Του Μανόλη Καψή

Από μια άποψη ο Εμμανουέλ Μακρόν είναι θύμα της επιτυχίας του, για να ξεκινήσουμε λίγο διεθνιστικά και να ξεφύγουμε από τον επαρχιωτισμό που μας έχει κατακλύσει τα τελευταία 24ωρα. Όταν λοιπόν ο Εμμανουέλ σάρωσε το πολιτικό σύστημα της Γαλλίας και εξελέγη για πρώτη φορά Πρόεδρος, δεν κατέλαβε απλώς και μόνο το κέντρο, αλλά εξαφάνισε πολιτικά τόσο τη μετριοπαθή δεξιά όσο και τη μεταρρυθμιστική αριστερά. Οι γκωλικοί δεξιοί έψαχναν πλέον την ψήφο τους, ενώ ανάλογη τύχη είχαν και οι σοσιαλιστές (που μόλις τώρα φαίνεται να ανακάμπτουν χάρη στην παρουσία ενός χαρισματικού ηγέτη). Η απουσία εναλλακτικής στο κέντρο, φούσκωσε έτσι τα άκρα - τόσο την κρυπτοφασίστρια Λεπέν όσο και τον αριστεριστή και αντισημίτη Μελανσόν - που τώρα απειλούν τη σταθερότητα της Γαλλίας, αλλά και της Ευρώπης.

Και όσο και αν αυτή η αφήγηση δεν εξηγεί πλήρως την πρωτοφανή επιτυχία μιας σκληρής δεξιάς όπως αυτή της οικογένειας Λεπέν, σε μια χώρα που έχει a propos μακρά παράδοση υπερδεξιών λαϊκιστικών κομμάτων, είναι ένα μάθημα για τις απρόβλεπτες συνέπειες μιας πολιτικής επιτυχίας.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι τηρουμένων των αναλογιών, ανάλογη είναι και η κατάσταση του Κυριάκου Μητσοτάκη έστω και αν η επίδοσή του στις ευρωεκλογές ήταν σαφώς καλύτερη από αυτήν του "Ensemble" και το δεξιό άκρο - παρά τις καλές του επιδόσεις και τη μεγάλη επιτυχία της εκλογής της κυρίας Τούλας στην Ευρωβουλή - δεν προκάλεσε καμία μείζονα ανατροπή.

Καθώς όμως ο πρωθυπουργός κυριαρχεί στο κέντρο του πολιτικού μας συστήματος, έχει οδηγήσει σε συρρίκνωση τόσο τον ΣΥΡΙΖΑ (σ.σ. βοηθάει όσο μπορεί και ο Stefanos να είμαστε δίκαιοι) όσο και το ΠΑΣΟΚ (βοηθάει όσο μπορεί και ο Νίκος να είμαστε δίκαιοι), με αποτέλεσμα εδώ και χρόνια να μιλάμε για ένα "ανθυγιεινό" σύστημα ενάμιση κόμματος. Και αν στην Ελλάδα δεν μιλάμε για εκρηκτική άνοδο των άκρων, μιλάμε όμως για την απουσία εναλλακτικής πρότασης στην διακυβέρνηση Μητσοτάκη, με όλα τα συμπαρομαρτούντα.

Στα οποία συμπαρομαρτούντα περιλαμβάνεται και το γεγονός, ότι επειδή δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση και "εχθρός", τη θέση του καταλαμβάνει η εσωτερική γκρίνια. Αφού δεν υπάρχει ο μπαμπούλας να απειλεί την σταθερότητα, η εσωκομματική αντίδραση μπορεί να εκδηλωθεί δωρεάν και άνευ κόστους. Ακόμα και σε υψηλούς τόνους, ακόμα και με οργή, όπως ήταν το ύφος του Αντώνη Σαμαρά στην εκδήλωση των απομάχων στο Πολεμικό Μουσείο.

Την ίδια στιγμή ο κ. Βλάχος μπορεί να κατηγορεί κάτι "τυχάρπαστους" πασόκους, ο Σαλμάς τα ολιγοπώλια και ο Νικήτας Κακλαμάνης να αναπολεί τα χρόνια τα ωραία τα δεξιά. Οι γαλάζιοι βουλευτές υποδύονται την αντιπολίτευση και οι πρώην πρωθυπουργοί υποδύονται τους επικεφαλής της παλινόρθωσης, ακριβώς γιατί δεν υπάρχει πραγματική αντιπολίτευση.

Ετσι θα πρέπει να δούμε το κλίμα που κυριάρχησε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας, με τους βουλευτές να διαμαρτύρονται (δήθεν) για τη διεύρυνση προς το κέντρο και την απώλεια της δεξιάς ψυχής της παράταξης, που πολύ στεναχωρεί και τον πρώην πρωθυπουργό. Που φυσικά, όπως συμβαίνει συχνά με τις πολιτικές δηλώσεις στην Ελλάδα, απαιτεί μετάφραση. Από τα νεοδημοκρατικά στη καθομιλουμένη.

Πώς το λένε για παράδειγμα στην κεντροαριστερά; Ότι χρειάζεται η συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων και εννοούν ότι πρέπει να φύγουν από αρχηγοί - γιατί δεν τραβάνε - ο Κασσελάκης και ο Ανδρουλάκης; Πώς το λέει η Μιλένα Αποστολάκη, ότι χρειάζεται επανεκκίνηση και εννοεί ότι θα είναι υποψήφια για τη θέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ; Ε έτσι και στη Νέα Δημοκρατία. Όταν ο Ευριπίδης Στυλιανίδης ανησυχεί για τις δεξιές παραδόσεις, όταν ο Νότης Μηταράκης τρομάζει με τη "μετάλλαξη" του κόμματος, εννοούν ότι τα στελέχη που ήρθαν στη Νέα Δημοκρατία από το ΠΑΣΟΚ, τους έχουν πάρει τις δουλειές και τους έχουν αφήσει εκτός κυβέρνησης. Τόσο απλό.

Ο Καράογλου ήταν πιο ειλικρινής τουλάχιστον: Τι στο καλό γίνεται- αναρωτήθηκε- και αυτοί οι εξωκοινοβουλευτικοί δεν ανασχηματίζονται ποτέ; Μετάφραση: Πότε θα αδειάσει καμιά θέση και για μας Κυριάκο;

Φυσικά το γεγονός ότι η διαμαρτυρία και η δήθεν ιδεολογική συζήτηση κρύβουν προσωπικές σκοπιμότητες και επιδιώξεις, δεν σημαίνει ότι δεν συνιστούν πρόβλημα για τον κ. Μητσοτάκη. Πόσο μάλλον αν αθροιστούν μάλιστα με τους δυο πρώην πρωθυπουργούς, που μάλλον είναι έξαλλοι με το ύφος "υπερεπάρκειας" του Κυριάκου Μητσοτάκη - αλαζονείας θα έλεγαν άλλοι, για να επιστρέψουμε έτσι στον Εμμανουέλ - και το γεγονός ότι τους αντιμετωπίζει ως απόμαχους και συνταξιούχους και αδιαφορεί πλήρως για τις απόψεις τους.

Κάνοντας ακόμα πιο εμφανές το μεγάλο πρόβλημα της κυβέρνησης: Την απουσία ενός μεγάλου στόχου που θα κινητοποιήσει πολιτικά στελέχη, κοινωνία και διανοούμενους και θα δώσει νόημα και κατεύθυνση στην κυβερνητική πολιτική. Εστω και χωρίς αντιπολίτευση. Η έστω και με ηγέτη της αντιπολίτευσης έναν πρώην γαλάζιο πρωθυπουργό.