Του Μανόλη Καψή

"Από την πρώτη στιγμή που ο πρώην πρωθυπουργός παραιτήθηκε από την ηγεσία του κόμματός του, σχεδίασε και σκηνοθέτησε τη διάλυσή του ΣΥΡΙΖΑ με διάφορους τρόπους στο παρασκήνιο, με αποτέλεσμα σήμερα να φιλοδοξεί να επανέλθει ξανά στο προσκήνιο, μακριά από το κόμμα του", έλεγε στην ΕΡΤ προ ημερών ο Νίκος Ανδρουλάκης, στην πρώτη του αντίδραση για την επιστροφή Τσίπρα. Δεν ξέρω αν έχει δίκιο, να σχεδίασε και να σκηνοθέτησε από το παρασκήνιο τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ μου φαίνεται λίγο τραβηγμένο και μακιαβελικό- μεταξύ άλλων θέλει και πολύ επιμονή και επιμέλεια ένα τέτοιο σχέδιο και δεν νομίζω ότι είναι στα προσόντα του πρώην- αλλά σε κάθε περίπτωση, αν όντως είναι θέμα μόνο του ΣΥΡΙΖΑ και της αριστεράς η επιστροφή Τσίπρα και δεν "ακουμπάει" το ΠΑΣΟΚ όπως ισχυρίζονται (ή το σωστό είναι υποκρίνονται;) στην Χαριλάου Τρικούπη, μάλλον δεν δικαιολογείται αυτός ο εκνευρισμός.

Αλλά προφανώς δεν αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ η επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα, εξ ου και οι επιθέσεις που δέχεται και από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, που πιστή στη συνωμοσιολογική της αντίληψη για την πολιτική αφήνει υπονοούμενα (βολεύει βλέπετε το υπονοούμενο γιατί έτσι δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα ποτέ) για τον πρώην πρωθυπουργό, ότι είναι ενεργούμενο ενός εξωθεσμικού παράγοντα- μήπως εννοεί κάποιον ολιγάρχη;- με αποστολή μάλιστα την υπονόμευση της συνεργασίας της "προοδευτικής αντιπολίτευσης", μέρος της οποίας αισθάνεται και η ίδια και το κόμμα της, αν και οι εκτιμήσεις για το ιδεολογικό χρώμα του κόμματός της προφανώς διίστανται.

Η φοβερή σκέψη της προέδρου της Πλεύσης είναι ότι κάποιοι (προφανώς το κεφάλαιο ή τα συμφέροντα τέλος πάντων) σκιάχτηκαν, επειδή κατέθεσαν από κοινού ερώτηση Φάμελλος, Ζωή, Ανδρουλάκης και Χαρίτσης και έβγαλαν τον Τσίπρα στην αγορά να τους υπονομεύσει. Όντως τρομακτική. Όχι η συνεργασία των 4. Η απλοϊκή σκέψη της Ζωής Κωνσταντοπούλου.

Αφορά προφανώς και τη Νέα Δημοκρατία που μάλλον είναι πολύ ικανοποιημένη από την επιστροφή Τσίπρα, αφού έτσι αποκτά αντίπαλο/μπαμπούλα και "μαζεύει τα μπόσικα" στο κυβερνητικό στρατόπεδο που έδειχνε σημάδια μεγάλης αποσυσπείρωσης, αποκτά αντίπαλο και μέτρο σύγκρισης- και δεν χρειάζεται να πούμε ποιος έχει το πλεονέκτημα- ενώ διευκολύνει και την επαναπροσέγγιση με ένα φανατικά αντισύριζα κεντρώο και φιλελεύθερο κοινό, που έχει θυμώσει και απογοητευτεί με τον Κυριάκο Μητσοτάκη για την ανοχή του στο δεξιό κράτος (από τις υποκλοπές μέχρι τον ΟΠΕΚΕΠΕ).

Μέχρι και ο Πάνος Καμμένος αισθάνθηκε να τον αφορά η υπόθεση και δήλωσε πρόθυμος για μια νέα συνεργασία με τον πρώην πρωθυπουργό- δεν μας διευκρίνισε αν "παίζει παιχνίδι" και η Τζούλη ή αν θα φτιάξει το δικό της κόμμα και θα συνεργαστεί με τον Τσίπρα αργότερα- σενάρια και σκέψεις που υποθέτω ενθουσίασαν τον πρώην πρωθυπουργό, αφού έδωσαν έναν τόνο αυθεντικής κωμωδίας στην υπόθεση, θυμίζοντάς μας ταυτόχρονα ποια είναι η πρωταρχική ιδιότητα του πρώην. Αυτή που του απέδωσε το περιοδικό Le Point την εποχή της κρίσης, στο γνωστό αφιέρωμα στους charlatans που απειλούν την Ευρώπη, ρεπορτάζ πάντα επίκαιρο, αφού παρέα με τον δικό μας συνυπήρχαν οι Μελανσόν και Λεπέν, που συνεχίζουν το έργο τους.

