Του Μανόλη Καψή

Καθώς ετοιμαζόμαστε να πάμε να ψηφίσουμε, το τελευταίο επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ για να αποτραπεί η επανάληψη μιας ακόμα μεγάλης ήττας, για να ανακάμψει έστω και οριακά από το μίζερο 20% και να επιτρέψει έτσι στον Αλέξη Τσίπρα να επιπλεύσει και να παραμείνει στην εξουσία, είναι ότι θα πρέπει να βάλουμε εμπόδιο στην παντοδυναμία του Κυριάκου Μητσοτάκη και στην ανεξέλεγκτη άσκηση της εξουσίας. Να ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ, για να υπάρχει ισχυρή αντιπολίτευση.

Η αλήθεια είναι ότι το να υπάρχει μια σοβαρή αντιπολίτευση στη νέα κυβέρνηση είναι ένα επιχείρημα και είναι απαραίτητο για τη σωστή λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Όπως αλήθεια είναι όμως ότι και στο πρόσφατο παρελθόν, τα κόμματα εξουσίας πήραν μεγάλα ποσοστά στις κάλπες- τελευταίο παράδειγμα το σχεδόν 44% του Γιώργου Παπανδρέου το 2009- και αυτό ούτε προκάλεσε βλάβη στο πολιτικό σύστημα, ούτε βέβαια αποδείχθηκε αρκετό για να μην βυθιστούμε στην κρίση.

Η έμφαση άλλωστε είναι στο σοβαρή αντιπολίτευση. Αν κάτι συγκρατούμε από το αποτέλεσμα της προηγούμενης αναμέτρησης, είναι η αποδοκιμασία της τοξικής αντιπολίτευσης που άσκησε ο Αλέξης Τσίπρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ του 30% αποδείχθηκε μια καταστροφική αντιπολίτευση και τιμωρήθηκε από τους ψηφοφόρους. Μάλλον δεν παίζει ρόλο το ποσοστό. Ή να το πούμε διαφορετικά, ακόμα και με ένα μικρό ποσοστό και μια περιορισμένη κοινοβουλευτική παρουσία, μια σοβαρή αντιπολίτευση μπορεί να ασκήσει τον ρόλο της και με το παραπάνω. Αρκεί να είναι σοβαρή και πειστική. Αρκεί να πείθει με την κριτική της. Αρκεί να ακούγεται. Τι θα αλλάξει δηλαδή αν έχει 60 ή 70 βουλευτές; Τίποτα. Μόνο τις ελπίδες του Αλέξη Τσίπρα να μην εγκαταλείψει την ηγεσία εξυπηρετεί.

Αυτό είναι το ζητούμενο από τον ΣΥΡΙΖΑ στη νέα Βουλή. Αν με ρωτάτε, δύσκολα θα ανταποκριθεί σε αυτόν τον ρόλο, της σοβαρής αντιπολίτευσης, δεν προβλέπεται στις εργοστασιακές ρυθμίσεις του κόμματος και των στελεχών του, μένει να δούμε αν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτόν τον ρόλο το ΠΑΣΟΚ.

Απέναντι σε αυτό το επιχείρημα για την ανάγκη ισχυρής αντιπολίτευσης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρήκε άλλη λύση. Θα είναι ο ίδιος λέει και κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Όπως είπε , επειδή "η αντιπολίτευση θα ψάχνεται για πολύ καιρό, εμείς θα πρέπει να είμαστε η αντιπολίτευση του εαυτού μας. Θα έχουμε τα αυτιά μας ανοιχτά. Οσο καλύτερο το αποτέλεσμα, τόσο πιο αυστηρός θα είμαι σε οποιαδήποτε αλαζονική συμπεριφορά".

