Στην ερώτηση ποιες είναι οι μεγαλύτερες απειλές που αντιμετωπίζουν σήμερα οι ΗΠΑ, οι Αμερικανοί νιώθουν ότι δεν χρειάζεται να κοιτάξουν πιο μακριά από την πίσω αυλή τους. Ακόμα και πριν τη δολοφονία του συντηρητικού ηγέτη Τσάρλι Κερκ στη Γιούτα τον Σεπτέμβριο, μια γενικευμένη ανησυχία για τις εγχώριες απειλές ολοένα και αυξάνονταν, παραγκωνίζοντας τους φόβους για πιθανές απειλές από τον υπόλοιπο κόσμο.

Αυτό συμβαίνει επειδή τα τελευταία χρόνια, οι Αμερικανοί έχουν αρχίσει να βλέπουν ως απειλή όχι μόνο την πιθανότητα μιας επίθεσης από έναν ξένο αντίπαλο. Ο κίνδυνος της πολιτικής βίας στο εσωτερικό είναι πλέον μέρος αυτής της νέας ανησυχίας, μαζί με την πόλωση, τη διαφθορά και μια αίσθηση πολιτιστικής δυσλειτουργίας. Οι Αμερικανοί βλέπουν όλο και περισσότερο την επιβίωση της χώρας ως κάτι που βρίσκεται σε κίνδυνο, με υπαρξιακές συνέπειες για το έθνος μας.

Λίγο μετά τη δολοφονία του Κερκ, μια δημοσκόπηση που πραγματοποίησα έδειξε ότι το 84% των Αμερικανών ανέφερε πως η βία και οι απειλές εναντίον ανθρώπων για την έκφραση των απόψεων τους είναι μεγαλύτερο πρόβλημα απ' ό,τι ήταν πριν από μόλις μια δεκαετία.

Εφόσον πιέστηκαν να επιλέξουν, μόνο το ένα τρίτο των ψηφοφόρων ανέφερε ότι "οι περισσότερες πολιτικές συζητήσεις αφορούν διαφορές στις πολιτικές ιδέες και η χώρα τελικά θα πάει καλά, ανεξάρτητα από το ποιος θα κερδίσει", ενώ η πλειοψηφία - συμπεριλαμβανομένων των δύο τρίτων των Δημοκρατικών - εκτίμησε ότι οι συζητήσεις αυτές είναι υπαρξιακές και η χώρα θα "θα υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη" εάν κερδίσει η λάθος πλευρά.

Εντωμεταξύ, οι Ρεπουμπλικάνοι είναι διχασμένοι ως προς το αν η δολοφονία του Κερκ δείχνει την ανάγκη να ενωθούμε ως έθνος ή απλώς δείχνει πόσο "διχαστική και επικίνδυνη έχει γίνει η άλλη πλευρά".

Με τις ανησυχίες για τη βία και τη διχόνοια μέσα στο ίδιο μας το σπίτι να αυξάνονται συνεχώς, οι ψηφοφόροι αισθάνονται ολοένα και λιγότερο ότι μπορούμε να έχουμε την πολυτέλεια να ανησυχούμε για τις εξελίξεις στο εξωτερικό. Πράγματι, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι τα τελευταία χρόνια, η εξωτερική πολιτική και η εθνική ασφάλεια κατατάσσονται σταθερά χαμηλά μεταξύ των ανησυχιών που απασχολούν τους ψηφοφόρους.

Δημοσκοπήσεις που διεξήγαγε το Chicago Council on Global Affairs έχουν επανειλημμένα διαπιστώσει - το 2021, το 2022 και το 2023 - ότι μόνο περίπου ένας στους πέντε Αμερικανούς αναφέρει πως ανησυχεί περισσότερο για απειλές εκτός της χώρας έναντι των εσωτερικών απειλών. Πρόκειται για μια τάση που διαπερνά τις κομματικές γραμμές. Στις δημοσκοπήσεις που πραγματοποιώ, διαπιστώνω ότι σχεδόν οι μισοί Αμερικανοί – με το ποσοστό να είναι υψηλότερο μεταξύ των Ρεπουμπλικανών και των ανεξάρτητων – θεωρούν πως θα είμαστε σε καλύτερη κατάσταση αν δίνουμε λιγότερη προσοχή στις παγκόσμιες προκλήσεις και αντίθετα αυξήσουμε την προσοχή μας στα εγχώρια προβλήματα. 

