Του Άγη Βερούτη

Το παρακάτω είναι μια προσωπική ιστορία, και δεν έχει πολιτικό χαρακτήρα. Δεν ξέρω καν αν ταιριάζει σε προεκλογική περίοδο, αλλά ίσως και να μην έχει και σημασία.

Ήταν περίπου έντεκα χρόνια πριν, που κάτι είχα γράψει (πάλι) για τις τότε συντάξεις και πώς επηρέασαν αρνητικά την συμπεριφορά του κράτους στη συγκομιδή των φόρων, απέναντι σε ανθρώπους που δούλευαν για να ζήσουν και προσπαθούσαν να ταΐσουν και το βαρέλι χωρίς πάτο των συντάξεων ταυτόχρονα, με μέτρια επιτυχία.

Την ίδια μέρα το απόγευμα χτύπησε το τηλέφωνό μου, και όταν απάντησα μου μίλησε ευγενικά ένας κύριος που συστήθηκε ως Γιώργος Μουρούτης, μου εξήγησε από πού βρήκε το τηλέφωνό μου, και με κάλεσε για ένα καφέ στο γραφείο του στο Μέγαρο Μαξίμου για να συζητήσουμε.

Το επόμενο απόγευμα παρκάρισα στο πάρκινγκ του Πολεμικού Μουσείου και περπάτησα ένα πεντάλεπτο ως την πλαϊνή πόρτα του Μαξίμου, περνώντας τον αστυνομικό και τον ανιχνευτή μετάλλων. 

Περίμενα ότι κάπως θα προσπαθούσε να μου πει ο Γιώργος πως "ενοχλούν” οι απόψεις μου και να τις "μαζέψω”. Ήμουν απόλυτα βέβαιος ότι κάτι τέτοιο θα γινόταν, και ήμουν πολύ περίεργος για το πώς θα μπορούσε κάποιος να εκφράσει κάτι τέτοιο... Παρά την καχύποπτη προδιάθεσή μου, αντίκρισα έναν νεαρό (τότε) Γιώργο με τζιν παντελόνι και πουλόβερ, όλο χαμόγελο.

Αφού ζήτησε σε μια κοπέλα να μου φέρει τον καφέ που μου είχε υποσχεθεί, και αφού μιλήσαμε για λίγο περί ανέμων και υδάτων, ξεκίνησε η συζήτηση μας περί συντάξεων!

Όταν φτάσαμε στο προκείμενο, ότι κατά τα λεγόμενά μου αυτές είναι παραπάνω από όσο άντεχε η τσέπη της παραγωγικής οικονομίας της χώρας τότε, ο Γιώργος μου εξέθεσε με κάποια στατιστικά που προφανώς είχε συλλέξει από πριν, πως σημαντικό μέρος από αυτό που ονομάζουμε "συντάξεις" είναι στην πραγματικότητα επιδόματα προς ανθρώπους που δεν θα κατάφερναν να επιβιώσουν χωρίς αυτά: αγρότισσες γιαγιάδες, ΑΜΕΑ και οι γονείς που τους φρόντιζαν, αρκετοί Έλληνες της διασποράς που δεν δούλεψαν αρκετά χρόνια στην Ελλάδα κλπ.

Φυσικά οι δικές μου απόψεις ήσαν ότι αν αυτά δεν είναι συντάξεις πες μας τι είναι και μη τα μπερδεύεις με τις κανονικές συντάξεις, και εν πάση περιπτώσει, δεν γίνεται να λιώσεις τους εργαζόμενους που παράγουν τον πλούτο για να καλύψεις τις αστοχίες του παρελθόντος.

Δεν μπορώ να πω ότι μεταπείστηκα, όμως αντί να συναντήσω κάποιον που θα προσπαθούσε να με πιέσει να σκεφτώ διαφορετικά, όπως περίμενα ότι θα συναντούσα, ή ακόμα και να με πείσει να πάψω να ενοχλώ με την αρθρογραφία μου, συνάντησα έναν άνθρωπο που ήθελε να κάνει μια ήρεμη και εμπεριστατωμένη συζήτηση, για να μου μεταφέρει μια διαφορετική οπτική, ίσως από την πλευρά των κυβερνώντων.

Σίγουρα, μετά από μιάμιση ώρα κουβέντας, η άποψή μου για το Γιώργο ήταν τελείως διαφορετική. Γνώρισα έναν μετριοπαθή κεντροδεξιό νέο, χωρίς έπαρση ή κόμπλεξ εξουσίας, που μου έθετε κάποια δύσκολα διλήμματα: πώς κάνεις μια δύσκολη μεταρρύθμιση;

Ο Γιώργος έλεγε "Ξεκινάς από τα αυτονόητα και τα απλά, [σσ. τους ψεύτικους τυφλούς της Ζακύνθου και τους 100χρονους+ που είχαν πεθάνει αλλά άλλος εισέπραττε τη σύνταξή τους] και μετά δρομολογείς τα δύσκολα. Ειδικά όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους". 

Η δική μου θέση ήταν ότι πρώτα φροντίζεις να μείνουν όρθιοι εκείνοι που παράγουν τον πλούτο από τον οποίο όλοι τρώνε, αλλά ίσως αυτά είναι ήδη γνωστά σε όσους διαβάζουν άρθρα μου μερικά χρόνια.

Έφυγα βράδυ πλέον, χαμογελώντας και γω όπως ήταν ο Γιώργος όταν τον συνάντησα, περισσότερο γιατί κέρδισε την εκτίμησή μου παρά γιατί τον έπεισα ή με έπεισε για κάτι. Εξάλλου, δεν ήταν η στιγμή εκείνη για να πειστεί κάποιος, καθώς ήταν πέτρινα τα χρόνια ακόμα.

Κράτησα τη γνωριμία με το Γιώργο με αραιές συζητήσεις, μετά άνοιξε τον εκδοτικό του οίκο και βυθίστηκε στη δουλειά (δεν έπιασε στασίδι) και πρόσφατα όταν έμαθα ότι είναι υποψήφιος για την Ευρωβουλή, ήξερα αμέσως ότι είναι ένας άξιος Έλληνας που θα ήθελα να εκπροσωπεί τη χώρα στις Βρυξέλλες.

Υπάρχουν πολλοί άξιοι και ικανοί άνθρωποι σε όλα τα ψηφοδέλτια, και πολλούς από αυτούς τους έχω γνωρίσει και τους εκτιμώ. Επιστήμονες και εργάτες της πολιτικής και του δημόσιου βίου, καταξιωμένοι και διακεκριμένοι, με εμπειρία στην ευρωβουλή που έχουν ξιφομαχήσει για τα συμφέροντα της χώρας μας στις Βρυξέλλες και θα τους ψηφίσει ο πολίτης, και ορθά. 

Αυτό όμως που μένει πέρα από την ικανότητα είναι και η ανθρώπινη διάσταση, η αξιοπρέπεια και μετριοφροσύνη.

Καλό βόλι!

agissilaos@gmail.com