Του Σπύρου Δημητρέλη

Για πρώτη φορά στα χρονικά βλέπουμε το ποσοστό της συμμετοχής σε εκλογές να υποχωρεί στο 40%. Έξι στους δέκα ψηφοφόρους επέλεξαν να μην πάνε στις κάλπες. Η αποχή αυτή έχει δυο αναγνώσεις.

Η πρώτη είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς που επέλεξαν να μην ψηφίσουν ήταν ψηφοφόροι που είχαν στις προηγούμενες εκλογές επιλέξει τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αυτό προκύπτει, τουλάχιστον, από την πρώτη ανάγνωση των εκλογικών ποσοστών.

Η μεγάλη μείωση της συμμετοχής στις ευρωεκλογές συνοδεύτηκε από μεγάλη υποχώρηση του ποσοστού της Νέας Δημοκρατίας από το 33% που είχε η ίδια θέσει ως πήχη.

Παρά την αποχή τα υπόλοιπα κόμματα σε γενικές γραμμές διατήρησαν με κάποιες αυξομειώσεις τις δυνάμεις τους. Παράλληλα, όμως, ενισχύθηκε η ψήφος δεξιά της ΝΔ, με αύξηση δυνάμεων στα μορφώματα δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας.

Οι επιλογές της αποχής και της ψήφου δεξιότερα της ΝΔ είναι τα κυριότερα μηνύματα προς τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Συγκεκριμένες επιλογές αλλά και παραλείψεις φαίνεται ότι οδήγησαν πολλούς παραδοσιακούς δεξιούς ψηφοφόρους τη ΝΔ στην αποχή ή σε δεξιότερες επιλογές, έως και ακροδεξιές.

Από την άλλη ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να πανηγυρίζουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποχώρησε, ενώ το ΠΑΣΟΚ αύξησε την επιρροή του, αλλά όχι δραματικά. Κασσελάκης και Ανδρουλάκης έχουν επιχειρήματα για να αποκρούσουν, όμως, τους αμφισβητίες τους.

Στο δια ταύτα, το ερώτημα είναι αν θα επηρεαστεί η κυβερνητική πολιτική από το αποτέλεσμα. Αδιαμφισβήτητα ο Πρωθυπουργός θα λάβει υπόψη του ότι επιλογές που έκανε στοίχησαν και θα αναζητήσει διορθώσεις.

Το σίγουρο είναι, επίσης, ότι θα πρέπει να λάβει και πρωτοβουλίες για πραγματικές μεταρρυθμίσεις που θα αλλάξουν την κατάσταση στα μεγάλα ζητήματα του μέσου πολίτη. Καλύτερα σχολεία, καλύτερα νοσοκομεία, χτύπημα της ακρίβειας.

Το χειρότερο σενάριο θα είναι να επιλέξει την αδράνεια έως το τέλος της τετραετίας. Η απόχή, από την άλλη, όχι μόνό στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρώπη δείχνει ότι οι Ευρωπαίοι πολίτες αντιλαμβάνονται τον μειωμένο ρόλο του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου στη διαμόρφωση των πολιτικών και των αποφάσεων. Αντιλαμβάνονται ότι τα κυρίαρχα όργανα είναι το Συμβούλιο και κατά δεύτερο ρόλο η Κομισιόν.