Αυτό δεν ήταν έτσι πάντα. Η εξωτερική πολιτική και η εθνική ασφάλεια ήταν συχνά το κορυφαίο ζήτημα στο μυαλό των ψηφοφόρων τον τελευταίο αιώνα, ακολουθώντας την παλίρροια των παγκόσμιων συγκρούσεων αλλά και των εσωτερικών διενέξεων. Η Gallup έχει παρακολουθήσει με χρήσιμο τρόπο τις ανοιχτές απαντήσεις των Αμερικανών στο ερώτημα "ποιο πιστεύετε ότι είναι το πιο σημαντικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα σήμερα;" από τα μέσα της δεκαετίας του 1930. Το Νοέμβριο του 1941, λίγες ημέρες πριν από την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, οι φόβοι για πόλεμο και οι ανησυχίες για την εθνική μας άμυνα επισκίαζαν όλες τις άλλες ανησυχίες. Καθ' όλη τη δεκαετία του 1950 και του 1960, οι Αμερικανοί κοίταζαν προς τα έξω, προσπαθώντας να διακρίνουν τα προβλήματα που έρχονταν από το εξωτερικό, κυρίως αυτά της ανερχόμενης Σοβιετικής Ένωσης και του πολέμου του Βιετνάμ.

Αλλά κατά τη διάρκεια της βαθιάς δυσφορίας που κυριάρχησε την δεκαετία του 1970, η ανησυχία των Αμερικανών στράφηκε προς τα μέσα σε προβλήματα όπως ο υψηλός πληθωρισμός και η ενεργειακή κρίση. Μόνο για λίγο στη δεκαετία του 1980, το φάσμα του πολέμου ώθησε τις ανησυχίες για την εθνική ασφάλεια σε περίοπτη θέση και μέχρι τη δεκαετία του 1990 - με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την έλευση της νέας χιλιετίας - τα εσωτερικά ζητήματα κυριάρχησαν ξανά. Μόνο μετά την καταστροφική επίθεση στις ΗΠΑ στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 και τον επακόλουθο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας με τις εισβολές στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, οι ψηφοφόροι έστρεψαν ξανά το βλέμμα τους πέρα από τα σύνορα μας.

Από τότε, είναι πάλι οι εσωτερικές ανησυχίες που έχουν εκτοπίσει τις ανησυχίες για απειλές από το εξωτερικό. Σε δημοσκόπηση που έγινε μετά τη δολοφονία του Κερκ, μόνο το 22% των Αμερικανών δήλωσε ότι "οι μεγαλύτερες απειλές για τις ΗΠΑ προέρχονται από το εξωτερικό της χώρας, με τη μορφή αντιπάλων όπως η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν". Αντίθετα, το 74% δήλωσε ότι "οι μεγαλύτερες απειλές για τις ΗΠΑ προέρχονται από το εσωτερικό, με τη μορφή της πόλωσης, της κυβερνητικής διαφθοράς ή των δυσλειτουργικών πολιτιστικών τάσεων".

Όσοι υποστηρίζουν την ανάγκη οι ΗΠΑ να συνεχίσουν να επενδύουν στην αποστολή βοήθειας στο εξωτερικό καθώς και την εμπλοκή της χώρας στις διεθνείς υποθέσεις επισημαίνουν τις απειλές, τόσο βραχυπρόθεσμες όσο και μακροπρόθεσμες, αν παραμελήσουμε τον ηγετικό ρόλο της Αμερικής στον κόσμο και τις συνέπειες που θα προκύψουν αν αφήσουμε να ατροφήσουν οι παγκόσμιες προσπάθειες μας για την υγεία, την ανάπτυξη και την ασφάλεια.

Ταυτόχρονα, η ξένη βοήθεια θεωρείται συνήθως ένας εύκολος στόχος για όσους υποστηρίζουν τις περικοπές στον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό και ήταν προφανώς βασική προτεραιότητα στις προσπάθειες της Υπηρεσίας Αποδοτικότητας της Κυβέρνησης (DOGE) νωρίτερα φέτος.

Ιδίως οι Ρεπουμπλικάνοι ψηφοφόροι τείνουν να μετακινηθούν προς την ιδέα ότι η ιεράρχηση των προβλημάτων στο εσωτερικό πρέπει να προηγείται - ένα συναίσθημα που αναμένω να ενταθεί καθώς αυξάνεται η εσωτερική δυσαρέσκεια και το αίσθημα απειλής από -κυριολεκτικά- τους γείτονες μας γίνεται φοβερά έντονο.

Αυτό θα συνεχίσει να ισχύει εκτός και αν προκύψει κάτι από το παλιό απόφθεγμα του Χάρολντ ΜακΜίλαν για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας πρωθυπουργός: "Τα γεγονότα, αγαπητό μου παιδί, τα γεγονότα". Ο υπόλοιπος κόσμος δεν θα σταματήσει και δεν θα μας περιμένει να τακτοποιήσουμε τα του οίκου μας και δεν θα μας δώσει ένα τάιμ-άουτ προκειμένου να επιλύσουμε τα βαθιά μας προβλήματα και να επουλώσουμε τις εγχώριες πληγές μας.

© 2025 Διατίθεται από το "The New York Times Licensing Group"