Του Jared Dillian

Αποφοίτησα από την Ακαδημία της Ακτοφυλακής των ΗΠΑ το 1996. Η παρακολούθηση του προγράμματος μίας από τις Ακαδημίες των Υπηρεσιών των ΗΠΑ ήταν μια δύσκολη διαδικασία, κατά την οποία υπέφερα κάθε είδους ταπεινώσεις.

Μία φορά με ξύρισε με ξιφολόγχη ένας φοιτητής ανώτερης τάξης. Με ανάγκαζαν να κάνω 2.000 κάμψεις την ημέρα. Και, με 101 ημέρες να απομένουν μέχρι την αποφοίτησή της τάξης μου, οι στρατώνες μετατράπηκαν σε εμπόλεμη ζώνη γνωστή ως "101η Νύχτα", με 24ωρης διάρκειας σωματική πειθάρχηση η οποία συνόρευε με την κακοποίηση. Η εμπειρία της τάξης μου από την 101η νύχτα ήταν τόσο ακραία που το "έθιμο" απαγορεύθηκε έκτοτε.

Οι αναμνήσεις μου από εκείνη την περίοδο της ζωής μου είναι, παρ’ όλα αυτά, πολύ καλές. Ήταν κατά κάποιο τρόπο μια δοκιμασία και χαίρομαι που την πέρασα γιατί μου έδωσε την ψυχική σκληρότητα που διαθέτω σήμερα. Η Ακτοφυλακή δεν είναι πια ίδια και βρισκόταν στη διαδικασία του να μετασχηματιστεί σε μια "ευγενέστερη, πιο ήπια" υπηρεσία προς το τέλος της θητείας μου στην Ακαδημία. Στο περσινό "Swab Summer", την εκδοχή βασικής εκπαίδευσης που εφαρμόζει η Ακαδημία της Ακτοφυλακής, απαγορεύτηκαν μέχρι και οι δυνατές φωνές.

Μετασχηματισμός

Η Wall Street έχει υποστεί έναν όχι και τόσο ανόμοιο μετασχηματισμό. Υπήρχαν πολλές φωνές όταν ήμουν εκεί από το 1999 έως το 2008, αλλά υπήρχαν και πολλά ίδια κεφάλαια κάθε τράπεζας τα οποία δεσμεύονταν και μεγάλος κίνδυνος ο οποίος μεταφερόταν εκεί.

Πιθανότατα φώναζα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον και μου φώναζαν επίσης διάφορα. Στο τέλος της ημέρας, ωστόσο, κανείς δεν έπαιρνε τίποτα προσωπικά. Αν κάποιος φώναζε σε ένα trading floor σήμερα, θα ήταν πιθανότατα μια κίνηση που θα του περιόριζε τις προοπτικές καριέρας.

Σήμερα, η Citigroup, η Bank of America και η Citadel Securities αντιστρέφουν τις πολιτικές τους και επιτρέπουν στους ανθρώπους να εργάζονται από το σπίτι για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Και αυτό δεν οφείλεται μόνο στα αυξανόμενα ποσοστά μόλυνσης από την Covid-19, αλλά και στο ότι οι υπάλληλοί τους μοιάζουν χαρούμενοι να εργάζονται από το σπίτι και ταλαιπωρούνται όταν πρέπει να πηγαίνουν στο γραφείο.

Η Morgan Stanley μόλις χαλάρωσε και διεύρυνε τις πολιτικές γονικής άδειας και συνεισφέρει περισσότερο στα συνταξιοδοτικά επενδυτικά προγράμμα των εργαζομένων της. Η Goldman Sachs δήλωσε ότι σύντομα θα προσφέρει εκτεταμένη άδεια για οικογενειακή φροντίδα και για πένθος. Νωρίτερα φέτος, η UBS έστειλε ηλεκτρονικό "σημείωμα" προκειμένου να υπενθυμίσει στους υπαλλήλους της ότι δικαιούνται μια "ώρα ευεξίας" κάθε ημέρα. Όλα αυτά έρχονται μετά από προσπάθειες να περιοριστούν οι ώρες εργασίας για τους κατώτερους ιεραρχικά τραπεζίτες και τους ασκούμενους.

Αυτές οι αλλαγές οφείλονται καθαρά στις αλλαγές στη δυναμική των εργασιακών σχέσεων. Σίγουρα τα μπόνους παραμένουν υψηλά για λίγους εκλεκτούς και οι μέσοι μισθοί συμπεριλαμβανομένων των μπόνους έφτασαν κατά μέσο όρο στο ετήσιο ποσό των 438.450$ πέρυσι, ωστόσο λόγω του όλο και πιο σφιχτού κανονιστικού πλαισίου, η Wall Street δεν είναι το χρυσό εισιτήριο που ήταν κάποτε για τον μέσο άνθρωπο. Οι τράπεζες πρέπει να ανταγωνιστούν για ταλέντα με παραδοσιακές εταιρείες τεχνολογίας, νέες εταιρείες FinTech και νεοφυείς επιχειρήσεις κρυπτονομισμάτων, για να αναφέρουμε μόνο μερικούς κλάδους.

