, αφού προφανώς πολλοί ψηφοφόροι άλλων κομμάτων κινητοποιήθηκαν για να αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη, δίνοντας τη νίκη στους σοσιαλδημοκράτες υποψηφίους στην πρώτη και δεύτερη περίπτωση και στον Χριστιανοδημοκράτη στην τρίτη.

Αντιδεξιά συσπείρωση

Είναι ένα φαινόμενο που έχουμε δει και σε άλλες χώρες, όπως η Γαλλία ή η Αυστρία, όταν ένας υποψήφιος της Ακροδεξιάς φτάνει μια ανάσα από την εξουσία. Ωστόσο η βαθιά ανάσα είναι μάλλον μισή. Όχι μόνο γιατί το 36% για παράδειγμα του Νόρμπερτ Έμεριχ της AfD στο Γκελζενκίρχεν και το 30% που είχε πάρει στον πρώτο γύρο είναι τεράστιο ποσοστό, που δείχνει το κλίμα σε αρκετές από τις παρηκμασμένες πόλεις και κωμοπόλεις της καρδιάς της γερμανικής μεταλλουργίας και βιομηχανίας. Αλλά και γιατί το 14,4% συνολικά από τον πρώτο γύρο δείχνει ότι η AfD έχει πάψει προ πολλού να θεωρείται μια ανατολικογερμανική ασθένεια.

Αυτοί που νιώθουν περιθώριο

Είναι σαφές ότι υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι της γερμανικής κοινωνίας, με ή χωρίς μεταναστευτικό υπόβαθρο, που αισθάνεται πραγματικά "στο περιθώριο", όπως έλεγε πολλές δεκαετίες πριν το βιβλίο του Γκύντερ Βάλραφ. Οι απώλειες του "κόμματος των εργατών", δηλαδή του SPD, σχεδόν παντού, με πιο οδυνηρή την ήττα του μετά από 78 ολόκληρα χρόνια στο άπαρτο κάστρο του Ντόρτμουντ, θα πρέπει να θορυβήσουν όχι μόνο τους ίδιους τους ηττημένους, αλλά συνολικά τη σημερινή κυβέρνηση που θα πρέπει να καταλάβει ότι ένα ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας νιώθει ότι κανείς δεν το ακούει και κανείς δεν νοιάζεται πραγματικά για τις αγωνίες του.

Αν ο καγκελάριος Μερτς πιστεύει, για παράδειγμα, ότι θα μειώσει τα ποσοστά της AfD στο μισό – όπως είχε πει σε κάποια στιγμή ενθουσιασμού παλιότερα – με ρητορείες περί μεταρρυθμίσεων και εκκλήσεις για εγκρατή βίο, τότε θα τον περιμένουν στο μέλλον ακόμα πιο δυσάρεστες εκπλήξεις.

Η ήττα των Πρασίνων

Τέτοιες εκπλήξεις πρέπει να "χωνέψουν" τώρα και οι Πράσινοι, που χάνουν κάποιους δήμους "σημαίες" τους στο μεγαλύτερο σε πληθυσμό κρατίδιο της χώρας: Κολωνία, Βόννη, Άαχεν. Δεν είναι απλώς θέμα ηγεσίας μετά τις φυγές του Ρόμπερτ Χάμπεκ και της Αναλένα Μπέρμποκ από τη "βιτρίνα" του κόμματος, ούτε ότι οι πολίτες δεν θέλουν να ακούνε για οικολογία εν μέσω τόσων μαζεμένων άλλων κρίσεων.

Το πρόβλημα των Πρασίνων είναι ότι μοιάζουν να μην μπορούν να εξηγήσουν στους πολίτες αυτό που είναι το βασικότερο για την επιβίωση ενός κόμματος: ποιος είναι ακριβώς ο ρόλος τους. Δεν είναι πια ούτε πολύ ριζοσπάστες, όπως καθιερώθηκαν στις συνειδήσεις παλιότερων γενεών, ούτε πραγματικοί "κυβερνήτες", αν και δεν έμειναν αλώβητοι από την ασθένεια του κυβερνητισμού. Είναι ίσως λίγο από όλα και συχνά τίποτα ακριβώς. Θυμίζουν περισσότερο ομάδα φιλολογικών αναζητήσεων, παρά ομάδα... δράσης. Αλλά έτσι δεν κερδίζονται οι εκλογές.

Μια κοινωνία σε αναζήτηση

Τα αποτελέσματα αυτής της Κυριακής, όπως και εκείνα δύο εβδομάδες νωρίτερα, πέρα από τις όποιες ιδιαιτερότητες κάθε πόλης επιβεβαιώνουν ότι η Γερμανία αλλάζει, η κοινωνία της βρίσκεται σε αναταραχή και αναζήτηση ταυτόχρονα. Δεν έχει βρει τι ακριβώς προσδοκά και τι πρέπει να επιδιώκει. Αυτό το τελευταίο ισχύει περισσότερο για τα κόμματα, ειδικά τα αποκαλούμενα συστημικά.

Πηγή: Deutsche Welle