Του Μανόλη Καψή

Υποψιάστηκα τη στροφή (απόγνωσης) του Στέφανου Κασσελάκη, όταν διάβασα την αντίδρασή του στην αποστολή φρεγάτας στη ναυτική επιχείρηση "Prosperity Guardian" στην Ερυθρά Θάλασσα. Αντί να στηρίξει την εύλογη συμμετοχή της Αθήνας στην αποστολή -που έχει στόχο να προασπίσει την ελεύθερη ναυσιπλοΐα στην Ερυθρά Θάλασσα, που απειλείται από τους αντάρτες Χούθι της Υεμένης- αυτονόητη υποχρέωση για μια παγκόσμια ναυτική δύναμη όπως είναι η Ελλάδα, άρχισε τις ανοησίες του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ για "πυλώνα ειρήνης και σταθερότητας" και για διπλωματικές πρωτοβουλίες για την ειρήνη. Μάλιστα. Διπλωματικές πρωτοβουλίες της Ελλάδας για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Να πάει ο Γεραπετρίτης Υεμένη και μετά Τεχεράνη και να κάνει τον ενδιάμεσο με τους μουλάδες και τον Νετανιάχου. Καταλάβατε το σχέδιο…

Μου θύμισε τις ανάλογες ανοησίες του μέντορά του Αλέξη Τσίπρα, όταν διαφώνησε με τη στρατηγική συμμαχία με τη Γαλλία και με τη ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής ανάμεσα σε Παρίσι και Αθήνα -όταν αγοράσαμε τις φρεγάτες και τα μαχητικά Belh@rra- επειδή φοβόταν λέει ότι θα γυρίσουν νεκροί οι φαντάροι μας από την έρημο του Σαχέλ, όπου είχαμε ήδη στήσει προγεφυρώματα. Εβλεπε μακριά ο πρόεδρος. Πολύ μακριά...

Μου έκανε εντύπωση, γιατί ο Στέφανος Κασσελάκης, αν μη τι άλλο, είχε μια αξιοπρεπή ενασχόληση με τη ναυτιλία τον καιρό που ζούσε στις ΗΠΑ και υπέθετα ότι θα είχε και την ανάλογη ευαισθησία για ένα θέμα που αφορά κατ΄εξοχήν την εθνική μας οικονομία. Εις μάτην. Η πίεση που δεχόταν από το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ που τον κατηγορούσε ότι δεν είναι αρκετά αριστερός για να ηγείται του κόμματος, η πίεση που δεχόταν να υιοθετήσει τις παραδοσιακές κοινοτοπίες που ξεστομίζει η αντιμπεριαλιστική αριστερά κάθε φορά που τίθεται θέμα συμμετοχής της χώρας μας σε διεθνή επιχείρηση της Δύσης, ήταν μεγαλύτερη από την κοινή λογική και το αίσθημα πατριωτικού καθήκοντος.

Και αυτό είναι το πρόβλημα του συντρόφου Κασσελάκη. Η αμφισβήτηση που αντιμετωπίζει, τον οδηγεί να στήνει εναγωνίως γέφυρες και να επιζητεί την αποδοχή πάση θυσία, του πιο φανατικού μέρους του ΣΥΡΙΖΑ -αυτού που έχει απομείνει εντός των τειχών- που δεν του επιτρέπει ούτε καν μια δειλή έστω ανανέωση στο ιδεολογικό ρεπερτόριο του κόμματο, αλλά τον οδηγεί με φόρα πίσω στις πιο ακραίες εκδοχές του συντηρητικού αριστερισμού.

Επιβεβαίωσα την υποψία μου για τη στροφή (τοξικότητας) του Στέφανου Κασσελάκη, όταν διάβασα την αντίδρασή του στην κριτική που του ασκείται για τις διακοπές μετά συζήτησης τύπου brainstorming στο εξοχικό του στις Σπέτσες, για το δάνειο που έκανε στο κόμμα για να πληρωθούν υπάλληλοι και δημοσιογράφοι και για τη φοβερή "αποκάλυψη" του συνεργάτη του, ότι ήταν υποψήφιος υπουργός του Μητσοτάκη στην κυβέρνηση του 2019 αλλά τελικά είπε όχι. Ένα μεγάλο όχι φυσικά γιατί ο Στέφανος Κασσελάκης είναι πολύ αριστερός, όχι αστεία.

