Του Θοδωρή Γιάνναρου

Κατ’ αρχήν θα ήθελα να μην παραλείψω να αναφερθώ σε γεγονότα που βίωσα ως Διοικητής νοσοκομείου και συγκεκριμένα του Ελπίς, την εξαετία  2010-2015. Πραγματικά η εμπειρία ήταν συγκλονιστική, μιας και η οικονομική κρίση και τα μνημόνια είχαν περικόψει τις επιχορηγήσεις των νοσοκομείων κατά 60-70%, αλλά παρ’ όλα αυτά τα νοσοκομεία έμειναν όρθια και ανταπεξήλθαν… έστω και με τις δυσκολίες που καθημερινά προέκυπταν, αλλά τότε, ο υπουργός είχε αρμοδιότητες και το δικαίωμα να αποφασίζει για τον τρόπο λειτουργίας των δημόσιων νοσοκομείων! Πάντα σε άμεση και απ’ ευθείας συνεργασία με τους διοικητές των νοσοκομείων, βρίσκονταν λύσεις και προχωρούσαμε βήμα βήμα παρακάτω! Ποιος ήταν ο υπουργός τότε, που έκανε τη διαφορά; Ήταν ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος κατά την άποψη πολλών, ήταν τότε ίσως ο καλύτερος υπουργός υγείας που πέρασε ποτέ! Διέθετε ενσυναίσθηση, αίσθημα καθήκοντος και δικαιοσύνης και πάντα ήταν μελετημένος, ώστε να είναι σε θέση να δίνει απαντήσεις όταν του ζητούνταν… Τότε πρωθυπουργός ήταν βέβαια άλλος  -ήταν ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος ναι μεν ήταν "σφικτός”, αλλά την Υγεία δεν την άφησε ποτέ στην τύχη της και πάντα μαζί με τον υπουργό οικονομικών και τον υπουργό υγείας, έβρισκαν τις κατάλληλες λύσεις και το σύστημα συνέχιζε να κινείται…

Τι έγινε άραγε τώρα και το ΕΣΥ καταρρέει, με τον Άδωνι να μην μπορεί να σταματήσει την κατρακύλα, και εμάς τους άμοιρους, να πρέπει να ξεχάσουμε το νοσοκομειακό σύμπαν που γνωρίζαμε μέχρι πριν λίγο  -στην προ Πολάκη και προ-Μητσοτάκη εποχή, όπου η εμπιστοσύνη κυριαρχούσε… παρά το φακελάκι, το οποίο οι τότε διοικητές είχαν επικηρύξει και κυνηγούσαν, ενώ από την άλλη, οι ασθενείς ένιωθαν την περίθαλψη και τη φροντίδα εντός του νοσοκομείου σαν ένα πολύτιμο δώρο ειδικά τις γιορτινές τις μέρες. Αυτά δυστυχώς δεν υπάρχουν πια  -ανήκουν στο παρελθόν, με τα δημόσια νοσοκομεία να καταρρέουν και μαζί τους, να καταρρέει συνολικά το δημόσιο σύστημα υγείας στην Ελλάδα.

Τι να πρωτοαναφέρει κανείς… από που να ξεκινήσει και που να τελειώσει;

Μήπως να ξεκινήσουμε με τα σαπούνια, τα αντισηπτικά χειρός, τα χαρτιά υγείας που πλέον ανήκουν στην κόκκινη λίστα του ΕΣΥ με τα είδη πρώτης ανάγκης προς εξαφάνιση; Μήπως να μιλήσουμε για τις τουαλέτες που μαζί με τους διάδρομους να βρίσκονται σε κατάσταση πλήρους εγκατάλειψης, σαν να μην ζούμε σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά κάπου στην υποσαχάρια Αφρική; Ας αφήσουμε καλύτερα τα κλινοσκεπάσματα, που αν υπάρχουν, είναι λίγα, τρύπια, βρώμικα κάποιες φορές  ή λεκιασμένα! Ευτυχώς, οι συνοδοί των ασθενών αναγκαστικά γίνονται εφευρετικοί, προκειμένου να έχει ο ασθενής τους, έστω τα απαραίτητα, μετατρέποντας την υπομονή σε καταφύγιο για να σώσουν τα τσιτωμένα νεύρα τους. Αυτές είναι οι μικρές ελλείψεις  -τα μικρά προβλήματα, μιας και λύνονται από τους ίδιους τους ασθενείς και τις οικογένειές τους  -είναι οι λεπτομέρειες σε ένα κακό σύστημα και δυστυχώς είναι πάρα πολλές!

