Του Nikita Smagin 

Η κλιμάκωση της σύγκρουσης Ισραήλ-Ιράν υποβαθμίζει τον ρωσικό πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά η Μόσχα φαίνεται απρόθυμη να διαμορφώσει σαφή στάση. Αφενός, φοβάται για τις ρωσικές επενδύσεις στο Ιράν (2,76 δισ. δολάρια το 2023, με προγραμματισμένα 8 δισ. σε έργα υδρογονανθράκων). Αφετέρου, ελπίζει σε οφέλη όπως υψηλότερες τιμές πετρελαίου και μειωμένη δυτική προσοχή στην Ουκρανία.

Η πρώτη ρωσική αντίδραση κατήγγειλε τις ισραηλινές επιδρομές, αλλά ενίσχυσε έμμεσα τις διαπραγματεύσεις Ιράν-ΗΠΑ, ζητώντας αποκλιμάκωση. Η ρητορική της Μόσχας επικεντρώνεται σε αυτό, καθώς λείπει η επιρροή της στο Ισραήλ. Παρόλο που θα προτιμούσε να μεσιτεύει, η ρωσική διαπραγματευτική αξία μειώνεται: στο πυρηνικό θέμα, προσέφερε μοναδικές λύσεις (απομάκρυνση εμπλουτισμένου ουρανίου), αλλά τώρα δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο από χώρες όπως το Ομάν.

Η στρατιωτική συνεργασία Ρωσίας-Ιράν αποδείχθηκε μη δεσμευτική. Παρά την επικύρωση της συμφωνίας στρατηγικής συνεργασίας κατά τις πρόσφατες επιδρομές, η ρωσική πλευρά διευκρίνισε ότι "η συνθήκη δεν προβλέπει στρατιωτική βοήθεια σε περίπτωση επιθετικότητας".

Το κύριο ρίσκο για τη Ρωσία είναι η απειλή για τα ιρανικά της έργα. Από το 2022, η Μόσχα χρησιμοποιεί το Ιράν ως "πειραματικό πεδίο" για οικονομικές και πολιτικές καινοτομίες (π.χ. διασύνδεση πληρωμών, ένταξη στην Ευρασιατική Οικονομική Ένωση). Επίσης, εξαρτάται από τον "Διάδρομο Βορρά-Νότου" για εναλλακτικές εμπορικές διαδρομές μετά τις ευρωπαϊκές κυρώσεις. Ένα σημαντικό παράδειγμα είναι το "ιρανικό κέντρο αερίου", που αντικατέστησε το αποτυχημένο τουρκικό σχέδιο, με σκοπό να εξάγει υγροποιημένο αέριο σε ασιατικές αγορές. Ωστόσο, οι επιδρομές σε πολιτική υποδομή (ειδικά στον τομέα ενέργειας) αμφισβητούν τη βιωσιμότητα όλων αυτών.

Βραχυπρόθεσμα, η Ρωσία μπορεί να ωφεληθεί. Οι τιμές του πετρελαίου ανέβηκαν ήδη, και η περαιτέρω αστάθεια μπορεί να τις αυξήσει περισσότερο, ειδικά αν επεκταθεί η σύρραξη στον Περσικό Κόλπο. Επιπλέον, η δυτική προσοχή μπορεί να αποσπαστεί από την Ουκρανία, ενώ η Μόσχα θα εκμεταλλευτεί τις "δυτικές διπλές τάσεις" αν το Ισραήλ προκαλεί απώλειες σε αμάχους.

Ωστόσο, οι μακροπρόθεσμες συνέπειες είναι αρνητικές. Η απώλεια του Ιράν ως συμμάχου θα ακολουθήσει την υποχώρηση της Ρωσίας από τη Συρία, όπου η επενδυτική της παρουσία διαλύεται μετά την πτώση του Ασαντ. Η φήμη της Μόσχας ως αξιόπιστου εταίρου υπονομεύεται, καθώς οι σύμμαχοί της αποδυναμώνονται διαδοχικά. Παρά τα κέρδη από το πετρέλαιο, η γεωπολιτική της επιρροή συρρικνώνεται.

Διαβάστε το άρθρο στην αρχική του δημοσίευση εδώ.

Επιμέλεια - Απόδοση: Νικόλας Σαπουντζόγλου