Η επανεμφάνιση Τσίπρα λοιπόν αφορά όλους, και αυτό είναι ήδη μια επιτυχία του- να του την αναγνωρίσουμε- αφού κατάφερε να επικεντρώσει πάνω στο ενδεχόμενο να δημιουργήσει ένα νέο κόμμα, όλη τη δημόσια συζήτηση.

Κυρίως όμως αφορά το ΠΑΣΟΚ και ας το παίζουν τα στελέχη του δήθεν αδιάφορα. Το ΠΑΣΟΚ που έστω και από σπόντα βρέθηκε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και υποτίθεται ότι συνιστά την εναλλακτική πρόταση εξουσίας.

Γιατί μεταξύ μας, αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει να υπάρχει ή θα διαλυθεί πριν ή μετά τις εκλογές δεν ενδιαφέρει πλέον κανέναν παρά μόνον τον κ. Φάμελλο. Άντε και την Έλενα Ακρίτα. Το ότι δεν θα συνεργαστεί με τον κ. Τσίπρα η Νέα Αριστερά του 1,2% επίσης δεν αφορά κανέναν πέραν του Τσακαλώτου, όπως λίγη σημασία έχει αν θα έχει και πόσες απώλειες η Ζωή Κωνσταντοπούλου από την επιστροφή Τσίπρα στο προσκήνιο. Αλλά, αν το ΠΑΣΟΚ υποχωρήσει δημοσκοπικά ενόψει της εμφάνισης του νέου κόμματος ή ακόμα χειρότερα για τη Χαριλάου Τρικούπη, αν οι δημοσκοπικές επιδόσεις του νέου κόμματος είναι με το καλημέρα καλύτερες από του Νίκου Ανδρουλάκη, αυτό θα σημάνει μια μεγάλη ανατροπή στην πολιτική σκηνή.

Με άλλα λόγια, η επιστροφή Τσίπρα αφορά κατ΄εξοχήν το ΠΑΣΟΚ αφ΄ενός γιατί αυτή είναι μια δεξαμενή ψηφοφόρων που συστηματικά θα επιδιώξει να προσεταιριστεί ο Αλέξης Τσίπρας νούμερο 2, αφ΄ετέρου επειδή το ΠΑΣΟΚ έχει δείξει ότι είναι ευάλωτο στις διακυμάνσεις της επικαιρότητας. Θυμίζω ότι όταν η τραγωδία των Τεμπών επανήλθε στην επικαιρότητα με το "Δεν έχω Οξυγόνο" και η Ζωή Κωνσταντοπούλου βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του κινήματος της συγκίνησης, το ΠΑΣΟΚ υποχώρησε στην τρίτη θέση και η Πλεύση Ελευθερίας πέρασε δημοσκοπικά στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι αν η μία ψυχή του ΠΑΣΟΚ βλέπει με συμπάθεια τις μεταρρυθμίσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη, εκτιμά την πολιτική σταθερότητα (και δεν θέλει να ακούσει για Αλέξη Τσίπρα), υπάρχει και η άλλη ψυχή, η αντιδεξιά και αριστερή, που βλέπει με συμπάθεια τη συνεργασία με την αριστερά. Έχει τις αντοχές το ΠΑΣΟΚ και ο Νίκος Ανδρουλάκης να συγκρατήσουν το κοινό τους;

Και πώς θα πορευτούν; Θα ενισχύσουν το προγραμματικό τους προφίλ και την κυβερνησιμότητα του ΠΑΣΟΚ, αφήνοντας χώρο στον Αλέξη Τσίπρα να προσεταιριστεί όλη τη διαμαρτυρία και το κίνημα "Να φύγει ο Μητσοτάκης" ή θα μπουν στον πειρασμό του ανταγωνισμού μαζί του, στα αλώνια του αριστερού ακτιβισμού; Δύσκολες αποφάσεις και δύσκολες ισορροπίες. Υπάρχουν και χειρότερα: Αν το ΠΑΣΟΚ δεν καταφέρει να κουνήσει τη βελόνα και το υποψήφιο κόμμα Τσίπρα αποκτήσει υπόσταση, πώς θα απαντήσει ο Νίκος Ανδρουλάκης στο ενδεχόμενο της συνεργασίας τους; Εφιάλτης.

'Ηδη, υπάρχει, άλλωστε, ένα πεδίο που το ΠΑΣΟΚ έχει χάσει κατά κράτος, ακόμα και πριν την εμφάνιση του νέου κόμματος. Αν έχει σημασία, και προφανώς έχει, το πόσο χαρισματικός είναι ο υποψήφιος αρχηγός και τι βαθμό παίρνει ως υποψήφιος πρωθυπουργός, η σύγκριση ανάμεσα στον Αλέξη Τσίπρα και τον Νίκο Ανδρουλάκη είναι προφανώς σε βάρος του σημερινού αρχηγού του Κινήματος. Και η αντιπαράθεση μόλις ξεκίνησε.