Της Judy Dempsey

Η άποψη της Ευρώπης για την Κίνα έχει μεταβληθεί από την καλοήθη περιέργεια προς τη συνειδητοποίηση ότι το Πεκίνο είναι ένας μεγάλος παγκόσμιος ανταγωνιστής, το οποίο αλλάζει την μετά το 1945 παγκόσμια ασφάλεια και οικονομική αρχιτεκτονική που σχεδιάστηκε από τη Δύση.

Αρχικά, η ΕΕ και ξεχωριστά τα μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη, θεώρησαν ότι έπρεπε απλώς να οικοδομήσουν επίσημες σχέσεις με αυτή την τεράστια, αναπτυγμένη χώρα.

Η ΕΕ καθιέρωσε επίσημες διπλωματικές σχέσεις με την Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας το 1975, χωρίς μια ξεκάθαρη στρατηγική. Οι τρεις μεγάλοι της Ευρώπης -Βρετανία, Γαλλία και Γερμανία- είχαν ήδη συνάψει σχέσεις με την Κίνα.

Το Βερολίνο εστίασε στους εμπορικούς και οικονομικούς δεσμούς, το Παρίσι στις πολιτικές και στρατιωτικές συνδέσεις. Αυτό δυσκόλευε την ΕΕ να δημιουργήσει μια συνεκτική πολιτική απέναντι στην Κίνα. Το 1989 η καταστολή από το Κομμουνιστικό Κράτος των διαδηλώσεων στην Τιεν Ανμέν αποδείχθηκε σημείο καμπής. Η ΕΕ ενωμένη καταδίκασε την καταστολή, η οποία ταρακούνησε την ΕΕ από τον εφησυχασμό της.

Με το πέρασμα των χρόνων, η ΕΕ έχει συνειδητοποιήσει από τότε ότι χρειάζεται μια σοβαρή στρατηγική εταιρική σχέση με το Πεκίνο για να ταιριάζει με τις παγκόσμιες φιλοδοξίες της χώρας. Η Κίνα έχει εξελιχθεί από έναν κατασκευαστή φθηνών αγαθών, σε έναν πανίσχυρο οικονομικό και πολιτικό ανταγωνιστική. Οι ιδρυτικές αρχές της ΕΕ για τη δημοκρατία και τις πολιτικές ελευθερίες, έρχονται σε πλήρη αντίθεση με το μονοκομματικό σύστημα της Κίνας, και την χρήση της των εργαλείων ΑΙ και κυβερνοασφάλειας.

Μια μεγάλη ανάλυση που δημοσιεύθηκε από την Κομισιόν τον Μάρτιο του 2019 ανέφερε πως "η αυξανόμενη παρουσία της Κίνας στον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και της Ευρώπης, θα πρέπει να συνοδεύεται από μεγαλύτερες ευθύνες για την τήρηση της διεθνούς τάξης με βάση τους κανόνες καθώς και από μεγαλύτερη αμοιβαιότητα, απουσία διακρίσεων και άνοιγμα του συστήματος”. Ωστόσο τα μέσα της ΕΕ είναι περιορισμένα. Και μόλις έρχεται στο ζήτημα της Θάλασσας της Νότιας Κίνας, που είναι κρίσιμο για την οικονομία της Ευρώπης, η ΕΕ βλέπει το ζήτημα της ασφάλειας.

Η Ευρώπη προσπαθεί να αναπτύξει μια στρατηγική για να προβάλει τις αξίες και το σύστημά της προς την Κίνα. Αλλά η ισορροπία δυνάμεων έχει μεταβληθεί -για την Κίνα, η Ευρώπη ίσως τώρα αποτελεί μόνο μια περιέργεια που θέλει να εξερευνήσει.

Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: https://carnegieeurope.eu/2019/09/27/how-has-europe-s-view-of-people-s-republic-of-china-changed-pub-79941