Του Σπύρου Δημητρέλη

Αρχίζει σιγά σιγά να ξεκαθαρίζει το πολιτικό σκηνικό. Οι εκλογές στο ΠΑΣΟΚ ολοκληρώθηκαν με επανεκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη. Όποιος πει ότι δεν έγινε και τίποτα επειδή δεν άλλαξε η ηγεσία στο ΠΑΣΟΚ μάλλον κάνει λανθασμένη ανάγνωση. Η ανάδειξη τριών ισχυρών υποψηφιοτήτων στην κούρσα διεκδίκησης της προεδρίας του κόμματος - αυτές των Διαμαντοπούλου, Γερουλάνου και Δούκα - δημιουργεί ένα νέο τοπίο με προκλήσεις, ευκαιρίες αλλά και παγίδες για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Αυτό που ξεκαθαρίζει σταδιακά, σε συνδυασμό με την νομοτελειακή εξαΰλωση του ΣΥΡΙΖΑ στα εξ ων συνετέθη είναι το πολιτικό τοπίο στα αριστερά της κυβέρνησης. Ξέρει πλέον ο Κυριάκος Μητσοτάκης ότι θα έχει απέναντί του τον Νίκο Ανδρουλάκη. Αυτό που δεν ξέρει ακόμη είναι αν θα αλλάξει επί της ουσίας το πολιτικό σκηνικό από τα αριστερά. Αν δηλαδή ο Νίκος Ανδρουλάκης θα προχωρήσει σε μια σύνθεση του πολιτικού του μηνύματος με μια γερή δόση Διαμαντοπούλου και Γερουλάνου ή αν θα κινηθεί πιο αριστερά κοιτάζοντας προς τους απογοητευμένους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ στους οποίους μιλούσε πιο εύκολα ο Χάρης Δούκας. Η μεγάλη δεξαμενή των ψηφοφόρων που χάρισε μεγάλες και άνετες εκλογικές νίκες στον Κυριάκο Μητσοτάκη βρίσκεται στο κέντρο.

Στη δεξιά πλευρά της Νέας Δημοκρατίας βρίσκονται διάφορα κομματικά μορφώματα. Αντιπροσωπεύουν όλες τις δεξιές τάσεις. Από τη hard core άκρα δεξιά των Σπαρτιατών μέχρι και τη light της Λατινοπούλου. Στο ενδιάμεσο βρίσκουμε τη θεοκρατική Νίκη και τη λαϊκιστική Ελληνική Λύση. Γενικώς στο ακροδεξιό φάσμα του πολιτικού συστήματος βλέπουμε μεγάλη συγκέντρωση αντισυστημικής ψήφου, ανθρώπους που "ενημερώνονται" από τον χυλό των social media, αντιεμβολιαστές, αντιμνημονιακούς, λούμπεν κοινωνικά στοιχεία... Η ταπεινή μας γνώμη είναι ότι από τη συγκεκριμένη δεξαμενή η Νέα Δημοκρατία δεν έχει πολλά να κερδίσει. Πρόκειται κατά κανόνα για ψηφοφόρους που δεν απεχθάνονται μόνο την κανονικότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Απεχθάνονται γενικώς την κανονικότητα... 

Το πολιτικό μόρφωμα που βρίσκεται πιο κοντά στη Νέα Δημοκρατία από τα παραπάνω είναι σίγουρα αυτό της Λατινοπούλου. Έχει εγκολπώσει πρώην πολιτευτές της Νέας Δημοκρατίας με ξεκάθαρο δεξιό πρόσημο, εμφανίστηκε η ίδια η Λατινοπούλου στο Πολεμικό Μουσείο με τους Σαμαρά και Καραμανλή, φλερτάρει με τους δυσαρεστημένους (βλ Σαλμά) και γενικά φαίνεται να βρίσκει ακροατές σε ένα καθαρά δεξιό ακροατήριο το οποίο, με την πολιτική ανάλυση της δεκαετίας του ’80 και του ’90, ήταν μέρος της Νέας Δημοκρατίας. 

Η δύσκολη εξίσωση που καλείται να λύσει πλέον ο Πρωθυπουργός είναι προς τα πού θα κινηθεί. Θα επιχειρήσει να επαναπατρίσει ψηφοφόρους που καλοβλέπουν τη λύση Λατινοπούλου ή θα συνεχίσει να εκπέμπει το κεντρώο μήνυμα για να περιχαρακώσει το μεγάλο οικόπεδο στο κέντρο που έχει αποδειχθεί πολιτικά εξαιρετικά προσοδοφόρο. Η εξίσωση γίνεται ακόμη πιο δύσκολη αν αναλογιστεί κανείς ότι η κυβέρνηση έχει ξεκινήσει μια διαδικασία προσέγγισης με την Τουρκία στην προσπάθεια να επιλυθεί το ζήτημα οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας, των αποκλειστικών οικονομικών ζωών μεταξύ των δυο χωρών. Το ακροδεξιό λαϊκιστικό μπλοκ ετοιμάζεται να δώσει τα ρέστα του κατηγορώντας ήδη την κυβέρνηση για μειοδοσίες, υποτέλειες και διάφορες άλλες εύκολες λέξεις. Να θυμίζουμε, βέβαια, με κάθε ευκαιρία ότι όταν αυτό το μπλοκ είναι στα πράγματα προκαλεί, όπως έχει δείξει η ιστορία της χώρας, και τις μεγαλύτερες εθνικές καταστροφές. Μέσα σε όλα τα παραπάνω πρέπει να σταθμιστεί και η λογική φθορά που έχει μια κυβέρνηση που διανύει τη δεύτερη τετραετία της. Νομοτελειακά προκαλείται κόπωση στους πολίτες που αναζητούν κάτι διαφορετικό. Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι ο καλύτερος τρόπος για κέρδη στο επίπεδο εκλογικής επιρροής είναι η επίλυση πραγματικών προβλημάτων των πολιτών και βεβαίως το εισόδημά τους. Εκεί ίσως κριθούν τα περισσότερα στα τρία χρόνια που απομένουν έως τις επόμενες εκλογές.