Του Μανόλη Καψή

Τώρα που η αγωνία των abonnes της Le Monde ικανοποιήθηκε και έμαθαν επιτέλους τα νέα του Αλέξη Τσίπρα- τον έχουν χάσει εδώ και χρόνια, από την εποχή των les Charlatans αν θυμάστε, και αναρωτιόντουσαν υποθέτω τι έχει απογίνει αυτή η ψυχή- έμαθαν λοιπόν και εκείνοι και διάβασαν καθώς απολάμβαναν το croissant το πρωί (αν και η εφημερίδα κυκλοφορεί το μεσημέρι απ΄ ότι θυμάμαι), για την βαρεμάρα του με το βουλευτιλίκι- εμείς την έχουμε υποπτευθεί εδώ και καιρό- μπορούμε κι εμείς οι ιθαγενείς να σχολιάσουμε τις επιδιώξεις και τα σχέδια του πρώην πρωθυπουργού, έτσι όπως τα σκιαγράφησε μέσω της γαλλικής εφημερίδας.

Γιατί όσο να 'ναι, άλλο είναι να λες στη correspondate Marina Rafenberg τα σχέδιά σου και πόσο σου λείπει η επαφή με τον απλό κόσμο και τους ψηφοφόρους- ποιο μεγάλη κοινοτοπία δεν έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια, αναρωτιέμαι αν πιστεύει ότι πείθει κανέναν έστω και αριστερό με τέτοια αστεία παραμύθια και αφόρητες κοινοτοπίες…- εν πάση περιπτώσει, άλλο είναι να σε φιλοξενεί ο Monde, άλλο να μιλάς σε ντόπιο δημοσιογράφο και να λες τα ίδια και τα ίδια, στην ίδια εφημερίδα που εσύ ήθελες να κλείσεις και που ούτως ή άλλως δεν την διαβάζει και κανένας.

Πώς να το κάνουμε, σου δίνει ένα prestige μια συνέντευξη στην Monde. (Επίτηδες βάζω συνέχεια ξένες λέξεις στο κείμενο, αν τυχόν το διαβάσει ο ίδιος, να ταλαιπωρηθεί να τις ψάχνει στο λεξικό. Μια αθώα εκδίκηση, θα μου τη συγχωρέσετε.)

Έτσι λοιπόν, ξεκίνησα να διαβάζω κι εγώ τη συνέντευξη, προφανώς με βαριά καρδιά και από επαγγελματικό μαζοχισμό. Κανονικά βέβαια, με το που ξεκινάει η συνέντευξη και η συνάδελφος μας ενημερώνει ότι στο γραφείο του κ.Τσίπρα υπάρχει δίπλα στη βιογραφία του Πάπα- το βιβλίο υποθέτω έχει τοποθετηθεί εκεί επίτηδες από τον πρώην πρωθυπουργό, γιατί προσδίδει όπως και να το κάνουμε ένα κάποιο prestige κι αυτό, κάνει τον συνεντευξιαζόμενο λίγο πιο universel βρε αδελφέ -  δίπλα στο βιβλίο λοιπόν υπάρχει ένα σύγχρονο έργο "τέχνης" (τέχνης… λέμε τώρα) που ανακατεύει- έτσι γράφει η συνάδελφος, αλλά το κείμενό της το έκοψαν στην ελληνική μετάφραση της συνέντευξης- που ανακατεύει λοιπόν τα πρόσωπα του Τσε και του Κάστρο, αμέσως θα έπρεπε να αρνηθώ να συνεχίσω. Συγγνώμη, αλλά ποιος νορμάλ άνθρωπος στον καιρό μας, στην εποχή μας, τον 21ο αιώνα, έχει στο γραφείο του ένα έργο "τέχνης" που ανακατεύει – qui mélange για τον κ. Τσίπρα- τα πρόσωπα του Κάστρο και του Τσε; Του Κάστρο μωρέ; Μόνο κάτι κολλημένοι στην δεκαετία του 70 τύποι, που νομίζουν ότι όπου νάναι ξεκινάει η σοσιαλιστική επανάσταση και η γη θα γίνει κόκκινη. Αθεράπευτοι.