Καλύτερα ή χειρότερα;

Ο χρηματοοικονομικός κλάδος πέρασε έναν παρόμοιο "σπασμό" στα τέλη της δεκαετίας του 1990, ωστόσο αυτό στην πραγματικότητα ισοδυναμούσε με τροποποιημένους κώδικες ενδυμασίας για να ευθυγραμμιστεί με τις εταιρείες τεχνολογίας, οι οποίες επέτρεπαν στους υπαλλήλους να φορούν κοντομάνικα μπλουζάκια και να παίζουν ποδοσφαιράκι στο γραφείο.

Εκείνη την εποχή εργαζόμουν στη Lehman Brothers και ο διευθύνων σύμβουλος Ντικ Φαλντ αντιστάθηκε στο να επιτρέψει το casual ντύσιμο στο γραφείο, θέλοντας τους υπαλλήλους του με κοστούμια. Τελικά συμφώνησε με βαριά καρδιά, ωστόσο περίπου δύο χρόνια αργότερα, μετά την κατάρρευση της φούσκας των dot-com, η Lehman επέστρεψε στα κοστούμια και παρέμεινε αταλάντευτη σε έναν κώδικα επίσημης ενδυμασίας μέχρι τη διάλυσή της ως εταιρείας.

Η Wall Street δεν είναι τόσο αγχωτική όσο ήταν κάποτε. Η δραστηριότητα της μεταφοράς κινδύνου έχει ως επί το πλείστον εξαφανιστεί, τουλάχιστον στις μετοχές και έχει αντικατασταθεί από αλγοριθμικές συναλλαγές. Η αξία σε κίνδυνο (VaR) στις μεγάλες τράπεζες της Wall Street μειώνεται σταθερά.

Υπάρχει, ωστόσο, ένα διαφορετικό είδος άγχους στη Wall Street σήμερα και μεγάλο μέρος του αφορά τον φόβο να πούμε ή να κάνουμε κάτι λάθος, τον φόβο να στείλουμε ένα ακατάλληλο email, μήπως παραβιάσουμε κατά λάθος την υπερβολική συμμόρφωση και ρύθμιση ή και την πιθανότητα να τερματίσει κανείς την καριέρα του απλώς με το να πατήσει το λάθος κουμπί.

Οι ηλεκτρονικές επικοινωνίες δεν έμοιαζαν να παρακολουθούνται όταν δούλευα στη Lehman. Ως αποτέλεσμα αδικημάτων όπως το σκάνδαλο Libor, σήμερα όλα τα email, τα άμεσα μηνύματα και οι τηλεφωνικές κλήσεις τελούν υπό παρακολούθηση. Υπάρχουν πολλές πιθανότητες και ευκαιρίες να κάνετε ένα εντελώς αυθόρμητο και μη σκόπιμο λάθος και αυτό να σας κοστίσει ακριβά.

Πρόοδος και νοσταλγία

Αυτό μπορεί να μην φαντάζει ως πρόοδος, αλλά στην πραγματικότητα είναι. Και είναι καλό που οι τράπεζες γίνονται πιο φιλόξενοι χώροι εργασίας, επειδή η Wall Street έχει υπάρξει κατά καιρούς αρκετά απολίτιστη.

Υπάρχουν πολλοί σκληροί τύποι της Generation X στους οποίους αρέσει να λένε ιστορίες για το πόσο δύσκολα ήταν τα παλιά χρόνια στη Wall Street και πόσο εύκολα είναι σήμερα τα πράγματα για τα "παιδιά".

Είναι αλήθεια ότι ο κίνδυνος να σας χτυπήσει ένα ιπτάμενο τηλέφωνο πλησιάζει στο μηδέν και μπορεί να υπάρχουν περισσότερες ανέσεις αναψυχής, ωστόσο η δουλειά έχει γίνει πολύ πιο κουραστική. Όταν σκέφτομαι τη Wall Street σήμερα, δεν θρηνώ για την απώλεια της κουλτούρας των "μάτσο" traders.

Θρηνώ ωστόσο για την απώλεια της λογικής της ανάληψης ρίσκου. Αυτή ήταν η συναρπαστική πτυχή η οποία έκανε διασκεδαστική την εργασία μέσα σε μια "χύτρα ταχύτητας" από την αποψη της πίεσης και όχι οι λίγες - τότε - ανέσεις.