Τετάρτη, 20-Οκτ-2021 00:05
Τι μου δίδαξε ο Κόλιν Πάουελ για τον πόλεμο και την αισιοδοξία

Του James Stavridis
Το 2009, διορίστηκα ως ο 16ος ανώτερος συμμαχικός στρατιωτικός διοικητής του Οργανισμού του Συμφώνου του Βορείου Ατλαντικού (ΝΑΤΟ). Ενώ είχα ήδη υπηρετήσει τρία χρόνια ως επικεφαλής μιας από τις 11 μάχιμες στρατιωτικές διοικήσεις των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ - στη Νότια Διοίκηση, επικεντρωμένη στη Λατινική Αμερική - η νέα αυτή θέση θα σήμαινε μια βουτιά στα πλέον βαθιά νερά.
Αρχικά, θα ήμουν ο πρώτος ναύαρχος του Πολεμικού Ναυτικού ο οποίος θα αναλάμβανε το συγκεκριμένο πόστο - όλοι οι προκάτοχοί μου ήταν στρατηγοί με μεγάλη εμπειρία στο ΝΑΤΟ (η ονειρεμένη μου δουλειά ως ανώτατου αξιωματικού τεσσάρων αστέρων ήταν χιλιάδες μίλια μακριά: διοικητής της Διοίκησης των ΗΠΑ στον Ειρηνικό, με έδρα τη Χονολουλού, μια παραδοσιακή θέση για ανώτατο αξιωματικό του Πολεμικού Ναυτικού) Ωστόσο, ο υπουργός Άμυνας Ρόμπερτ Γκέιτς με ήθελε στην Ευρώπη, οπότε εκεί και πήγα.
Το άλλο πρόβλημα ήταν ότι το ΝΑΤΟ συμμετείχε σε έναν βάναυσο χερσαίο πόλεμο στο Αφγανιστάν, με σχεδόν 150.000 στρατιώτες, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τη θάλασσα. Ανησυχούσα για την ικανότητά μου να ηγηθώ, δεδομένης της πολυπλοκότητας αυτής της συμμαχίας.
Όταν μετέφερα τις αμφιβολίες μου τόσο στον υπουργό Γκέιτς, όσο και στον ναύαρχο Μάικ Μάλεν, επικεφαλής του γενικού επιτελείου των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ, αμφότεροι μου είπαν: "Πήγαινε να μιλήσεις με τον Κόλιν".
Γνώριζα τον Κόλιν Πάουελ, ο οποίος πέθανε τη Δευτέρα από επιπλοκές της Covid-19, από τότε που ήμουν νεαρός διοικητής και εκείνος αρχηγός του γενικού επιτελείου ενόπλων δυνάμεων.
Ο στρατηγός Πάουελ - για όσους από εμάς είμαστε ή έχουμε υπάρξει ένστολοι, θα είναι πάντα ο στρατηγός Πάουελ και όχι ο υπουργός Εξωτερικών Πάουελ - ήταν πάντα γενναιόδωρος ως προς τον χρόνο και τις συμβουλές του, μέσα στα χρόνια κατά τα οποία καταλάμβανα όλο και πιο υψηλόβαθμες θέσεις.
Αυτή η πορεία περιελάμβανε και την περίοδο κατά την οποία διατελούσα ανώτερος στρατιωτικός σύμβουλος του υπουργού Άμυνας Ντον Ράμσφελντ, στις αρχές της δεκαετίας του 2000, μια δουλειά την οποία είχε κάνει ο Πάουελ τη δεκαετία του 1980 υπό τον υπουργό Κάσπαρ Γουάινμπέργκερ.
Καθώς χτυπούσα την πόρτα του σπιτιού του στα προάστια της Ουάσινγκτον, ήλπιζα ότι θα μπορούσε να μου εκθέσει τα βασικά στοιχεία περί μιας επιτυχημένης άσκησης ηγεσίας σε έναν μεγάλο συνασπισμού στη μάχη, της αντιμετώπισης των διπλωματικών στοιχείων εντός του ΝΑΤΟ και των άλλων συμμαχικών χωρών, καθώς και σχετικά με τον χειρισμό της προσωπικής πίεσης και των προκλήσεων. Περάσαμε μερικές ώρες μαζί και, στο τέλος, έφυγα καθησυχασμένος και σκεπτόμενος πιο αισιόδοξα από ό,τι μέχρι εκείνη την ημέρα.