Είναι πρωτότυπο, δεν ξέρω αν είναι η λύση, αλλά δεν είναι πρωτοφανές. Γιατί σε αυτές τις εκλογές οι μεταμφιέσεις είναι της μόδας. Ετσι, ενώ ο επόμενος πρωθυπουργός ετοιμάζεται να φορέσει το κοστούμι της ορκωμοσίας και ταυτόχρονα προβάρει και το ζιβάγκο που θα φοράει ως αντιπολίτευση, την ίδια στιγμή στον ΣΥΡΙΖΑ, έχουν ξαφνικά εξαφανιστεί όλα τα στελέχη πρώτης γραμμής. Φίλης, Τζανακόπουλος, Βούτσης και σία έχουν αποσυρθεί και δίπλα στον πρόεδρο φιγουράρουν ο Φαραντούρης, ο Μαμουλάκος και η Ράνια Θρασκιά. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μεταμφιέστηκε σε κεντροαριστερά, έβαλε γραβάτα, φόρεσε ένα πλατύ χαμόγελο και πήρε και oλίγη λάμψη life style. Ο Δημήτρης Κουτσούμπας, οπαδός ενός ολοκληρωτικού συστήματος που κατέρρευσε κάτω από το βάρος της δυστυχίας που προκάλεσε στον 20οαιώνα, χειροκροτητής της βάρβαρης επέμβασης της Μόσχας στην Ουκρανία, μεταμφιέστηκε σε ένα χαριτωμένο και πνευματώδη αρχηγό, που κάνει χιούμορ και αστειάκια με τους αντιπάλους του.

Αστειάκια ειδικά με τη Ζωή, που και αυτή, η κατ΄εξοχήν εξουσιαστική, αυταρχική και τοξική αρχηγός της Πλεύσης Ελευθερίας, μεταμφιέστηκε σε ένα κορίτσι των λουλουδιών που μοιράζει καρδούλες και αγάπη, πολλή αγάπη στα social media. Δεν δίστασε να αλλάξει τη σειρά των βουλευτών που εξελέγησαν στις εκλογές του Μαΐου, την επιλογή δηλαδή των ψηφοφόρων, για να βάλει τους δικούς της ανθρώπους- μεταξύ αυτών και τον σύζυγό της- στις πρώτες, εκλόγιμες θέσεις των ψηφοδελτίων. Και αυτό με αγάπη όμως.

Την επομένη των εκλογών οι μεταμφιέσεις τέλος, αλλά το ερώτημα ποιος θα κάνει τη σοβαρή και αποτελεσματική αντιπολίτευση παραμένει. Αν στις συνήθεις υπερβολές, προσθέσουμε τον ανταγωνισμό ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ για τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αν προσθέσουμε και τους παρδαλούς εκπροσώπους των αντισυστημικών κομμάτων, που θα θέλουν να ρεφάρουν τις μικρές ομάδες με φωνές, υστερίες και ακτιβιστικές ενέργειες όπως αυτές που υπόσχεται η Ζωή, προβλέπεται κακοφωνία.

Αλλά αδίκως ανησυχεί ο κ. Μητσοτάκης, (αν και μεταξύ μας δεν τον βλέπω και πανικόβλητο). Οι κυβερνήσεις δεν κινδυνεύουν από την αντιπολίτευση, αλλά από τον εαυτό τους. Ο μεγαλύτερος εχθρός τους είναι τα δικά τους λάθη και οι δικές τους παραλήψεις. Αν (και) την επόμενη 4ετία, ο Κυριάκος Μητσοτάκης καταφέρει να συντονίσει το κυβερνητικό έργο με τις απαιτήσεις της κοινωνίας, καταφέρει να εκφράσει τα αιτήματά της για πρόοδο, σταθερότητα και ευημερία, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα (από καμία αντιπολίτευση). Αν συμβιβαστεί, αν διστάσει μπροστά στο πολιτικό κόστος και τα μικροσυμφέροντα και προτιμήσει τη διαχείριση και τις ισορροπίες, θα υποστεί και τις συνέπειες. Και θα δημιουργήσει και την αντιπολίτευση που τώρα απουσιάζει.