Παίζουν το παιχνίδι του Μητσοτάκη

Του Μανόλη Καψή

Είναι απορίας άξιον. Τι ώθησε την Πόπη Τσαπανίδου να εμφανιστεί σε τηλεοπτικό στούντιο και να ανακοινώσει ότι θα επιβληθεί έκτακτη φορολογία στα υπερκέρδη άγνωστου αριθμού εταιρειών και επιχειρήσεων, μέσα στις πρώτες 50 ημέρες της διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ; Ανέλυσαν το εκλογικό αποτέλεσμα και βρήκαν ότι το πρόγραμμά τους έπασχε ιδεολογικά; Αυτό έφταιγε; Δεν ήταν αρκετά αριστερό και ήθελαν να στείλουν μήνυμα ότι θα πληρώσουν επιτέλους οι πλούσιοι; Η έπρεπε πάση θυσία να εμφανιστεί κοστολογημένο; Αλλά σε αυτή την περίπτωση θα όφειλε να μας πει ποιοι και πόσο θα φορολογηθούν και τι θα εισπράξει το δημόσιο. Όχι να λέει ότι δεν είναι η ΑΔΑΕ. (Αφήνω στην άκρη ότι τα υπερκέρδη των εταιρειών ενέργειας φορολογούνται ήδη- και είναι άγνωστο αν θα υπάρξουν και φέτος ή του χρόνου υπερκέρδη- ενώ τα διυλιστήρια θα φορολογηθούν μόλις κατατεθούν οι φορολογικές δηλώσεις νομικών προσώπων.)

Τι έκανε τον υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ κ. Παραστατίδη να ανοίξει θέμα ΕΝΦΙΑ; Ειδικά θέμα ΕΝΦΙΑ. Τον φόρο που κατέστρεψε το κόμμα του και το έφθασε στο 4%, ενώ διέλυσε το πολιτικό σύστημα τα χρόνια της μνημονιακής κρίσης; (Αφήνω στην άκρη ότι ειδικά αυτόν τον εξαιρετικά αντιδημοφιλή φόρο τον μείωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και μάλιστα πολλές φορές και φυσικά εισπράττει το εκλογικό κέρδος.)

Τι έκανε τον κ. Μάντζο να βγει να δηλώσει ότι θα φορολογηθούν ακόμα και τα σούπερ μάρκετ και τους συναδέλφους του ότι θα φορολογηθούν και οι γονικές παροχές και τα μερίσματα, ώστε να βρεθούν πόροι να μειωθούν οι έμμεσοι φόροι στην κατανάλωση; (Αφήνω στην άκρη την ένσταση ότι η μείωση των εμμέσων φόρων, αν οδηγήσει σε μείωση τιμών- γεγονός καθόλου σίγουρο- θα επιδοτήσει την κατανάλωση των 30 εκατομμυρίων τουριστών που επισκέπτονται τη χώρα μας, ενώ η απώλεια από τα έσοδα του δημοσίου θα είναι πολλά δις που σίγουρα δεν αναπληρώνονται από τους φόρους στα μερίσματα.)

Πώς εξηγείται η φορολογική καταιγίδα δηλώσεων; Είναι η απειρία, η σύγχυση ή κάτι άλλο; Γιατί φυσικά μπορούμε να συζητήσουμε όση ώρα θέλουμε για τα υπέρ ή τα κατά της φορολόγησης των μερισμάτων ή των γονικών παροχών. Άλλος θα πει ότι οι φόροι στα μερίσματα είναι πολύ χαμηλοί, ότι μας το ζητάει ακόμα και ο ΟΟΣΑ, ο άλλος θα απαντήσει ότι η Ελλάδα έχει απόλυτη ανάγκη από επενδύσεις και ο μόνος τρόπος για να τις προσελκύσει είναι να έχει χαμηλό φορολογικό συντελεστή. Όχι να βάλει και άλλο φόρο. (Αφήνω στην άκρη ότι το όφελος και από τη φορολόγηση των μερισμάτων και των γονικών παροχών θα είναι πολύ περιορισμένο, η συζήτηση γίνεται περισσότερο για τις εντυπώσεις, όπως παραδέχθηκε και ο Αλέξης Τσίπρας, που είναι και αυθεντία στα οικονομικά.)

