Του Μανόλη Καψή
Υποθέτω ότι ήταν το βιβλίο της χρονιάς που πέρασε. Ναι, το βιβλίο του 2020 ήταν "Η Γη της Επαγγελίας” του Μπαράκ Ομπάμα. Στην Ελλάδα το παρουσίασαν, λίγο πριν φύγει ο χρόνος, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και ο επικεφαλής της αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας. Φυσικά ο καθένας είδε αυτό που ήθελε να δει στο βιβλίο, όπως συμβαίνει άλλωστε και με όλους εμάς τους υπόλοιπους αναγνώστες.
Για παράδειγμα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αντιμέτωπος καθώς είναι καθημερινά με τη διαχείριση της πανδημίας, ένα αχαρτογράφητο πεδίο που δοκιμάζει την ευθυκρισία αλλά και την ικανότητα πρόβλεψης όλων των ηγετών όλου του κόσμου, είδε στο βιβλίο το "διαρκές ερώτημα που θέτει ο Πρόεδρος (σ.σ.: και ο κάθε Πρόεδρος) στον εαυτό του, αν κάθε φορά, αποφάσισε σωστά. Αυτή η αγωνία νομίζω ότι κρατά κάθε ηγέτη προσηλωμένο στον στόχο του, αλλά και σε επαφή με τους συμπολίτες του”.
Από την πλευρά του ο Αλέξης Τσίπρας, που έχει επενδύσει όλο του το αντιπολιτευτικό κεφάλαιο, στην κριτική των όσων κάνει ή δεν κάνει η κυβέρνηση για το ΕΣΥ, εν μέσω της κρίσης του κορονοϊού, ξεχώρισε από όλες τις νομοθετικές πρωτοβουλίες του Μπαράκ Ομπάμα το Obamacare.
"Διότι", όπως ανέφερε ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ στην παρουσίαση του βιβλίου, κάνοντας ίσως νοητά και έναν απολογισμό της δικής του θητείας, "αυτό που τελικά καθορίζει την πορεία και την υστεροφημία ενός ηγέτη είναι η διορατικότητά του. Η ικανότητά να διακρίνει ποιες είναι οι ενέργειες που θα εξασφαλίσουν τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των πολιτών, ακόμα και αν το πολιτικό κόστος από τις ανελέητες και αήθεις επιθέσεις των αντιπάλων του είναι βαρύτατο”.
Από μια άποψη η παρουσίαση του Αλέξη Τσίπρα είναι πιο οξυδερκής. Γιατί, αν κάτι συγκράτησα εγώ τουλάχιστον από το βιβλίο του Μπαράκ Ομπάμα, καθώς πλησιάζω στο τέλος των 738 σελίδων, είναι η σχεδόν αδυναμία να κυβερνηθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Ή, αν θέλετε, η αδυναμία του Προέδρου, ακόμα και του πιο δημοφιλούς Προέδρου, να κυβερνήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες και να προωθήσει τις νομοθετικές πρωτοβουλίες που υποσχέθηκε προεκλογικά, μέσα από το Κογκρέσο... λόγω των ανελέητων επιθέσεων των αντιπάλων του.
Αυτό αφηγείται ο Μπαράκ Ομπάμα και όταν περιγράφει τις αγωνιώδεις προσπάθειές του να περάσει το πακέτο που είχε σχεδιάσει, για να αποτραπεί η μεγάλη ύφεση που προκάλεσε η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και όταν αφηγείται την προσπάθειά του να περάσει τη μάλλον μετριοπαθή αναμόρφωση του Ασφαλιστικού, δηλαδή το Obamacare, μέσα από το Κογκρέσο.
Και αυτό, όχι λόγω του μεγέθους της χώρας ή της πολυπλοκότητας των προβλημάτων, αλλά λόγω της παγιωμένης πόλωσης και εχθροπάθειας που έχει εγκατασταθεί στην αμερικανική πολιτική σκηνή, ήδη από την δεκαετία του '90, με το κίνημα του Τσαγιού. Με το λαϊκιστικό κίνημα που εμφανίστηκε δυναμικά τα χρόνια του Κλίντον και γνώρισε ημέρες δόξας με τον Τραμπ.
Αυτό που οι Πατέρες του Έθνους σχεδίασαν και ονειρεύτηκαν σαν cheks and balances, σαν εμπόδια δηλαδή και εξισορροπιστές στην απόλυτη εξουσία του Προέδρου, λειτουργούν τελικά σε μια πολωμένη και τοξική πολιτική ατμόσφαιρα που έχει δημιουργήσει η λαϊκιστική στροφή των Ρεπουμπλικάνων, σαν τροχοπέδη στην ομαλή λειτουργία της Δημοκρατίας.
Είναι αυτό που λέει ο Αλέξης Τσίπρας "ανελέητες και αήθεις επιθέσεις των αντιπάλων του”. Αλλά είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό.
Είναι η προσπάθεια των Ρεπουμπλικάνων να εμποδίσουν οποιαδήποτε -ακόμα και την πιο αυτονόητη- νομοθετική πρωτοβουλία του δημοκρατικού Προέδρου των ΗΠΑ, όχι επειδή στα αλήθεια διαφωνούν, αλλά επειδή είναι του δημοκρατικού Προέδρου των ΗΠΑ. Όποιο και αν είναι το κόστος για τη χώρα τους.
Είναι αυτό που γράφει ο ίδιος ο Μπαράκ Ομπάμ για "άρνηση να συνεργαστούν μαζί μου ή με μέλη της κυβέρνησής μου, ασχέτως των συνθηκών, των ζητημάτων ή των συνεπειών για τη χώρα”.
Όπως γράφει ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ, αυτού του τύπου την πολιτική, εξέφρασε με τον καλύτερο τρόπο ένας ραδιοφωνικός δημοσιογράφος που λίγο μετά την εκλογή του αναφώνησε αυτό που έκρυβαν οι Ρεπουμπλικάνοι πολιτικοί: "Εγώ εύχομαι να αποτύχει ο Ομπάμα”, είπε ο Ρας Λίμπο.
Υποθέτω ότι ο Αλέξης Τσίπρας διαβάζοντας το βιβλίο του Ομπάμα μπορεί να οργίστηκε πραγματικά με τους Ρεπουμπλικάνους πολιτικούς και προς στιγμήν να ταυτίστηκε με τον 44ο Πρόεδρο των ΗΠΑ.
Εγώ πάλι οργίστηκα πραγματικά με τους Ρεπουμπλικάνους πολιτικούς και γιατί μου θύμισαν εξωφρενικά τον τρόπο που πολιτεύονται οι εγχώριοι λαϊκιστές. Αλλά, είπαμε. Ο καθένας διαβάζει και βλέπει αυτό που θέλει σε κάθε βιβλίο.
