Ο καθένας με τα καλά του και τα στραβά του

Του Μανόλη Καψή

Στις εκλογές προσέρχεται ο καθένας με τα καλά του και τα κακά του. Ο Μητσοτάκης προσέρχεται με τις επιδόσεις του στην οικονομία, το μεταναστευτικό, την πανδημία και τα ελληνοτουρκικά- ποιος θα αρνηθεί ότι είχε και επιτυχίες- κουβαλάει όμως και τα Τέμπη και τις υποκλοπές και τον Πάτση και την ακρίβεια. Ο Τσίπρας προσέρχεται με υποσχέσεις, πολλές υποσχέσεις και καλή διάθεση, αλλά κουβαλάει και τη δική του 4ετία, που δεν έχει αφήσει και τις καλύτερες των εντυπώσεων. Το άχρηστο και πιο σκληρό μνημόνιο- μετά το εφιαλτικό καλοκαίρι του 15- τη φοροκαταιγίδα, τη Μόρια, το Μάτι, την απόπειρα νόθευσης των δημοκρατικών θεσμών, τον Νίκο Παππά, τον Παπαγγελόπουλο, τον τοξικό Πολάκη και τις Πρέσπες. Ακόμα και ο Νίκος Ανδρουλάκης που προσέρχεται στις κάλπες ως νέος και άφθαρτος, κουβαλάει πάνω του το ιστορικό ΠΑΣΟΚ και όλες τις συνδηλώσεις του.

Ο καθένας με τα καλά του και τα κακά του. Τα υπέρ και τα κατά. Υπάρχει όμως μια ακόμα διαφορά, ανάμεσα στις προτάσεις που τίθενται προς αξιολόγηση και επιλογή από τους ψηφοφόρους, που ίσως είναι ακόμα πιο κρίσιμη από το βιογραφικό και τα πεπραγμένα καθενός από τους υποψηφίους πρωθυπουργούς.

Η καθαρή λύση, που είναι μια βασική αρχή της πολιτικής. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης διατυπώνει μια απλή και ξεκάθαρη πρόταση. Και σε όποιον αρέσει ή δεν του αρέσει. Ψηφίστε τη Νέα Δημοκρατία για να έχετε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, άντε πολυχρωματική, και τον Μητσοτάκη πρωθυπουργό. Απλά πράγματα. Καθαρές λύσεις. Μετά αρχίζει το παρολι και το μπούρου μπούρου. Ο Τσίπρα προτείνει να ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ για να έχουμε προοδευτική κυβέρνηση, που θέλει όμως τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα, υψηλό ποσοστό για το ΠΑΣΟΚ (αλλά μόνο την πρώτη Κυριακή) και μια συμφωνία για πρωθυπουργό που δεν θα είναι ο Τσίπρας αλλά τρίτο πρόσωπο που θα το μάθουμε μετά. Ο Ανδρουλάκης προτείνει κυβέρνηση γενικώς αλλά κανείς δεν τον πιστεύει ότι το εννοεί, αλλά χωρίς Μητσοτάκη ούτε Τσίπρα, με κυβερνητικό πρόγραμμα που δεν ξέρουμε, πρωθυπουργό ίσως τον ίδιο αλλά μην το δένετε και πάει λέγοντας. Μπέρδεμα, μεγάλο μπέρδεμα, υπέροχη κατάσταση που θα έλεγε και ο άλλος.

