Του Μανόλη Καψή

Υποθέτω από προχθές μέχρι σήμερα, ο Στέφανος Κασσελάκης έμαθε τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στο ψευδοκράτος της κατεχόμενης Βόρειας Κύπρου και το δικό τους "κρατίδιο εκεί στα βόρεια" που είπε, αλλά να σας πω την αλήθεια δεν νομίζω ότι θα κρίνει αυτή του η γκάφα- που προδίδει την απόλυτη άγνοιά του για την πολιτική πραγματικότητα- τις εσωκομματικές εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ. Είχε άλλωστε την ευφυΐα να διορθώσει το λάθος του με μια δήλωση ότι "εκείνος δεν κρύβεται" (το Ε με κεφαλαίο παρακαλώ) και αναγνωρίζει τα λάθη του, τα οποία απέδωσε στη δυσκολία του με τα ελληνικά.  Μην του βγει και σε καλό δηλαδή στο τέλος.

Καθόλου απίθανο. Άλλωστε ότι μιλάει καλά αγγλικά μας είπε, ανακοινώνοντας την υποψηφιότητά του, όχι ότι μιλάει καλά ελληνικά. Και στο κάτω κάτω της γραφής, αν τα κανονικά ελληνικά ήταν προϋπόθεση για να είναι κανείς υποψήφιος στον ΣΥΡΙΖΑ, θα είχαμε μείνει από την αρχή χωρίς ανταγωνισμό. Θα είχε βγει η Αχτσιόγλου δια βοής. Silence λοιπόν που λέει και ο Τζουμάκας σε άπταιστα πασοκικά.

Να ομολογήσω ότι προσωπικά βρήκα περισσότερο ενοχλητική από το σαρδάμ για το κρατίδιο, τη συνέχεια της δήλωσής του. Όπου επέκρινε τον Κυριάκο Μητσοτάκη με αυστηρό ύφος, γιατί συναντάται με τον Ταγίπ Ερντογάν (και χαμογελά μάλιστα), ενώ ο Τούρκος πρόεδρος ζητά την αναγνώριση της "βόρειας Κύπρου". Διότι προφανώς ο Έλληνας πρωθυπουργός μπορεί να συναντάται (και να χαμογελά) μόνο με όσους συμφωνούν με τις δικές μας απόψεις και αναγνωρίζουν τα εθνικά μας δίκαια, ενώ οφείλει να κρατάει μούτρα με όσους διαφωνούν και υποστηρίζουν τις δικές τους θέσεις. Αλλά αυτή η τοποθέτησή του έγινε δεκτή ως φυσιολογική από τους συναδέλφους του στον ΣΥΡΙΖΑ, για να μην πω και πολύ πέραν του ΣΥΡΙΖΑ.

Καθόλου παράδοξο, αφού η τοποθέτηση Ερντογάν στον ΟΗΕ αντιμετωπίστηκε ως "ευθεία πρόκληση” από τα ελληνικά media. Ίσως γιατί ξέχασε να καταδικάσει την εισβολή.

Με αυτά και με κείνα, το παντελώς ξεχασμένο κυπριακό εμφιλοχώρισε για λίγο στον δημόσιο διάλογο, έστω και δια της τεθλασμένης, έστω και ως όπλο της θυμωμένης Έφης για τον άσχετο Στέφανο, ενώ την ίδια στιγμή ο πρωθυπουργός επαναλάμβανε στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ την πάγια θέση Αθήνας και Λευκωσίας, για δικοινοτική, διζωνική Ομοσπονδία και απέρριπτε κατηγορηματικά τη λύση των δυο αυτόνομων και ανεξάρτητων κρατών. Τα έχουμε άλλωστε ξανακούσει. Θα το ακούσουμε και του χρόνου βάζω στοίχημα.

Πάγια θέση, που σε πείσμα του Στέφανου Κασσελάκη και των οπαδών του εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, δεν εμπόδισε φυσικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη να συζητήσει με τον Τούρκο πρόεδρο (σ.σ. το ξέρω ότι αν πω το "μείζων", κινδυνεύω να κακοχαρακτηριστώ, αλλά αυτή είναι η αλήθεια), τη διατήρηση δηλαδή του καλού κλίματος στα ελληνοτουρκικά και τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων για την οριστική επίλυση -ει δυνατόν- των διαφορών, ενδεχομένως και με προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Και το κυπριακό; Δεν ξέρω αν το έθιξε στη συνάντησή του με τον Ερντογάν ο πρωθυπουργός (αμφιβάλω, αλλά είμαι βέβαιος ότι θα φάω διάψευση από τους συνεργάτες του), αλλά σίγουρα οι διαφωνίες για το πώς θα λυθεί το πρόβλημα της Κύπρου, δεν συνιστούν -ούτε τώρα ούτε και στο παρελθόν όμως- εμπόδιο για την αναζήτηση λύσης στα ελληνοτουρκικά.

Νομίζω ότι ο πρώτος που τόλμησε να το διατυπώσει δημοσίως ήταν ο καθηγητής Χρήστος Ροζάκης. Που είπε πρόσφατα ότι "δεν μπορούμε να περιμένουμε επ΄ άπειρον να λυθεί το κυπριακό, προκειμένου να λύσουμε τα ελληνοτουρκικά". Θεωρήθηκε ιεροσυλία.

Προσθέτοντας, ότι η "κυπριακή στάση στο θέμα της επίλυσης του κυπριακού που τηρήθηκε στο Κραν Μοντανά", απαλλάσσει την Ελλάδα από τις ενοχές του 74 (εννοεί το πραξικόπημα της Χούντας) και ότι "η εσπευσμένη αποχώρηση της Δημοκρατίας της Κύπρου από τις διαπραγματεύσεις, οι οποίες είχαν αποδώσει καρπούς, μοιραία απέτρεψε μια ευνοϊκή λύση στη βάση της δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας, και έφερε στο προσκήνιο τη μεταγενέστερη άκαμπτη θέση των Τούρκων, για την προτίμηση της ιδέας των δύο κρατών". Η γνωστή πρόκληση Ερντογάν που λέγαμε.

Η ιστορία της Κύπρου μπορεί να αποτελέσει ένα μάθημα πατριδογνωσίας για τον Στέφανο Κασσελάκη, αλλά είναι χρήσιμη και για τα ελληνοτουρκικά, καθώς ο διάλογος έχει μόλις ξεκινήσει και όλοι αναρωτιούνται πού και αν θα καταλήξει. Η ιστορία του κυπριακού, μια ιστορία χαμένων ευκαιριών όπως την έχουν ονομάσει, θα πρέπει να μας έχει διδάξει ότι ο χρόνος έχει σημασία. Ότι όσο δεν επιδιώκεις τη λύση, τα προβλήματα συσσωρεύονται και η λύση καθίσταται όλο και πιο δύσκολη, ότι ο φόβος του πολιτικού κόστους δεν συνιστά στρατηγική, ότι η επιδίωξη εφικτών λύσεων οφείλει να λάβει υπόψιν της τη γεωπολιτική πραγματικότητα, ότι ο διεθνής παράγων δεν ψειρίζει το διεθνές δίκαιο αλλά κινείται με γνώμονα τα συμφέροντά του και ότι όσο μεταθέτεις την επίλυση, τόσο κινδυνεύεις τη λύση να την επιβάλει ο ισχυρός ή το τυχαίο γεγονός.

Και τελικά μένεις να φωνάζεις για δικοινοτική, διζωνική λύση, όταν ο χρόνος έχει αποφασίσει αλλιώς. Ραντεβού του χρόνου στην επόμενη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ για μια επανάληψη.