Είμαι το καυτό βούτυρο που λιώνει μέσα σε μια τορτίγια από αλεύρι, που την κρατάς πάνω απ’ τον νεροχύτη της κουζίνας την πιο ζεστή μέρα του καλοκαιριού.
Είμαι ένα σπασμένο καρπούζι, με την καρδιά βγαλμένη και τα ζουμιά να τρέχουν στο πηγούνι ενός μελαψού άντρα χωρίς πουκάμισο.

Είμαι μια πίστα χορού, σκοτεινή, που σείεται από τον ρυθμό, κάνοντας το στήθος σου να πάλλεται όπως ο Θεός των Αζτέκων ή όπως ο DJ Eli Escobar.

Είμαι γεμάτος τατουάζ που απεικονίζουν οικογενειακές ιστορίες και παραβολές του καθολικισμού που με κρατούν πάντα προσγειωμένο.

Είμαι η θλίψη και η ελπίδα. Είμαι εμείς και είμαστε όλοι.

Είμαστε εραστές και μωρά που αναπνέουν και χαμογελούν όταν ο ήλιος μάς κοιτάζει κατά πρόσωπο. Αξίζουμε τον πλούτο, το μεγαλείο και έναν σύντροφο για να μοιραστούμε τις χαρές των χρόνων που περνούν. Το σημαντικότερο: είμαστε οι κοινότητες που μας ανέθρεψαν, αλλά και οι κοινότητες που έχουμε δημιουργήσει. Πάντοτε, όταν σχεδιάζω, αυτές τις κοινότητες φέρνω στο προσκήνιο. 

Δημιουργώ μόδα και διαπιστώνω μια άμεση συσχέτιση ανάμεσα σε αυτό που φοράμε και στο πώς θέλουμε να μας βλέπουν οι άλλοι. Αν και ίσως σε κάποιους είναι πιο προφανές από ό,τι σε κάποιους άλλους, η αντίληψη που έχουμε για τον εαυτό μας καθορίζει τη σχέση μας με τον υπόλοιπο κόσμο, και το στυλ παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτήν. Εν πολλοίς, αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αγοράζουμε και καταναλώνουμε ρούχα.

Ωστόσο η αντίληψη του εαυτού μας καθώς και η εικόνα του εξαρτώνται από το πού προερχόμαστε ή πού βρισκόμαστε τη δεδομένη στιγμή. Η μόδα είναι αντίληψη, και η αντίληψη προέρχεται από τις εμπειρίες μας. Δεν θα ήμουν αυτός που είμαι τώρα εάν δεν υπήρχαν οι διάφορες κοινότητες που διαμόρφωσαν με μοναδικό τρόπο την προσωπική και συλλογική αίσθηση του εαυτού μου. Ως αφηγητής ιστοριών που χρησιμοποιεί ως μέσο τη μόδα, ορίζω τη σύγχρονη ομορφιά ως αντίσταση, αντοχή και ελπίδα, ενσωματώνοντας το παρελθόν και το παρόν μου στα σχέδιά μου.

Είμαι ο καρπός της εξάλειψης του διαχωρισμού που προέκυψε από το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα, το οποίο έφερε τον Μεξικανό πατέρα και την Ιρλανδοαμερικανίδα μητέρα μου στο ίδιο λύκειο. Τα μέλη της οικογένειάς μου έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο να αντιληφθώ για ποιο λόγο τα πράγματα είναι όπως είναι και πώς διαμορφώθηκαν. Μου μίλησαν για τον Malcolm X, τον Cesar Chavez, την Dolores Huerta, την Angela Davis και τον Corky Gonzales. Μου μίλησαν για τον αποικισμό, τη γενοκτονία, τη δουλεία, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τον Jim Crow. Έτσι, μεγάλωσα με –αν μη τι άλλο– πλήρη επίγνωση της σκληρής πραγματικότητας που επιβάλλει η φυλετική και οικονομική προκατάληψη, και ήμουν τυχερός που είχα την υποστήριξη της οικογένειάς μου καθώς προσπαθούσα να κατανοήσω τον κόσμο γύρω μου. Και ενώ η αγάπη μου για το σχέδιο δεν ήταν "μέσα στο πρόγραμμά τους", αργότερα ανακάλυψα ότι αποτελούσε σημαντικό μέρος της ιστορίας.

Ως νεαρός, περνούσα πολύ χρόνο μόνος, απορροφημένος στις σκέψεις μου, και πάντοτε με γοήτευε το πώς ντύνονταν οι άνθρωποι. Είχα μάθει από τα μέλη της οικογένειάς μου για τα Zoot suits και τις ταραχές που ξέσπασαν όταν λευκοί στρατιωτικοί επιτέθηκαν σε μελαψούς και μαύρους άντρες και γυναίκες τη δεκαετία του 1940 για φυλετικούς λόγους, εξαιτίας των αναλογιών τους και του τρόπου που ντύνονταν, γεγονός που στιγμάτισε ανεξίτηλα τον ψυχισμό μου. Πράγματι, θα μπορούσα να πω ότι τα παντελόνια με την τριπλή πιέτα και η χοντρή ραφή των Zoot suits, καθώς επίσης και η ιστορία τους, είναι αυτά που με οδήγησαν στο μονοπάτι που ακολουθώ έως σήμερα.

Αυτή η απίστευτη αισθητική με συγκίνησε βαθιά, όχι μόνο επειδή καταλάμβανε χώρο εξαιτίας της γραμμής της και του στυλ, αλλά και εξαιτίας της ιδιότητάς της να αποτελεί ισχυρή πολιτική δήλωση μέσω της εικόνας. Τα Zoot suits κατάφερναν κατά κάποιον τρόπο να εκφράζουν ποιοι ήταν –ή μπορούσαν να είναι– εκείνοι που τα φορούσαν – αν και μέσα από αντιφατικά μηνύματα εξαιτίας των διαφορετικών σωματότυπων που τα φορούσαν και της αντίληψης που είχε για αυτούς η μεγάλη μάζα του κόσμου.

