Του Σπύρου Δημητρέλη
Η ιστορία είναι ίσως η πιο ενδιαφέρουσα επιστήμη. Δεν προσπαθεί να προβλέψει. Δεν δημιουργεί σενάρια για το μέλλον και δεν μετρά πιθανότητες. Απλώς καταγράφει πράξεις και παραλείψεις. Πραγματικές πράξεις και πραγματικές παραλείψεις. Και βεβαίως καταγράφει και τις επιπτώσεις κάθε πράξης ή παράλειψης από ηγέτες και λαούς. Είχα αρχίσει να πείθομαι ότι η αρθρογραφία που εξακολουθεί αμείωτα να ευδοκιμεί κατά του ΣΥΡΙΖΑ και του ηγέτη του Αλέξη Τσίπρα ενέχει πλέον μια γερή δόση εμπάθειας. Είναι δυνατόν να έχουμε μια κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη, με τα σωστά και λάθη της, (το μεγαλύτερο όλων το ζήτημα των υποκλοπών) και η αρθρογραφία από μια κρίσιμη μάζα του Τύπου να εξακολουθεί να ασκεί δριμεία κριτική κατά της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Είναι δυνατόν ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας να έχει δηλώσει από τη Βουλή, απολογούμενος για το πρώτο εξάμηνο του 2015 που λίγο έλλειψε να στείλει τη χώρα σε μια νύκτα εκτός Ευρώπης και στη γενικευμένη φτώχεια και μιζέρια, ότι οι άλλες πολιτικές δυνάμεις μπορούν να τον κατηγορήσουν για "αυταπάτες", και ο Τύπος να εξακολουθεί να είναι τόσο σκληρός μαζί του; Είναι δυνατόν να υπάρχει το λεγόμενο "αντί-ΣΥΡΙΖΑ" μέτωπο για ένα κόμμα που έχει εξασφαλίσει το 33% του εκλογικού σώματος και όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι θα εξακολουθήσει να είναι η δεύτερη μεγάλη πολιτική δύναμη στη χώρα μετά τις επερχόμενες εκλογές;
Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, μετά την απόφαση του Α. Τσίπρα να απέχει η αξιωματική αντιπολίτευση από όλες τις ψηφοφορίες της Βουλής, δεν μπορεί παρά να είναι "θέλω να αγιάσω και δεν μπορώ". Η απόφαση αυτή ενεργοποιεί όλα τα ανακλαστικά αντί-ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ η ηγεσία του κόμματος έχει κάνει μια μεγάλη, θα έλεγα, προσπάθεια να αποκτήσει μια γερή και σταθερή σχέση με την κανονικότητα, η απόφαση υπονόμευσης της κοινοβουλευτικής διαδικασίας πετάει αυτήν την προσπάθεια εξολοκλήρου στα σκουπίδια. Στο ίδιο καλάθι των αχρήστων καταλήγει και η προσπάθεια που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του να αποκτήσουν ακροατές στο χώρο του κέντρου, όπως η εισχώρηση των ευρωβουλευτών του κόμματος στην κοινοβουλευτική ομάδα των σοσιαλδημοκρατών.
Δεν νομίζω ότι πρέπει να ασχοληθεί κάποιος με το αν κάνει στρατηγικά σωστά ή λάθος ο Α. Τσίπρας με την απόφασή του να προσεγγίσει με όρους άνω ή κάτω πλατείας την προεκλογική περίοδο. Αυτό θα το δείξει η κάλπη. Αυτό, όμως, που πρέπει να ειπωθεί είναι ότι η αποχώρηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης από την πιο σημαντική κοινοβουλευτική διαδικασία της δημοκρατίας μας, δηλαδή των ψηφοφοριών για νομοσχέδια είναι μια ακραία κίνηση που, όχι μόνο δεν έχει καμία σχέση με την κανονικότητα και το κέντρο, αλλά βάζει και νερό στο μύλο όσων ακραίων απαξιώνουν την κοινοβουλευτική διαδικασία και ονειρεύονται λύσεις του "εδώ και τώρα" δια πάσα νόσο. Λύσεις ολοκληρωτισμού και βαθιάς προσβολής της ίδιας της ανθρώπινης υπόστασης και αξιοπρέπειας. Αυτών που κάνουν την άγνοια και αμάθειά τους φανατισμό. Αυτών που πιστεύουν ότι για τα δεινά τα δικά τους και των γύρω τους φταίνε πάντα κάποιοι άλλοι. Η Βουλή, η δημοκρατία, οι ξένοι, οι Γερμανοί, οι Εβραίοι, οι μαύροι…
Πάμε λοιπόν πίσω στην ιστορία για να θυμηθούμε μια δημοκρατία που έγινε στόχος. Κατέρρευσε και στη θέση της ήρθε ότι πιο απάνθρωπο είδε η νεότερη ιστορία. Εν έτη 1929, όταν η γερμανική Δημοκρατία της Βαϊμάρης, - το εύθραυστο δημοκρατικό πολίτευμα που είχε εγκαθιδρυθεί στη Γερμανία από το 1918- έπνεε τα λοίσθια, το κίνημα των αγροτών Λάντφολκ ξεκίνησε μια σειρά βομβιστικών επιθέσεων σε κρατικά κτίρια. Μια από τις βομβιστικές επιθέσεις έγινε στο κοινοβούλιο, στο Ράιχσταγκ. Τέσσερα χρόνια πριν το πυρπολήσουν οι Ναζί. Χρειάζεται τουλάχιστον μια γερή δόση προσοχής όταν επιλέγεται στα μικροπολιτικά παιχνίδια να εμπλακεί η βασική δημοκρατική διαδικασία.