Για τον κ. Κασσελάκη, ο θόρυβος και η αμηχανία που προκάλεσαν οι πρωτοβουλίες του στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, οι δηλώσεις για παράδειγμα ορισμένων ότι δεν θα συμμετάσχουν στην εκδρομή, επειδή τους ενοχλεί η θάλασσα, οι διαμαρτυρίες για το ύφος της πρόσκλησης "αποφασίζομεν και διατάσσομεν" που διατύπωσε η κ. Τζάκρη, ακόμα και τα άρθρα που δημοσιεύθηκαν στην Αυγή, δεν αποτυπώνουν το κλίμα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, δεν πιστοποιούν τον εκνευρισμό των στελεχών του κόμματος με το ύφος Κασσελάκη, αλλά είναι αποτέλεσμα της μακράς χείρας του συστήματος Μητσοτάκη. Ολες οι αντιδράσεις είναι προϊόν της προπαγάνδας Μητσοτάκη. Ακόμα και την Ελενα Ακρίτα που διαμαρτυρήθηκε για την πρόσκληση και κυρίως για το ύφος της, ακόμα και τον Θανάση Καρτερό που έγραψε στην Αυγή "Θεέ μου φύλαγέ με από τους φίλους μου" -για το δάνειο που εξέθεσε τους διαρροείς της φιλανθρωπίας Κασσελάκη- ο Μητσοτάκης τους έβαλε... Τα πιάνει στον αέρα αυτά ο πρόεδρος. Δεν του ξεφεύγει τίποτα.

Επιστρέφει έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ στην πιο αντιδραστική ερμηνεία της πραγματικότητας, όπου όλα είναι προϊόν μιας συνωμοσίας των συστημικών media, εναντίον της γνήσιας φωνής της αριστεράς που απειλεί τα συμφέροντα των ελίτ.

Και πώς αντέδρασε; Ο κ. Κασσελάκης θυμήθηκε το χρέος της Νέας Δημοκρατίας στις Τράπεζες, θυμήθηκε τη μεσοτοιχία με τον Χριστοφοράκο -για την ακρίβεια του θύμισαν οι κομματικοί του σπόνσορες, γιατί είναι τόσο παλιά η ιστορία της Siemens που μόνο ο Πολάκης τη θυμάται- και κατέληξε με ένα σχεδόν ακατανόητο σχόλιο για τα έξοδα που πλήρωσε το κράτος για τη φιλοξενία του Μπλίνκεν στο εξοχικό Μητσοτάκη στα Χανιά. Διαμαρτυρήθηκε ο πρόεδρος γιατί είναι κερασμένη η ρακί; Αβυσσος. Επίσης, μας διαβεβαίωσε ότι θα συνεχίσει να ξεβολεύει το σύστημα Μητσοτάκη.

Δεν θέλω να τον στεναχωρήσω, αλλά μάλλον προσφέρει μεγάλες υπηρεσίες στον Μητσοτάκη ο πρόεδρος Κασσελάκης. Όπως θα μπορούσαν να του εξηγήσουν ορισμένοι σύντροφοί του από εκείνους που έχουν απομείνει στο κόμμα, ένα από τα στοιχεία που εξηγούν την κυριαρχία του σημερινού πρωθυπουργού και την εξαέρωση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ακριβώς αυτή η πολιτική της τοξικής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση (και με όλους τους υπολοίπους). Αυτή η τοξική αντίληψη και εχθροπάθεια για τους πολιτικούς αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν το σήμα κατατεθέν της ριζοσπαστικής όλο το διάστημα της πρώτης 4ετίας Μητσοτάκη, είναι που οδήγησε στη συντριπτική της ήττα στις εκλογές. Και εξηγεί  και την αδυναμία της να αντιληφθεί τι πραγματικά συνέβαινε στο εκλογικό σώμα. Επιμένοντας παραδοσιακά τοξικά, ο σύντροφος πρόεδρος κάνει ακόμα πιο δύσκολη την ούτως ή άλλως εξαιρετικά πολύπλοκη ανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ που επαγγέλλεται. Και ας ικανοποιεί το εξαιρετικά περιορισμένο φανατικό κοινό του, που τώρα έχει ανάγκη για να σταθεί στο πόστο του προέδρου.

Η στροφή στην τοξικότητα που διαφαίνεται στις τελευταίες παρεμβάσεις του Στέφανου Κασσελάκη θα ήταν ενδεχομένως πρόβλημα για τον δημόσιο βίο, αν είχε την παραμικρή ανταπόκριση στην κοινωνία. Δεν έχει. Η επιρροή του στην πολιτική σκηνή είναι περιορισμένη. Γιατί όλοι έχουν καταλάβει ότι ο κ. Κασσελάκης είναι μια παρένθεση. Μια ενίοτε χαριτωμένη, εσχάτως τοξική -όπως η παλιά εκδοχή της καθ΄ημάς αριστεράς- με ημερομηνία όμως λήξεως. Τις ευρωεκλογές.