Αυτό που δεν χρειάζεται να συζητήσουμε και είναι οφθαλμοφανές είναι ότι η συζήτηση ωφελεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη και κάνει ζημιά στην αντιπολίτευση. Υστερα από μια δεκαετία υπερφορολόγησης, υπάρχει τέτοιο κλίμα δυσφορίας σε κάθε σκέψη και πρόταση για νέους φόρους, ακόμα και φόρους που πλήττουν μόνο τα υποτίθεται μεγάλα εισοδήματα, που η ανακίνηση του θέματος προκαλεί αποστροφή στο εκλογικό σώμα. Οδηγεί τον κόσμο αυτόματα προς τη Νέα Δημοκρατία. Δίνει ευκαιρία στον Κυριάκο Μητσοτάκη να μιλάει για κρυφή ατζέντα φοροκαταιγίδας και τον Σκέρτσο να κατηγορεί για φορομπηχτικές πολιτικές. Σε σημείο να αναρωτιέσαι πώς και δεν το βλέπουν οι εκπρόσωποι των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Η μήπως εκτιμούν ότι η μάχη έχει χαθεί ούτως ή άλλως- σε αυτό δεν έχουν και πολύ άδικο- και ότι το μόνο που μπορούν να προσδοκούν από τις επόμενες κάλπες είναι να προσεταιριστούν τους εναπομείναντες αριστερούς ψηφοφόρους, ο ένας σε βάρος του άλλου και οι δυο μεγάλοι (ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ), σε βάρος των μικρότερων κομμάτων; Είναι μια εξήγηση.

Βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την ανάλυση του Ντίνου Ρουτζούνη της Kapa Research, για τους βαθύτερους λόγους της εντυπωσιακής επίδοσης της Νέας Δημοκρατίας στις πρόσφατες εκλογές. Που εξηγεί νομίζω ακόμα καλύτερα, το πόσο λάθος είναι για τα κόμματα της αντιπολίτευσης να ποντάρουν να προσελκύσουν εκλογικά κοινά, υποσχόμενα φορολογία, ειδικά δε τον ΕΝΦΙΑ που είπε ο κ. Παραστατίδης, πριν τον μαζέψει το κόμμα του.

Όπως έγραψε ο εκλογικός αναλυτής, η μία πληγή που κατάφερε να επουλώσει η Νέα Δημοκρατία και της έδωσε τη νίκη- η άλλη ήταν το μεταναστευτικό, άλλη μπανανόφλουδα που πάτησε ο ΣΥΡΙΖΑ που πανηγύριζε ότι σαμποτάρει στο Ευρωκοινοβούλιο τον φράχτη στον Εβρο- η πληγή που είχε αποξενώσει από το κόμμα της κεντροδεξιάς τα λαΐκά και συντηρητικά της κοινά, ήταν η υποτίμηση της ακίνητης περιουσίας. Όπως έγραψε, η ερμηνεία ότι ο έκτακτος φόρος στα ακίνητα (έκτοτε ο φόρος μονιμοποιήθηκε φυσικά) ήταν η αιτία για τη διαρροή ψηφοφόρων από τη Νέα Δημοκρατία, ήταν μόνο η επιφάνεια. Η πραγματική αιτία της δυσφορίας των ψηφοφόρων ήταν ότι έβλεπαν την απαξίωση των κόπων μιας ολόκληρης ζωής, που επενδύθηκαν σε ακίνητα περιουσία. Επί Κυριάκου Μητσοτάκη, η αξία των ακινήτων αποκαταστάθηκε- για την πλειοψηφία των πολιτών- με την άνοδο της αξίας των ακινήτων. Ενιωσαν σιγουριά, ένιωσαν πλουσιότεροι, ένιωσαν ασφάλεια και κανονικότητα. Και ψηφίζουν Μητσοτάκη, όχι αυτούς που θέλουν να επιστρέψουν στους φόρους.

Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η προεκλογική συζήτηση είναι θετική, τουλάχιστον για συζητάμε κάτι ουσιαστικό και πραγματικό και δεν συζητάμε αν θα σχηματιστεί κυβέρνηση ηττημένων ή κυβέρνηση απελπισμένων ή ειδικού σκοπού και άλλες αηδίες. Θα ήταν έτσι αν γινόταν συζήτηση πραγματική και όχι για τις εντυπώσεις. Αν για παράδειγμα τα κόμματα- μηδέ της Νέας Δημοκρατίας εξαιρουμένης φυσικά- διατύπωναν προτάσεις για τον περιορισμό της φοροδιαφυγής ή για το πώς θα καταφέρει μια επόμενη κυβέρνηση να κάνει και το άλλο ήμισυ του πληθυσμού, εκείνους δηλαδή που δεν πληρώνουν καθόλου φόρο, να συνδράμουν το δημόσιο ταμεία.

Εως τότε, όλοι παίζουν το παιχνίδι του Μητσοτάκη.