Πρώτον, μου είπε, πρέπει να "παρκάρεις" το εγώ σου στην πόρτα. Θα σε αντιμετωπίζουν σαν βασιλιά στη δουλειά: ένα αρχοντικό βελγικό κάστρο σε μια έκταση 12 στρεμμάτων, η μεγαλύτερη συνοδεία ασφαλείας στις ένοπλες δυνάμεις (τόσο του Βελγίου, όσο και των ΗΠΑ), το προσωπικό σου σετ ελικοπτέρων Blackhawk, το καλύτερο τζετ Gulfstream, σεφ και προσωπικό για να οργανώνει την ψυχαγωγία των διπλωματών και άλλες παροχές.
"Να θυμάσαι ποιος είσαι, Σταυρίδη", τόνισε. "Δεν σε στέλνουν εκεί για να κάνεις τον Καρλομάγνο του 21ου αιώνα". Η ταπεινότητα, η οποία βρισκόταν τόσο βαθιά στον πυρήνα του Κόλιν Πάουελ, γιου Τζαμαϊκανών μεταναστών και πτυχιούχου ενός City College της Νέας Υόρκης, ήταν το πρώτο και σημαντικότερο στοιχείο για τη συγκεκριμένη δουλειά.
Στη συνέχεια, πρέπει να είσαι πάνω από τα πάντα, να γνωρίζεις κάθε ζήτημα. Ο Πάουελ ήταν διάσημος γι’ αυτό σε κάθε δουλειά την οποία ανέλαβε ποτέ, μιλώντας συνεχώς στο τηλέφωνο για να αντιλαμβάνεται το κλίμα μεταξύ των ανώτερων στρατιωτικών συναδέλφων του, των πολιτικών ομολόγων του σε άλλες υπηρεσίες, των μέσων ενημέρωσης της Ουάσινγκτον, των ξένων εταίρων, των επί δεκαετίες φίλων.
Το δίκτυό του ήταν ατελείωτο και "πλήρωνε" για πληροφορίες και διαισθήσεις με αντάλλαγμα δικές του ιδέες και συμβουλές, δημιουργώντας ένα μωσαϊκό για την αντιμετώπιση κάθε πρόκλησης, συμπληρώνοντας τις μικρές χρωματιστές πέτρες μέχρι να εμφανιστεί η μεγάλη εικόνα. Ένας καλός διοικητής του ΝΑΤΟ, μού είπε, είναι ένας αξιωματικός πληροφοριών ο οποίος συγκεντρώνει τα απαραίτητα στοιχεία, έστω και λίγα-λίγα κάθε φορά.
Τρίτον, για να διατηρήσεις έναν συνασπισμό αρραγή, πρέπει να βάλεις τον εαυτό σου στη θέση του άλλου. Με συμβούλευσε να κάνω πάντα μια παύση και να σκέφτομαι την ιστορία, τον πολιτισμό, τη γλώσσα και, κυρίως, τις απαιτήσεις τις οποίες αντιμετωπίζουν οι ομόλογοι μου - στο Παρίσι, το Λονδίνο, το Βερολίνο και τη Ρώμη, φυσικά, αλλά και στις μικρότερες πρωτεύουσες χωρών όπως η Σλοβακία, η Σλοβενία, η Εσθονία ή το Βέλγιο. Και το ίδιο ισχύει ακόη και για τη Μόσχα - "πήγαινε εκεί γρήγορα και μίλησε με τους Ρώσους για τις εμπειρίες τους στο Αφγανιστάν".
Τέλος, παράμεινε αισιόδοξος. Αν κοιτάξει κανείς τους "13 κανόνες που οδηγούν στην επιτυχία" του Πάουελ, τους οποίους έκοψα και κράτησα κάτω από το τζάμι στο γραφείο μου στο Βέλγιο, τέσσερις από τους 13 αφορούν την αισιοδοξία: Τα πράγματα θα μοιάζουν καλύτερα το πρωί (#1). Μπορεί να γίνει! (#4); Μην λαμβάνεις συμβουλές από τους φόβους σου ή τους οπαδούς των διάφορων "όχι" (#12). Η διαρκής αισιοδοξία είναι πολλαπλασιαστής δύναμης (#13).
Στη συνέχεια, υπέγραψε μερικά αντίτυπα των αξιοσημείωτων απομνημονευμάτων του, "My American Journey" και με έστειλε στο καλό.
Τέσσερα μαθήματα σε δύο ώρες: ταπεινότητα, συνδεσιμότητα, ενσυναίσθηση και αισιοδοξία. Μια αρκετά καλή συνταγή - κι έτσι, τόσο συχνά τα επόμενα τέσσερα χρόνια, και τη δεκαετία που ακολούθησε μετά από αυτά, όποτε αντιμετώπιζα μια πρόκληση, σκεφτόμουν τον Κόλιν Πάουελ.
Καλή σου ώρα, εκεί που βρίσκεσαι, στρατηγέ.