Του Σπύρου Δημητρέλη

Οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν συνεχώς τη μεγάλη πολιτική υπεροχή της κυβέρνησης έναντι της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η δημοσκοπική διαφορά των δυο κομμάτων είναι τόσο μεγάλη που δημιουργούνται εύλογα ερωτήματα για το τι θα είναι αυτό που τα επόμενα χρόνια μπορεί να την περιορίσει δίνοντας προοπτική εξουσίας στην αξιωματική αντιπολίτευση. Η μεγάλη ύφεση στην οικονομία και η υγειονομική κρίση δεν φαίνονται επαρκείς λόγοι κλεισίματος της ψαλίδας. Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν, και ορθώς, ότι για να αποκτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ προοπτικές πολιτικής επικράτησης στο μέλλον θα πρέπει να εξελιχθεί σε ένα πραγματικό κόμμα της κεντροαριστέρας. Σε ένα κόμμα "κανονικότητας” και όχι να παραμείνει ένα κόμμα διαμαρτυρίας που απευθύνεται κατά κύριο λόγο στην αρχική παρέα του 3% και στους παλιούς, ακόμη εθισμένους στο πελατειακό σύστημα και στις παθογένειες της μεταπολίτευσης.

Οι ευκαιρίες για να αποκτήσει χαρακτήρα κανονικότητας ο ΣΥΡΙΖΑ και η ηγετική του ομάδα είναι πολλές. Και θα έρθουν πολλές περισσότερες στο μέλλον. Μόνο που μερικές ευκαιρίες είναι από αυτές που όταν χάνονται γυρίζουν το κόμμα και το πολιτικό σύστημα συνολικά πολύ πίσω. Πρόσφατα, σε μια επίδειξη "κανονικότητας” ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ καταδίκασε τον οχετό του πληκτρολογίου στην υπόθεση Λιγνάδη. Ξεχώρισε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης από αυτούς που με αφορμή τις πραγματικά ανατριχιαστικές πτυχές του ζητήματος Λιγνάδη βρήκαν ευκαιρία για ακόμη μια επίθεση στην αστική δημοκρατία μας. Χαρακτήρισαν ένα ολόκληρο κόμμα εξουσίας ως "παιδεραστές”. Στην επικαιρότητα βρίσκεται το ζήτημα της απεργίας πείνας του καταδικασμένου για δολοφονίες Κουφοντίνα. Ο καταδικασμένος ασκεί το δικαίωμά του στην απόπειρα αυτοκτονίας επιχειρώντας να το χρησιμοποιήσει ως μέσο πίεσης προς την Ελληνική Δημοκρατία για να πετύχει ό,τι θεωρεί καλύτερο για τον ίδιο. Η Ελληνική Δημοκρατία με τη στάση της δείχνει ότι δεν εκβιάζεται και κυρίως ότι δεν διακρίνει τους καταδικασμένους σε πρώτης και δεύτερης κατηγορίας αναφορικά με την αντιμετώπισή τους από το νόμο.

Σε αυτό το ζήτημα ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε μια τεράστια ευκαιρία να κάνει ένα μεγάλο βήμα προς την κανονικότητα. Να κόψει μια κι  έξω την ιδεολογική του συνομιλία με δυνάμεις που θεωρούν ότι η βία και η δολοφονική αφαίρεση ανθρώπινης ζωής μπορεί να έχει ιδεολογικό περιτύλιγμα και να είναι αποδεκτό μέσο επιβολής κάποιων ιδεών σε βάρος κάποιων άλλων. Ο χώρος της κεντροαριστέρας στον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ φιλοδοξεί να κυριαρχήσει είναι ένας μεσαίος χώρος. Ένας χώρος στον οποίο δεν έχουν θέση οι ακρότητες, η υποστήριξη της βίας και οι προκλητικές για τη δημοκρατία μας στάσεις. Το να βγαίνει επίσημα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να ζητά προνομιακή μεταχείριση ενός ορκισμένου εχθρού της αστικής δημοκρατίας δημιουργεί ερωτήματα για το πού αποσκοπεί και σε ποιούς απευθύνεται. Μια πορεία κανονικότητας που είναι προαπαιτούμενο για μια πορεία πειστικής πρότασης εξουσίας δεν περιλαμβάνει διάλογο με ακραίους και εχθρούς της δημοκρατίας. Είναι δυνατόν να μην το αντιλαμβάνονται αυτό στον ΣΥΡΙΖΑ; Δύσκολο... Οπότε το μεγάλο ερώτημα είναι όχι αν θέλουν αλλά αν μπορούν τελικά να γίνουν ένα κόμμα κανονικότητας...