Στο μεταξύ η προεκλογική καμπάνια ξεκίνησε όπως το περιμέναμε. Με κατηγορίες για αποστασία, με το δάνειο του Παπαθανάση και τη βίλα του Ραγκούση. Δεν έχει καμία σημασία αν η τελευταία φορά που βουλευτές ενός κόμματος (ΑΝΕΛ) μετακινήθηκαν σε άλλο, με αντίτιμο μια θέση στα ψηφοδέλτια ή μια νέα καριέρα στην Ευρωβουλή, συνέβη επί ΣΥΡΙΖΑ το 2019, με τον Πάνο Καμμένο τότε να ισχυρίζεται ότι οι βουλευτές του χρηματίστηκαν. Ο Μητσοτάκης είναι πάντα ύποπτος για αποστασίες. Καμία σημασία δεν έχει ότι το δάνειο του Παπαθανάση εξυπηρετείται κανονικά και δεν υπήρξε χαριστική ρύθμιση υπέρ του από την Τράπεζα. Νεοδημοκράτης και επιχειρηματίας είναι προφανώς απατεώνας. Ούτε ότι το δάνειο του Ραγκούση ήταν απολύτως νόμιμο και εντός των προβλέψεων του ΟΕΚ. Είναι δυνατόν αριστερός δήθεν βουλευτής, να διαθέτει βίλα με πισίνα και να την διαθέτει προς ενοικίαση μέσω AirBnb; Και γιατί το διαφημίζει με πολλά ονόματα παρακαλώ; Αίσχος.

Μια αφόρητη ηθικολογία που μόνο στόχο έχει την ηθική υπόσταση του αντιπάλου, με βάση αυθαίρετα κριτήρια που διατυπώνει ο πολιτικός του ανταγωνιστής και στα οποία υποχρεούται ο άλλος να προσαρμοστεί. Υποκρισία και αυθαιρεσία.

Και τι θα θέλατε δηλαδή να συζητήσουμε; Το πρωτογενές πλεόνασμα, το παραγωγικό υπόδειγμα και τις επενδύσεις; Την υστέρηση της ελληνικής εκπαίδευσης και το πρόβλημα της Δικαιοσύνης; Υποτίθεται ότι μετά την τραγωδία στα Τέμπη, στον πολιτικό διάλογο μπήκε με φόρα το βαθύ ελληνικό δημόσιο, η καθυστέρησή του, οι πελατειακές σχέσεις, η αξιολόγηση και η αξιοκρατία. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπόσχεται βαθιές τομές, ο Αλέξης Τσίπρας τον αμφισβητεί και υπόσχεται κοινωνικό κράτος και ο Νίκος Ανδρουλάκης σιωπά, αφού καλές είναι οι υποσχέσεις, αλλά αξιοκρατία στις προσλήψεις και ΠΑΣΟΚ όσο νάναι ξενίζει λιγάκι. Να υποθέσουμε ότι το θέμα συγκινεί; Υπάρχει θέμα που είναι σημαντικό και τίθεται επιτέλους στον δημόσιο διάλογο;

Αμφιβάλω σφόδρα. Αλλωστε αν δεν κάνω λάθος, την μεθεπομένη της τραγωδίας στα Τέμπη, η ΑΔΕΔΥ καλούσε σε απεργιακή κινητοποίηση εναντίον της αξιοκρατίας, συγνώμη της αξιολόγησης, αφού ως γνωστόν τέτοιες διαδικασίες της απεργάζεται το νεοφιλελεύθερο κράτος του Μητσοτάκη και ο τράχηλος του συνδικαλιστή δεν το υπομένει. Αλλωστε σωστή η αξιοκρατία, καλή και η αξιολόγηση, αλλά για τους άλλους όχι για εμάς.

Ας ξαναγυρίσουμε λοιπόν στα γνωστά. Το δάνειο του Παπαθανάση και τη βίλα του Ραγκούση. Η τον φράχτη στον Εβρο, που θυμίζει τα βεβαρυμμένο παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ με το μεταναστευτικό, άσχετα αν και η Κομισιόν δεν δείχνει κανένα ενδιαφέρον να χρηματοδοτήσει τέτοια έργα και δεν είναι μόνο η Αριστερά που αντιδρά στο "φρούριο Ευρώπη". Η τη φορολόγηση των γονικών παροχών που είπε ο Δραγασάκης- αυτό και αν τρομάζει, ακόμα και αν τα ποσά που αναφέρει ο πρώην Αντιπρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, δύσκολα εξηγούν γιατί να υπάρχει πλήρης φοροαπαλλαγή.

Εκλογές έρχονται, ας το πάρουμε απόφαση, δεν υπάρχει περιθώριο για σοβαρό διάλογο. Μετά τις εκλογές το ξαναβλέπουμε.