Του Μανόλη Καψή 

Το θέμα είναι προφανώς σοβαρό και θα μπορούσε να προκαλέσει από μόνο του- όπως και προκάλεσε- ένα κύμα αντιδράσεων από τα ξένα media. Αναφέρομαι προφανώς στο θέμα των υποκλοπών. Οι υποκλοπές μπορεί να μην είναι αποκλειστικότητα της Ελλάδας και της ελληνικής κυβέρνησης- ανάλογα επεισόδια παρατηρήθηκαν και σε άλλες χώρες και σε πιο ώριμες Δημοκρατίες- αλλά φυσικά η παρακολούθηση του κινητού τηλεφώνου του ηγέτη του τρίτου σε μέγεθος κόμματος της Βουλής, πόσο μάλλον που ακόμα δεν έχουν δοθεί πειστικές εξηγήσεις- γιατί τον παρακολουθούσε η ΕΥΠ, ποιος ήταν ο περίφημος λόγος εθνικής ασφαλείας- συνιστά μείζων σκάνδαλο.

Εχω την εντύπωση όμως ότι η υπερβάλλουσα "οργή”, που ξεχειλίζει σε ορισμένα άρθρα που είδαν το φως της δημοσιότητας στα ξένα media, έχει άλλο υπόβαθρο. Εχω την εντύπωση ότι οι τίτλοι για παράδειγμα, περί "σαπίλας” στην Ελλάδα που πλέον είναι ορατή από όλους, τίτλοι που προκάλεσαν εντύπωση και αντιδράσεις ακόμα και από σχολιαστές καθόλου επιεικείς με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και καθόλου πρόθυμους να βρουν δικαιολογίες για την "επισύνδεση” του τηλεφώνου του Νίκου Ανδρουλάκη, πρέπει να ερμηνευτούν διαφορετικά.

Εξηγούμαι: Εχω την εντύπωση, βλέποντας και την υπόλοιπη αρθρογραφία ορισμένων από τους σφοδρότερους επικριτές του Ελληνα πρωθυπουργού, παρατηρώντας τις άλλες τους δραστηριότητες και τις κοινωνικές τους δράσεις- όπως τη συμμετοχή για παράδειγμα σε γνωστές ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στον Εβρο και τα νησιά- ότι αυτό που έχει προκαλέσει την "οργή” των ξένων σχολιαστών ή ορισμένων ξένων σχολιαστών, είναι κατά βάση η πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης στο μεταναστευτικό. Μια πολιτική που ερμηνεύεται από τους ίδιους ως ακροδεξιά, ανάλογη με αυτή που εφαρμόζουν ακραίες λαϊκιστικές κυβερνήσεις στην Ανατολική Ευρώπη (βλέπε Ορμπαν), μια πολιτική που χαρακτηρίζεται ως απάνθρωπη και αντίθετη με τις ανθρωπιστικές αξίες της Ευρώπης. Η υπόθεση των υποκλοπών ήρθε σαν κερασάκι στην τούρτα για να αποδείξει τη "διεφθαρμένη φύση" της ελληνικής κυβέρνησης.

Η οργή τροφοδοτείται από τις πρόσφατες έρευνες εγκύρων Μέσων Ενημέρωσης και ανεξάρτητων οργανώσεων, που κάνουν λόγο για συστηματική χρήση των λεγόμενων "επαναπροωθήσεων” (pushbacks) από την ελληνική κυβέρνηση  και ενισχύεται από τη διαφαινόμενη αδιαφορία της ελληνική κοινής γνώμης για το δράμα των προσφύγων και των μεταναστών. Ειδικά το τελευταίο ερμηνεύεται από τους ίδιους τους αρθρογράφους, ίσως ως το μεγαλύτερο "έγκλημα” της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που διαπαιδαγωγεί την ελληνική κοινή γνώμη στην κοινωνική αδιαφορία.

Εξηγούμαι ξανά: Δεν βλέπω καμία συνωμοσία και καμία δήθεν σχέση με τον εχθρό ή με τους "εχθρούς του Εθνους", δεν βλέπω κάτι ύποπτο ή επιλήψιμο στις αντιδράσεις αυτών των ανθρώπων, ούτε ερμηνεύω τη στάση του ως απότοκο των δήθεν σχέσεών τους με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης. Συνήθως είναι άνθρωποι καλών προθέσεων, ιδεαλιστές και σοβαροί στη δουλειά τους και ούτε ξέρω ούτε προτίθεμαι να αναζητήσω μικροκομματικές ερμηνείες για την αρθρογραφία τους.

Υποστηρίζω όμως, ότι αυτό που έχει προκαλέσει την οργή τους, δεν είναι τόσο (ή μόνο) το σκάνδαλο των υποκλοπών, αλλά η πολιτική της Αθήνας στο μεταναστευτικό. Οι ίδιοι αρθρογράφοι αντιμετωπίζουν μάλλον αδιάφορα το γεγονός ότι οι ευρωπαϊκές συνθήκες εγκλωβίζουν τους μετανάστες στην Ελλάδα και υποβαθμίζουν την "εργαλειοποίηση" του μεταναστευτικού από το καθεστώς Ερντογάν. Απαιτούν από την Ελλάδα να δεχθεί τους πρόσφυγες και τους μετανάστες και να δώσει τέλος στα κλειστά σύνορα ή να σπεύσει να τους συνδράμει, όταν "εγκλωβίζονται" (ακόμα και όταν αυτό συμβαίνει από την στρατοφυλακή της Τουρκίας) στις νησίδες του Εβρου.

Με άλλα λόγια, η εικόνα που έχουν για την Ελλάδα και την ελληνική κυβέρνηση και η εικόνα που φιλοτεχνούν για τους αναγνώστες τους, έχει φιλτραριστεί βαρέως από τις ακλόνητες πεποιθήσεις τους για το δράμα των προσφύγων, χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν τους τις ιδιαίτερες συνθήκες της χώρας, ούτε τις απαιτήσεις της ελληνικής κοινωνίας, ούτε την τουρκική απειλή.

Τι μπορεί να κάνει η κυβέρνηση για να αλλάξει την εικόνα της; Πιθανότατα τίποτα που δεν θα της προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα από μια bad publicity στα ξένα media. Αλλωστε το πρόβλημα με τις ακλόνητες πεποιθήσεις είναι ότι δεν ακούνε καν τα άλλα επιχειρήματα.