Από υην άλλη, οι στοιχειώδεις νοσοκομειακές παροχές αποτελούν ένα πραγματικό εφιάλτη. Δεν είναι σπάνιο, η παροχές οξυγόνου σε κάποιους θαλάμους να μην λειτουργούν σωστά, με το νοσηλευτικό προσωπικό να κάνει αγώνα δρόμου για να σώσει τις αναπνοές των ασθενών  -ειδικά εκείνων, για τους οποίους η παροχή οξυγόνου αποτελεί ζήτημα ζωής ή θανάτου, μιας και εξαρτώνται από αυτήν. Σχετικά τώρα με πολλές συσκευές ελέγχου του διοξείδιου του άνθρακα, που είναι εκεί για να μειώνουν την ποσότητά του, κάθε λίγο μπαίνουν σε night stand και αλίμονό αν  δεν το πάρει χαμπάρι ο συνοδός…  Έχουν όμως όλοι οι ασθενείς συνοδούς στο προσκεφάλι τους;

Δεν λέω… η πλειονότητα των διοικητών έκανε καλά τη δουλειά τους και σε κάθε κλίνη υπάρχει κατάλληλη βάση για το αντισηπτικό… μόνο που σε αρκετά νοσοκομεία μάλλον ξέχασαν να παραγγείλουν το αντισηπτικό, με τους ασθενείς να πρέπει να φροντίσουν μόνοι τους την υγιεινή των χεριών τους και των αντικειμένων που χρησιμοποιούν καθημερινά, είτε οι ίδιοι, είτε οι συνοδοί τους…

Δυστυχώς αυτό είναι το ελληνικό δημόσιο σύστημα υγείας του σήμερα: μια αέναη αντίθεση μεταξύ ελπίδας και μελαγχολικής απογοήτευσης. Κι όμως, οι λίγοι γιατροί και νοσηλευτές αγωνίζονται σαν ήρωες μέσα σε αυτή τη πραγματικά απαράδεκτη πραγματικότητα, με ελάχιστα μέσα, παραμένοντας φύλακες-άγγελοι των ασθενών.

Πολλά τα στραβά και ακόμα περισσότερες οι αντιθέσεις! Η παραλογία είναι εμφανής… με πολυτέλεια στα γραφεία των επικεφαλείς των νοσοκομείων που αλόγιστα ξοδεύουν κρατικό χρήμα για τη δική τους ματαιοδοξία, τη στιγμή που το νοσοκομείο φυτοζωεί σε όλα τα επίπεδα. Το χριστουγεννιάτικο δένδρο στο γραφείο τους θυμίζει παραμύθι, αλλά τα υπόλοιπα δεντράκια στο νοσοκομείο είναι φτωχά και κυριολεκτικά αφημένα ή παραπεταμένα σε κάποια γωνία  -η παραλογία και η προκλητικότητα σε όλο τους το μεγαλείο…  Στα γραφεία των αξιωματούχων επικρατεί μια αχρείαστη πολυτέλεια, ενώ από την άλλη, οι ασθενείς περιμένουν για ένα θαύμα, χωρίς ελπίδα. Για κάποιους λίγους τυχερούς  οι γιορτές είναι λαμπερές και χλιδάτες, ενώ για τους υπόλοιπους μέσα στα νοσοκομεία  -τους πολλούς δηλαδή, μια ακόμη ειρωνική υπενθύμιση της απόλυτης εγκατάλειψης.

Φταίει μήπως ο υπουργός γι’ αυτή την κατάντια και την κατρακύλα των νοσοκομείων; Στην περίπτωση του σήμερα, κατηγορηματικά όχι θα έλεγε κάποιος που γνωρίζει. Δεν είναι δυνατόν ένας πραγματικά καλός υπουργός, τη μια φορά να είναι εξαιρετικός και την άλλη, στο ίδιο υπουργείο να πρέπει να συμβιβαστεί με τα κακά χάλια στο ΕΣΥ!

Ο υπουργός υγείας του σήμερα, έχει αφεθεί στην τύχη του, χωρίς να έχουν πιστωθεί στο υπουργείο του τα κονδύλια που απαιτούνται και ο ίδιος γνωρίζει, πως δεν πρόκειται να του δοθούν ποτέ, μιας και η πολιτική του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι  να δίνει πολύ ζεστό χρήμα για ψηφοθηρικά βοηθήματα, χωρίς ουσιαστικό νόημα για τους δικαιούχους… αλλά να έχουμε να λέμε για το κοινωνικό πρόσωπο της κυβέρνησης… μόνο που τα χρήματα που δίνονται για ψηφοθηρικά χαρτζιλίκια, κοστίζουν σε ανθρώπινες ζωές λόγω των υποχρηματοδοτούμενων δημόσιων νοσοκομείων!

Όχι κύριε Μητσοτάκη!… Δεν φταίει ο υπουργός που παλεύει με νύχια και με δόντια ενάντια στη Λερναία Ύδρα του Μαξίμου και του συστήματος γύρω απ’ αυτό, σε μια άνιση μάχη, αλλά μάλλον εσύ ο ίδιος που την παρέλαβες από τους προηγούμενους, τη εξέθρεψες περαιτέρω και αμετανόητος, συνεχίζεις να την εκτρέφεις! Αναρωτιέμαι πως ανέχεται όλη αυτή την ανικανότητα, ενάντια στην οποία πρέπει να παλεύει καθημερινα!