Αυτό σου έφταιξε θα μου πείτε; Σωστά. Με το που διαβάζεις "ήρθε η ώρα να πω την αλήθεια μου" στον τίτλο της συνέντευξης, σου σηκώνεται η τρίχα και νιώθεις και μια ενόχληση στο υπογάστριο. Πού τον βρήκε αυτόν τον λυρισμό ο Αλέξης Τσίπρας; Από ταινία τύπου αμάρτησα για το παιδί μου; Τον τίτλο τον βρήκε στην Εσπρέσσο; Θέλω να σπάσω τα δεσμά μου;

Ποιος τον εμπόδιζε σε κάθε περίπτωση να πει την αλήθειά του; Του είχε βάλει κανένας φίμωτρο; Γιατί άργησε; Μήπως δεν ήθελε να αποκαλύψει τα αμαρτωλά μυστικά της αριστερής οικογένειας; Και γιατί τώρα; Αν ναι, ξέχασα, του λείπει η επαφή με τους ψηφοφόρους.

Άλλο μυστήριο αυτό. Του λείπει η ενεργός πολιτική και η επαφή με τους ψηφοφόρους λέει. Βουλευτής δεν είναι; Πώς του λείπει η ενεργός πολιτική λοιπόν; Γιατί δεν δραστηριοποιείται στη Βουλή; Η και εκτός Βουλής;  Μήπως εννοεί ότι δεν είναι αρχηγός και πρωταγωνιστής; Αφού δεν διψάει για εξουσία και προεδριλίκια λέει (άλλη αφόρητη κοινοτοπία αυτή, λες και υπάρχει πολιτικός που δεν διψάει για εξουσία). Και αν του λείπει η επαφή με τους ψηφοφόρους γιατί δεν πάει και καμία περιοδεία; Κάτι μας κρύβει μάλλον ο πρόεδρος.

Σε κάθε περίπτωση, όπως συμβαίνει πάντα με τους πρώην, η συζήτηση αφορά το παρελθόν, όχι το μέλλον. Καθόλου παράδοξο. Όταν ο άνθρωπος ανήκει στο παρελθόν, θα μιλάει πάντα για το παρελθόν. Και στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα θα μιλάει για το δημοψήφισμα και το μνημόνιο που υπέγραψε. Αυτή είναι η πρώτη ερώτηση που δέχεται και αυτό είναι και το θέμα της συνέντευξης. Γιατί έκανε λοιπόν το δημοψήφισμα που λίγο έλειψε να στείλει τη χώρα στον Τρίτο Κόσμο;

Γιατί ήθελε λέει να προκαλέσει μια δραματοποίηση και να εκμαιεύσει παραχωρήσεις από τους πιστωτές (το εκμαιεύσει δικό μου ρήμα, σιγά μην χρησιμοποιεί τέτοιες δύσκολες λέξεις ο πρώην). Και γιατί παρακαλώ η δραματοποίηση θα οδηγούσε τους πιστωτές σε παραχωρήσεις; Θα τους συγκινούσαμε; Θα μας λυπόντουσαν; Μήπως γι΄αυτό έβγαλε έρπη; Για να δώσει λίγο προσωπικό δράμα στη διαπραγμάτευση;

Δηλαδή θέλει να μας πει ότι τρέναρε τη διαπραγμάτευση με τον απίθανο Γουάου Βαρουφάκη έως το σημείο να μην υπάρχουν χρήματα ούτε για μισθούς και συντάξεις, να βρίσκεται δηλαδή η Ελλάδα με την πλάτη στον τοίχο. Μετά οδήγησε τη χώρα σε δημοψήφισμα και έκλεισε τις Τράπεζες. Και μετά αναγκάστηκε να ερμηνεύσει αυθαίρετα το αποτέλεσμα και να πάει ικέτης στις Βρυξέλλες, χωρίς ούτε ένα διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια του- χωρίς φράγκο στα δημόσια ταμεία και με κλειστές τράπεζες- και αυτό το έκανε για να έχει καλύτερο αποτέλεσμα;

Τέλος πάντων, αυτά λέει, υπάρχουν και ορισμένοι που τον πιστεύουν και θα τον ψηφίσουν μάλιστα όταν και αν φτιάξει το κόμμα. Κανένα σχόλιο από εμένα, θυμίζω απλώς την περιγραφή της δημοκρατίας ως πολιτικού συστήματος από τον Γουίνστον Τσώρτσιλ. Νομίζω ότι τα λέει όλα.

Για όσους δεν αντέχουν να διαβάζουν Τσίπρα, βοηθάω, και σας δίνω σε τίτλους την υπόλοιπη συνέντευξη. Ο πρώην πρωθυπουργός λέει μεταξύ άλλων: Το δικό μου μνημόνιο ήταν το καλύτερο, ο Μητσοτάκης ήταν και είναι νεοφιλελεύθερος, ο Κασσελάκης με απογοήτευσε, δεν με νοιάζουν τα λούσα και οι πολυτέλειες, είμαι πάντα αριστερός. Α ναι, και δεν διψάει για εξουσία, αλλά του λείπει η επαφή με τους ψηφοφόρους.