Τι είναι χειρότερο: ο φόβος του θανάτου ή ο φόβος τού να µη ζεις; Ως σωσίας-κασκαντέρ, δουλειά µου ήταν να ενσαρκώνω τους φόβους πολλών ανθρώπων. Ωστόσο δεν γεννήθηκα ατρόµητος.

Κατά την παιδική µου ηλικία συνειδητοποίησα ότι η ενόργανη γυµναστική ήταν το ιδανικό άθληµα για να ξεπεράσω τους φόβους και το στρες µου. Ξεκίνησα να ασχολούµαι µε το άθληµα αυτό από 5 ετών και τα µαθήµατα που πήρα από αυτό υπήρξαν πυξίδα στη ζωή µου.

Κάποτε δοκίµασα να κάνω πιρουέτα σε παράλληλες δοκούς. Η τεχνική αυτή απαιτούσε να αιωρούµαι στο ένα χέρι και να εκτελώ στροφή 180 µοιρών στις δύο δοκούς προτού προσγειωθώ ξανά στο έδαφος. Έπειτα από αρκετές αποτυχηµένες προσπάθειες, έβαλα τα κλάµατα. Ο προπονητής µου, Nick Inns, γύρισε και µου είπε: "Μην πας σπίτι προτού δοκιµάσεις ξανά την πιρουέτα. Εάν δεν την προσπαθήσεις ξανά, θα τη φοβάσαι για πάντα". Εξακολούθησα να τρέµω από φόβο, παρ’ όλα αυτά έκανα ακόµα µία προσπάθεια· και την εκτέλεσα άψογα.

Στη συνέχεια, όταν έγινα 14 χρονών, µου έδωσαν έναν ρόλο κασκαντέρ στην ταινία "Lost in Space". (Είχα περάσει από οντισιόν επειδή ο τότε προπονητής µου στην ενόργανη, Jeff Hewitt-Davis, εργαζόταν ως σωσίας-κασκαντέρ.) Στα γυρίσµατα της ταινίας εξήραν το θάρρος µου και έµαθα ότι αυτό θα µπορούσε να αποτελεί επάγγελµα από το οποίο θα βιοποριζόµουν. Με γοήτευσε ο κινηµατογράφος. Επίσης, µε γοήτευσε ο θαυµασµός που αποσπούσα αφού έκανα κάποια δύσκολη σκηνή ως κασκαντέρ. Διέφερε πολύ από το χειροκρότηµα που έπαιρνα κατά την παρουσία µου σε αγώνες γυµναστικής. Τότε οι επευφηµίες µού φαίνονταν πιο "στηµένες".

Η δουλειά του σωσία-κασκαντέρ δεν έχει να κάνει µόνο µε το να εκτελείς την εντυπωσιακή κίνηση – που, εάν την εκτελούσε ο ηθοποιός τον οποίο ντουµπλάρεις, θα έβρισκε βέβαιο θάνατο. Πρέπει να έχεις αντίληψη των σωµατικών δυνατοτήτων του ηθοποιού µε τον οποίο συνεργάζεσαι και, εάν µπορείς, να τον ενθαρρύνεις να βελτιώσει αυτό που ήδη κάνει. Πράγµα που σηµαίνει ότι πρέπει να µελετήσεις ακριβώς τις κινήσεις και τις αντιδράσεις του ηθοποιού. Όταν ένα ακροβατικό είναι πολύ ριψοκίνδυνο, εποµένως δεν µπορεί να το εκτελέσει ο ηθοποιός, ο κασκαντέρ καλείται να πάρει τη θέση του, να φορέσει τα ρούχα του και να θέσει σε κίνδυνο τη δική του ζωή και αρτιµέλεια.

Τα ριψοκίνδυνα ακροβατικά προϋποθέτουν διαχείριση φόβου και αξιοποίηση της αδρεναλίνης, ώστε ο σωσίας-κασκαντέρ να είναι απόλυτα συγκεντρωµένος. Πρέπει να αφήσει στην άκρη όλους εκείνους τους εξωτερικούς παράγοντες που ενδέχεται να τον επηρεάσουν και να εστιάσει στο ακροβατικό. Τις περισσότερες φορές έκλεινα τα µάτια και φανταζόµουν πώς θα έγραφε στην κάµερα το ακροβατικό – κάτι αντίστοιχο έκανα και όταν προπονούµουν στην ενόργανη για να συµµετάσχω σε έναν αγώνα. Με αυτή την τακτική, έπαυα πλέον να φοβάµαι το ακροβατικό. Ο φόβος µου µήπως εκτελέσω λάθος το ακροβατικό και φανεί ότι δεν είµαι ο κατάλληλος για τη δουλειά ήταν πολύ πιο µεγάλος από τον φόβο µου µήπως τραυµατιστώ. 

Αργότερα µε προσέλαβαν ως κασκαντέρ του Daniel Radcliffe στον "Harry Potter". Διένυσα περισσότερα χιλιόµετρα µε σκουπόξυλο από οποιονδήποτε άλλον στις ταινίες. Μέχρι τον Ιανουάριο του 2009, οπότε κι έκανα το τελευταίο µου ακροβατικό ως κασκαντέρ. Κάτι πήγε στραβά στη διάρκεια µιας πρόβας και έσπασα τον αυχένα µου. Έµεινα παράλυτος. Ήµουν 25 χρονών και αναγκαστικά έπρεπε να αποδεχτώ µια εντελώς καινούργια ζωή, ένα νέο σώµα και να αντιµετωπίσω τελείως διαφορετικούς φόβους.