"Στην πολιτική, ένας που πολιτεύεται, δεν μπορεί ποτέ να ισχυριστεί, πως είναι το αποτέλεσμα των περιστάσεών του, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι και παραμένει το αποτέλεσμα των επιλογών του!". Στην...
Θα σας εκμυστηρευτώ την αμαρτία μου. Δεν πιστεύω ούτε λέξη από τις δημοσκοπήσεις, που λέει δείχνουν ότι όλο και περισσότερος κόσμος θέλει συμμαχικές κυβερνήσεις. Ποτέ δεν έδωσα σημασία σε αυτήν την...
Η προηγούμενη εβδομάδα ήταν ίσως η πιο πυκνή σε εξελίξεις για την Τεχνητή Νοημοσύνη. Με εξαίρεση την παρούσα εβδομάδα. Το chatGPT 4.0 με 1 τρισ. παραμέτρους μπήκε online, επιτρέποντας πολύ μεγαλύτερο...
Σημαντικά γεγονότα δημιουργούν νέα δυναμική και αμφισβητούν τον ρόλο των ΗΠΑ ως κύριου διαμεσολαβητή στη Μ. Ανατολή. Η Κίνα επιδιώκει μια ισορροπημένη σχέση μεταξύ Σ. Αραβίας - Ιράν, η οποία να της...
Η ελληνική πολιτική ιστορία δείχνει ότι συνήθως οι δεύτερες θητείες ενός Πρωθυπουργού είναι κατά κανόνα και οι πιο ανώδυνες, στάσιμες ή και καταστροφικές. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τη δεύτερη θητεία του...
Οι πρώτοι που κούνησαν το δάχτυλο ήταν οι συνδικαλιστές. Εμείς τα λέγαμε αλλά κανείς δεν μας άκουγε. Βγάζαμε ανακοινώσεις και προειδοποιούσαμε, αλλά ο υπουργός δεν μας δεχόταν στο γραφείο του και οι...
Τις τελευταίες ημέρες, ανασύρθηκαν μνήμες του 2008 και του 2009 (όταν μόνο στα δύο αυτά έτη χρεοκόπησαν 165 τράπεζες). Εκείνη η κρίση, ωστόσο, δεν ήταν αποτέλεσμα της απόσυρσης κεφαλαίων από τους...
Οι εκλογές της 14ης Μαΐου θα είναι υπαρξιακές τόσο για τον πρόεδρο Ερντογάν και το κόμμα του, όσο και για την Τουρκία. Όσον αφορά τον πρόεδρο, τουλάχιστον το πολιτικό του μέλλον θα είναι άδηλο σε...
Η ρεπόρτερ της κρατικής ΕΡΤ ήταν στον αέρα και έδινε το ρεπορτάζ για τα επεισόδια στο Σύνταγμα, στην πορεία για την τραγωδία στα Τέμπη. Εκεί που αναφερόταν στους γνωστούς νεαρούς στο τέλος της (κάθε)...
"Η μπέσα είναι στάση ζωής, με υψηλό αντίτιμο διοδίων για εκείνους που την διαθέτουν!" Το ερώτημα του τίτλου είναι όντως ένα επίκαιρο ερώτημα, ειδικά τώρα που οι ισορροπίες έχουν λεπτύνει ή μπαίνουν...
Από το 1981, αυτό που λέμε κράτος, δηλαδή το νομικό πρόσωπο της χώρας το οποίο υποτίθεται ότι υπάρχει για να υπηρετεί τον πολίτη, καταλύθηκε.
