Του Michael R. Bloomberg 

Η δολοφονία του Τσάρλι Κερκ έχει ρίξει μια μαύρη σκιά πάνω από τη χώρα, όχι μόνο επειδή η πράξη αυτή ήταν αποτρόπαια, αλλά επειδή και η αντίδραση σε αυτή ήταν τόσο ανησυχητική. Αντί να αναδείξει την καλύτερη πλευρά της Αμερικής, όπως συνέβαινε παλαιότερα στις τραγωδίες, αναδεικνύει τη χειρότερη- και στα δύο κόμματα.

Είναι αυτονόητο ότι η πολιτική βία - και η χρήση όπλων - είναι πάντα λάθος. Ωστόσο, στην αριστερά, υπήρξαν περιπτώσεις που χόρευαν πάνω στον τάφο του Κερκ. Όταν η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και η βασική ευπρέπεια πέφτουν θύματα του κομματισμού και της ιδεολογίας, και η αποστροφή για τη βία μετριάζεται από πολιτικούς στόχους, αφήνουν χώρο σε τερατωδίες και τυραννίες.

Για τους Δημοκρατικούς, που συχνά κατηγορούν τους Ρεπουμπλικάνους για φασισμό και "whataboutism" ("ναι αλλά για..."), μια τέτοια συμπεριφορά είναι το αποκορύφωμα της υποκρισίας - και θα πρέπει να την καταδικάσουν σθεναρά όταν εμφανίζεται στο διαδίκτυο ή οπουδήποτε αλλού.

Ο εορτασμός μιας δολοφονίας είναι επαίσχυντος και οι επιπλήξεις και οι απολύσεις στον εργασιακό χώρο μπορεί να είναι οι κατάλληλες συνέπειες για κάτι τέτοιο, αλλά η κριτική των πολιτικών απόψεων οποιουδήποτε θα πρέπει πάντα να είναι θεμιτή. Ο υπερβολικός ζήλος για την αστυνόμευση του λόγου έχει ήδη οδηγήσει σε τιμωρίες για σχόλια που ασκούν κριτική στις θέσεις και τους υποστηρικτές του Κερκ. Και η χρήση της επιβολής του νόμου για την καταστολή της "ρητορικής μίσους", όπως έχει απειλήσει να κάνει η κυβέρνηση, θα προσέκρουε στην Πρώτη Τροπολογία, όπως δήλωνε ο ίδιος ο Κερκ. Αποτελεί θλιβερή ειρωνεία το γεγονός ότι ορισμένοι από τους υποστηρικτές του χρησιμοποιούν τον θάνατό του για να υπονομεύσουν τη βασική συνταγματική αρχή που υπερασπίστηκε όσο ζούσε.

Ενώ η συζήτηση για εκδίκηση έχει κατακλύσει το δημόσιο λόγο, το γεγονός είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών, ανεξαρτήτως πολιτικής κατεύθυνσης, είναι τρομοκρατημένη από τους πυροβολισμούς - και το μίσος του δράστη δεν πρέπει να προβάλλεται σε άλλους ως πρόσχημα για την καταστολή της αντιπολίτευσης και της ελευθερίας του λόγου. Η απόπειρα να γίνει κάτι τέτοιο θα έκανε μόνο χειρότερο το μίσος για τη διαφορετική άποψη - και τη βία που αυτό γεννά. Πολλοί στην αριστερά το μαθαίνουν αυτό τώρα με τον δύσκολο τρόπο, αλλά πολλοί στη δεξιά το γνωρίζουν εδώ και καιρό και θα έπρεπε να μιλήσουν πιο δυνατά.

Ο κομματισμός που τροφοδοτεί αυτή την εχθρότητα είναι ένας καρκίνος που κατατρώει και αποδυναμώνει το πολιτικό σώμα. Τα καλά νέα; Υπάρχει μια απλή θεραπεία: η ηγεσία.

