Του Rym Momtaz

Υπάρχουν εύλογα ερωτηματικά για το εάν οι σημερινοί Ευρωπαίοι και Βορειοαμερικανοί ηγέτες είναι άξιοι κληρονόμοι της συμμαχίας που χτίστηκε στο αίμα και το όραμα των προγόνων τους μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το θέαμα που εκτυλίχθηκε στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια του Μονάχου (MSC) το Σαββατοκύριακο σίγουρα αποδεικνύει ότι δεν είναι. 

Η διατλαντική σχέση έχει γκρεμιστεί από τον άξονά της. Η υπόθεση της Ουκρανίας δείχνει ότι η ασφάλεια του ΝΑΤΟ και η ασφάλεια της Ευρώπης δεν είναι πλέον ένα και το αυτό. Και ο πιο σημαντικός σύμμαχος —οι Ηνωμένες Πολιτείες— καθοδηγείται από έναν πρόεδρο που δεν πιστεύει στις συμμαχίες αλλά μάλλον στις διμερείς σχέσεις και τις σφαίρες επιρροής.

Ταυτόχρονα, η αναθεώρηση της διατλαντικής συμφωνίας έχει καθυστερήσει πολύ και οι δύο πλευρές θα πρέπει να αδράξουν αυτή την ευκαιρία. Όπως είπε ο Αλβανός πρωθυπουργός Έντι Ράμα, "η Αμερική χωρίς την Ευρώπη είναι απλώς ένα νησί. Η Ευρώπη χωρίς την Αμερική είναι μια χερσόνησος".

Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να είναι σε θέση να μεταφέρουν πολλούς από τους πόρους τους μακριά από την Ευρώπη για να αντιμετωπίσουν τις άλλες στρατηγικές προκλήσεις που θεωρούν πιο επείγουσες. Αλλά το να το κάνουμε αυτό κάνοντας μια μεγάλη συμφωνία με τη Ρωσία και αποσύροντας τα στρατεύματα των ΗΠΑ από την ανατολική πλευρά του ΝΑΤΟ ενώ υποστηρίζουμε μια ρωσική σφαίρα επιρροής στην Ευρώπη θα ήταν αυτοκαταστροφικό για την Ουάσιγκτον.

Οι Ευρωπαίοι δεν αντιμετωπίζουν τόσο άμεσες ζωτικής σημασίας απειλές, αλλά οι διαπραγματεύσεις ΗΠΑ-Ρωσίας για την Ουκρανία τους παρουσιάζουν μια διπλή πρόκληση: να περιορίσουν τη Ρωσία στην Ουκρανία για να αποτρέψουν μια μελλοντική επίθεση εναντίον τους ενώ οχυρώνουν τα σύνορά τους σε περίπτωση κατάρρευσης της Ουκρανίας - ένα σενάριο που θα επεκτείνει τους πόρους της Ευρώπης και ενδεχομένως θα τη διχάσει περαιτέρω. Αυτό το δίλημμα μπορεί επίσης να ωθήσει ορισμένα από τα πιο εκτεθειμένα κράτη μέλη της ΕΕ να επιδιώξουν τη διάδοση των πυρηνικών όπλων ως το απόλυτο ατού ασφαλείας σε έναν κόσμο σφαιρών επιρροής και ανταγωνισμού μεγάλων δυνάμεων. Αυτό θα ήταν το τελευταίο καρφί στην τάξη μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Είναι τότε καιρός για τους ευρωπαίους ηγέτες να σιωπήσουν ή να μιλήσουν. Η συνεχιζόμενη άρνηση χωρών όπως η Γερμανία, η Ιταλία ή η Πολωνία να δεσμευτούν να παράσχουν αξιόπιστες εγγυήσεις ασφαλείας στην Ουκρανία δείχνει ότι παρά τον πανικό τους, δεν είναι τόσο πανικόβλητες για να βοηθήσουν πραγματικά τον εαυτό τους.

Υπάρχει ένα σενάριο στο οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες όχι μόνο ανταλλάσσουν την παρουσία τους στην ανατολική πλευρά του ΝΑΤΟ, αλλά αντιτίθενται επίσης στην ανάπτυξη ευρωπαϊκών στρατευμάτων στην Ουκρανία. Μπορεί να μην είναι το πιο πιθανό σήμερα, αλλά με τον Τραμπ τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί.

Τόσο η Ευρώπη όσο και οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν επιλογές να κάνουν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες βάζουν την κινεζική αλεπού στο κοτέτσι με την ευρωπαϊκή χήνα και τα χρυσά αυγά της; Εντάσσεται ο Τραμπ στις τάξεις του Μπαράκ Ομπάμα και του Τζο Μπάιντεν και προεδρεύει μιας νέας ρωσικής εισβολής σε μια κυρίαρχη ευρωπαϊκή χώρα; Πιστεύουν οι Ευρωπαίοι ότι μπορούν να σώσουν τις οικονομίες τους θυσιάζοντας την ασφάλειά τους;

Ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο: η διατλαντική συμμαχία βρίσκεται σε μια κρίση Γκράμσι - το παλιό είναι νεκρό και το νέο αγωνίζεται να γεννηθεί.

Διαβάστε το άρθρο στην αρχική του δημοσίευση εδώ.

Επιμέλεια - Απόδοση: Νικόλας Σαπουντζόγλου