Μέσα σε λίγες µέρες κατάλαβα ότι το "ταξίδι" στην παράλυση –ως τετραπληγικός– είναι πολύ ιδιαίτερο: ένα ταξίδι που ελπίζω κανείς από όσους διαβάζετε αυτό το άρθρο να µην κάνει. Σήµερα χρησιµοποιώ ηλεκτρικό αναπηρικό αµαξίδιο και αντιµετωπίζω άγχη που στο παρελθόν δεν είχα διανοηθεί. Όταν είσαι παράλυτος, τα αεροπορικά ταξίδια αποτελούν ακραία πράξη θάρρους, όπως όταν αυτοπυρπολούµουν ως επαγγελµατίας κασκαντέρ. Στην παλιά µου δουλειά κρεµόµουν καθηµερινά από σκοινιά· τώρα πιάνοµαι καθηµερινά από ένα ιατρικό ανυψωτικό µηχάνηµα απλώς για να σηκωθώ από το κρεβάτι.

Όλα άλλαξαν µετά το ατύχηµα. Πριν από αυτό περνούσα 10 λεπτά τη µέρα όρθιος –ανάποδα στηριζόµενος στα χέρια µου–, πλέον δεν µπορώ να σταθώ όρθιος δίχως στήριξη. Εκτός από το µετατραυµατικό στρες, ήρθαν να προστεθούν και άλλοι φόβοι στη ζωή µου: ο φόβος της µοναξιάς. Ο φόβος να µε λησµονήσουν η οικογένεια και οι φίλοι µου. Ο φόβος τού αν θα υπάρχει κάποιος για µένα εάν χρειαστώ βοήθεια. Ο φόβος ότι είµαι βάρος. Και πολλοί άλλοι φόβοι.

Παρ’ όλα αυτά, αρνούµαι να υποκύψω στον φόβο. Έχω χάσει φίλους από καρκίνο, έχω χάσει φίλους επειδή αυτοκτόνησαν και, όταν η προσπάθεια για επιβίωση µου φαίνεται δυσβάσταχτη, ανακαλώ στη µνήµη τα µαθήµατα ζωής που πήρα από αυτούς. Υπάρχουν φορές που το να "τη βγάλω και σήµερα" µου φαίνεται πολύ πιο δύσκολο και τροµακτικό από οποιοδήποτε κόλπο έχω κάνει ως κασκαντέρ. Μετά το ατύχηµα έπρεπε να ξαναβρώ το κουράγιο να αγωνίζοµαι για την επιβίωση.

Σιγά-σιγά η παράλυση χειροτερεύει και, στο µέλλον, πολύ πιθανόν να µην µπορώ να αναπνέω δίχως µηχανική υποστήριξη. Όµως, αντί να αποδεχτώ αυτή την πραγµατικότητα, γυρίζω την πλάτη µου στον φόβο. Προς το παρόν συνεργάζοµαι µε έναν ειδικό στις ελεύθερες καταδύσεις, ο οποίος µε βοηθά να κρατώ την αναπνοή µου για πέντε λεπτά. Έχω καταφέρει πολλά εκπληκτικά πράγµατα. Γυρίσαµε το ντοκιµαντέρ "David Holmes: The Boy Who Lived" µαζί µε τον καλό µου φίλο Daniel και έχω σκοπό να συγκεντρώσω χρήµατα για το Βασιλικό Εθνικό Ορθοπεδικό Νοσοκοµείο της M. Βρετανίας. Υπήρξαν αναποδιές σε αυτόν τον δύσκολο δρόµο, µα σε καµία περίπτωση δεν τα παρατάω. Αντιθέτως, επιστρέφω στο αρχικό µου ερώτηµα: τι είναι χειρότερο, ο φόβος του θανάτου ή ο φόβος τού να µη ζεις;

Μας δίνεται το δώρο της ζωής και, καθώς µεγαλώνουµε, συνειδητοποιούµε ότι στη ζωή µπορεί να χάσουµε τα πάντα. Κάθε άνθρωπος θα βιώσει την απώλεια των αγαπηµένων του προσώπων και –εντέλει– την απώλεια των δικών του ικανοτήτων: σωµατικών και πνευµατικών. Αυτό το έµαθα στα 25 µου, µε πολύ σκληρό τρόπο.

Υπάρχει ένα ρητό που λέγαµε στη δουλειά µε τους συναδέλφους κασκαντέρ: "Ζεις µονάχα όταν πλησιάσεις τον θάνατο". Γι’ αυτό εξακολουθώ και αντιστέκοµαι στον φόβο. Γελάω µε τον θάνατο. Και, εάν µου δινόταν η ευκαιρία, θα τον πυρπολούσα, θα τον έριχνα από τις σκάλες µε µια κλοτσιά και θα τον πάταγα µε αυτοκίνητο. Μετά θα τον ρωτούσα εάν είναι αρκετά θαρραλέος για να ξαναγυρίσουµε τη σκηνή.

*Ο David Holmes είναι ιδρυτής της Ripple Productions και παραγωγός του ντοκιµαντέρ "David Holmes: The Boy Who Lived".

©2024 The New York Times Company and David Holmes