Ζητώντας από όλους τους Αμερικανούς να ξεπεράσουν την εχθρική και στενόμυαλη σκέψη - και να αναζητήσουν, όπως είπε κάποτε ο Αβραάμ Λίνκολν, "τους καλύτερους αγγέλους της φύσης μας" - αυτό είναι το νόημα της πραγματικής ηγεσίας. Σε περιόδους κρίσης, οι ισχυροί ηγέτες αποκλιμακώνουν τις εντάσεις. Δεν τις φουντώνουν. Αναζητούν λύσεις, όχι αποδιοπομπαίους τράγους. Μας ενώνουν, αντί να μας απομακρύνουν. Και μας υπενθυμίζουν τις αξίες που ξεπερνούν τα κόμματα.

Σε όλη την αμερικανική ιστορία, αυτή η προσέγγιση της ηγεσίας υπήρξε απαραίτητη για την ικανότητά μας να ξεπερνάμε τις σκοτεινές ημέρες, από τις δολοφονίες των JFK, RFK και MLK μέχρι τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου.

Ας ελπίσουμε ότι ο πρόεδρος θα αναγνωρίσει ότι το να καταβληθούν συντονισμένες προσπάθειες για την προώθηση της ενότητας δεν είναι μόνο το σωστό για το καλό της χώρας και την ασφάλεια των Αμερικανών, αλλά πρόκειται και για ορθή πολιτική κίνηση. Αν αδράξει την ευκαιρία, η δημοτικότητά του θα αυξηθεί, δίνοντάς του περισσότερο πολιτικό κεφάλαιο για να προωθήσει τις προτεραιότητές του. Διαφορετικά, κινδυνεύει να βλάψει τα ποσοστά του στις δημοσκοπήσεις, την ατζέντα και την κληρονομιά του.

Χρειαζόμαστε ηγέτες και στα δύο κόμματα, και σε κάθε επίπεδο διακυβέρνησης, για να παρέχουν ισχυρότερη ηγεσία σε αυτούς τους καιρούς. Δεν αρκούν οι συνήθεις δηλώσεις καταδίκης της βίας που εκδίδουν κυβερνήτες, δήμαρχοι, μέλη του Κογκρέσου και πολιτειακοί νομοθέτες.

Χρειαζόμαστε από αυτούς, και τους πολιτικούς ηγέτες γενικότερα, να δείξουν έμπρακτα τη συμπαράστασή τους σε εκδηλώσεις διακομματικής ενότητας, όπως έκαναν αυτή την εβδομάδα περισσότερα από 20 μέλη του Κογκρέσου στα σκαλιά του Καπιτωλίου.

Τους χρειαζόμαστε για να αναδείξουν τις αξίες και τις αρχές που μοιραζόμαστε ως Αμερικανοί.

Τους χρειαζόμαστε για να παροτρύνουν τις δικές τους πλευρές να ηρεμήσουν και να μην παρασυρθούν από την υπερθερμασμένη ρητορική, συμπεριλαμβανομένης της συζήτησης για πόλεμο.

Τους χρειαζόμαστε για να μιλήσουν με ειλικρίνεια για το πόσο μας κοστίζει ως χώρα αυτή η διαίρεση και πόσα μπορούμε να κερδίσουμε αν δώσουμε τα χέρια, αντί για γροθιές.

Χρειάζεται να διαμορφώσουν ενεργά πρότυπα πολιτισμένου και σεβαστικού διαλόγου - να "διαφωνούν καλύτερα", όπως προσπαθεί να κάνει ο κυβερνήτης της Γιούτα Σπένσερ Κοξ.

Η παύση της πολιτικής βίας είναι μια ολοένα και πιο επείγουσα και ουσιαστική αποστολή, η οποία μπορεί να επιτευχθεί μόνο με διακομματική συνεργασία. Η επιτυχία θα απαιτήσει ηγέτες που θα κατανοήσουν τη δύναμη των κοινών εθνικών μας αξιών και που θα εμπνεύσουν περισσότερους Αμερικανούς να ενωθούν και να βάλουν τη χώρα πάνω από το κόμμα.

Απόδοση - Επιμέλεια: Λυδία Ρουμποπούλου