Τα Zoot suits ήταν ενδεικτικά μιας ταυτότητας που άνοιγε έναν πολύπλοκο διάλογο, εκτός των άλλων για τις κοινωνικές ανισότητες και την αντίληψη του εαυτού. Όταν το συνειδητοποίησα, κατάλαβα πλήρως ότι οι ενδυματολογικές επιλογές αποτελούν ισχυρή πολιτική θέση για όσους έχουν την πολυτέλεια να επιλέγουν τι θα φορέσουν. Με δεδομένες τις συναισθηματικές και πολιτικά φορτισμένες συνθήκες ύπαρξης στον σύγχρονο κόσμο, ο τρόπος με τον οποίο ντυνόμαστε, παρουσιάζουμε τον εαυτό μας, μιλάμε και δημιουργούμε μόδα χαράζει τους σκοπούς τού είναι. Και, καθότι υπάρχουν άτομα που εξακολουθούν να επιτίθενται σε μαύρους, μελαψούς, queer, τρανς, μουσουλμάνους, σιχ και άλλες εθνοτικές ομάδες, επειδή τα άτομα αυτά έχουν ορισμένη αντίληψη για τον εαυτό τους, καθίσταται ακόμα πιο σημαντικό να παρουσιάζουμε τον αυθεντικό μας εαυτό μέσα από τη μόδα.

Οφείλω να επισημάνω ότι η βιομηχανία της μόδας είναι έτοιμη για αλλαγή – για την ακρίβεια εκλιπαρεί για αλλαγή. Και είμαι εδώ για να παρουσιάσω ένα νέο είδος ομορφιάς: την ομορφιά που πηγάζει από μέσα μας. Με τα σχέδιά μου, ανοίγω ένα πιο προσβάσιμο μονοπάτι για όλους, αποσκοπώντας στην ανάταση του εαυτού τόσο από εξωτερική άποψη όσο και εσωτερικά. Μέσα από το πρίσμα μου, δεν πουλάω κουλτούρα ανάγοντας ως σύμβολο τους αναξιοπαθούντες προκειμένου να κερδοφορήσει ένα μεγάλο brand. Αντιθέτως, επενδύω σε μια αποστολή: αυτή της μεγάλης αλλαγής, η οποία υπερβαίνει ό,τι επιφανειακά μπορεί να προσφέρει η μόδα.

Το styling είναι η έμφυτη δεξιότητά μου. Στη θέα μιας σατέν τουαλέτας παίρνω βαθιά ανάσα – μοιάζει με σκηνή από ταινία: Αυτή είναι η καρδιά μου. Ανασαίνω δημιουργώντας μια μεταξωτή οργάντζα που χύνεται σαν καταρράκτης από τους ώμους ή μια σφιχτή μέση πάνω από τον αφαλό με ένα καλοσιδερωμένο ίσιο μπατζάκι που καταλήγει στον αστράγαλο.

Όμως "ο καπιταλισμός είναι άκαρδος". Αυτό το έχω ράψει σε μια μικρή πράσινη ετικέτα σε ορισμένες συλλογές μου με αθλητικά ρούχα, ως υπενθύμιση για να δημιουργήσουμε χώρο σε όσους παραμένουν στο περιθώριο της παγκόσμιας εξουσίας. Η αμερικανική μόδα είναι μια υπερκαπιταλιστική βιομηχανία, παρ’ όλα αυτά οι αδυναμίες του καπιταλισμού είναι αυτές που μου επιτρέπουν να έχω έναν σκοπό σε αυτήν τη βιομηχανία.

Είμαι ένας σχεδιαστής που είχε την τύχη να μπορεί να αποτυπώσει την ιδιαίτερη ατομικότητά του στα σχέδιά του, δημιουργώντας ρούχα περισσότερο με βάση το ένστικτο παρά με μπούσουλα τα κέρδη ή τις ζημίες. Είμαι ένας σχεδιαστής που παθιάζεται αφάνταστα με την αρτιότητα στο σχέδιο και είμαι τόσο ερωτευμένος με τη δυνατότητα αυτή καθαυτή να δημιουργώ ρούχα όπου μπορώ να βρίσκω ισορροπίες ανάμεσα στον μόχθο και τις προσπάθειες που συνοδεύουν το επάγγελμά μου. Είμαι ένας σχεδιαστής που ζητά να επανεκτιμήσουμε τις πολιτιστικές μας προτεραιότητες και να υπενθυμίσουμε σε όλους, ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης, φυλής ή εθνικότητας, ότι είμαστε η ομορφιά και η αξιοπρέπεια.

Η οικογένεια που με ανέθρεψε μαζί με την όμορφη οικογένεια που έχω επιλέξει, η οποία αποτελείται από λαμπρούς δημιουργικούς ανθρώπους, έχουν διαμορφώσει αυτό που είμαι. Όλοι τους με έχουν εμπνεύσει να γίνω σπουδαίος, επειδή πιστεύουν ότι όλοι είμαστε σπουδαίοι. Με τις εκφάνσεις μίσους και υποτίμησης των οποίων γινόμαστε δέκτες, είναι σημαντικό να δείχνουμε και να αισθανόμαστε όσο καλοί είμαστε. Είμαστε καλοί και αυτό δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάμε.

Ο Willy Chavarria είναι ο ιδρυτής και creative director της ομώνυμης σειράς ρούχων που δημιουργεί.

©2023 The New York Times Company and Willy Chavarria