Του Μανόλη Καψή

Πάντως, επαναλαμβάνω, υπάρχουν πολλοί τρόποι να το δεις το πρόβλημα. Να, η "Εφημερίδα των Συντακτών" προχθές πανηγύριζε ότι "8 στους 10 μαθητές θα είναι στα αμφιθέατρα" και λοιδορούσε "τις κραυγές των ειδημόνων" για τις χαμηλές επιδόσεις. Είναι η αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων. Στα αμφιθέατρα δεν θα νιώσει κανείς μοναξιά. Και αν και πάλι θα είναι άδεια τα αμφιθέατρα, σίγουρα θα είναι γεμάτες οι διπλανές καφετέριες. Άσε που θα σκάσουν από το κακό τους και οι "ειδήμονες", που αυτό και αν προσφέρει χαρά στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ.

Όπως έγραψε άλλωστε και ο καθηγητής Αντώνης Λιάκος -καταγγέλοντας, με μια δόση ευγονικής δυσφορίας, όσους διαμαρτύρονται για "μετακλημακτήριο" μοχθηρία- στη διάρκεια της θητείας του στο πανεπιστήμιο "δοκίμασε πολλές φορές τη χαρά να δει τους τελευταίους να γίνονται πρώτοι". Υπάρχει λοιπόν ελπίς και μια essence χριστιανικής πεποίθησης, στη γενιά της επαναστατικής αριστεράς. Ακόμα και αν έχεις μπει στο πανεπιστήμιο με λευκή κόλλα, μπορεί να γίνεις ένας πολύ καλός επιστήμονας. Έτσι τουλάχιστον μας λέει ο κ. Λιάκος.

Πιθανώς να είναι και έτσι. Αλλά όπως είπαμε υπάρχουν πολλοί τρόποι να δεις το πρόβλημα. Γιατί αν μπορείς να μπεις στο πανεπιστήμιο με λευκή κόλλα, γιατί να υπάρχουν εξετάσεις; Γιατί να μην καταργηθούν τελείως οι εξετάσεις; Γιατί να μην πανηγυρίσει η "ΕφΣυν", προσεχώς, που 10 στους 10 μαθητές θα είναι στα αμφιθέατρα; 

Μια απάντηση θα ήταν γιατί το κόστος θα είναι τεράστιο. Σε αντίθεση με τους "ειδήμονες", που πανηγυρίζουν για την αύξηση των εισαχθέντων, έστω και με λευκή κόλλα, οι θέσεις στο πανεπιστήμιο κοστίζουν ακριβά στους Έλληνες φορολογούμενους. Που δεν θέλουν να πληρώνουν φόρους για να υπάρχει "μπούγιο" στα αμφιθέατρα, ούτε για να κερδίζουν τον επιούσιο οι ιδιοκτήτες καφετεριών ανά την επικράτεια. Αλλά για να φοιτούν στα πανεπιστήμια ικανοί φοιτητές, που θα προσφέρουν με τις γνώσεις τους, μόλις αποφοιτήσουν, στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Η θέση στο πανεπιστήμιο είναι μια επένδυση που πρέπει να αποδώσει.

Μια δεύτερη απάντηση είναι ότι η ελληνική οικονομία δεν χρειάζεται, ούτε μπορεί να απορροφήσει τόσο πολλούς επιστήμονες. Αλλά η επαναστατική αριστερά εσχάτως έχει μια απέχθεια για την τεχνική εκπαίδευση. Σιγά μη γίνουν τα παιδιά μας ψυκτικοί. Καλύτερα άνεργοι κοινωνιολόγοι. 

Μια άλλη απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι η παρουσία εκατοντάδων χιλιάδων φοιτητών στα ελληνικά πανεπιστήμια, χωρίς εξετάσεις ή με λευκή κόλλα, θα κατέβαζε αυτόματα το επίπεδο της παρεχόμενης γνώσης. Αλλά όλα τα επιχειρήματα είναι συζητήσιμα.

Αυτό που σίγουρα παραγνωρίζουν όσοι διαμαρτύρονται για την εισαγωγή μαθητών στα ΑΕΙ με λευκή κόλλα, είναι η ταξική διάσταση του θέματος. Γιατί, όπως εξήγησε, στο πολύ ενδιαφέρον αφιέρωμα της "ΕφΣυν", ο Παντελής Παπαχρόνης, φοιτητής Φυσικού Αθήνας και μέλος ΕΑΑΚ:

Να λοιπόν ένα πολύ καλό επιχείρημα, γιατί να μπουν όλοι στο πανεπιστήμιο, ακόμα και αυτοί που έδωσαν λευκή κόλλα. Για να αμφισβητήσουν το εκπαιδευτικό σύστημα και τον καπιταλιστικό  τρόπο παραγωγής. Δεν είναι λίγο.

Άλλωστε, εκτός από πολλούς τρόπους να δεις το πρόβλημα, υπάρχουν και πολλοί τρόποι να περιγράψεις το πρόβλημα. Εκεί που οι ειδήμονες βλέπουν αποτυχία στο γραπτό που έλαβε 0,80 βαθμό, άλλοι βλέπουν μια μεγάλη επιτυχία. Όπως η Διαλεκτή Αγγελή, στο ίδιο αφιέρωμα της "ΕφΣυν", που καταγγέλλει τους ειδήμονες ότι "δεν δίστασαν να διασύρουν επιτυχόντες, ναι, επιτυχόντες, που είχαν το σθένος να διαγωνιστούν με το σύστημα των πανελλαδικών και να διεκδικήσουν το μέλλον τους". Τώρα βέβαια αν οι μαθητές που πήραν 0,80 είναι επιτυχόντες, θα δυσκολευτούμε να βρούμε ποιοι στο καλό είναι τελικά οι αποτυχόντες, αλλά ας είναι…

Παραδόξως, βέβαια, όσοι καταγγέλλουν τους "ειδήμονες" για υποκριτικές κραυγές, όσοι υποστηρίζουν την πολιτική "ανοίξτε τις πύλες των πανεπιστημίων σε όλους", υπογείως υποστηρίζουν ένα είδος αριστείας. Όπως ο αναλυτής κ. Κάτσικας, που καταγγέλλει ως αγράμματους όσους διαμαρτύρονται:

"Παρουσιαστές που κάνουν 10 λάθη κάθε φορά που μιλάνε εκτός κειμένου, δημοσιογράφοι που ξεκίνησαν την καριέρα τους στα αποδυτήρια ποδοσφαιρικών ομάδων, αναλυτές και ειδικοί πρόθυμοι να μπετονάρουν με την άποψή τους τη γραμμή του νέου ιερατείου, άνοιξαν στο διαπασών τις σειρήνες της εκπαιδευτικής τρομολαγνείας και έδωσαν τα ρέστα τους στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. Ακούς εκεί να μπαίνουν στο πανεπιστήμιο με βαθμούς κάτω από τη βάση; Τα ισοπεδώναμε πια όλα σε αυτόν τον τόπο". (βλ. "ΕφΣυν").

Τώρα, γιατί να μην έχει άποψη ένας δημοσιογράφος, αν έχει ξεκινήσει την καριέρα του από τα αποδυτήρια των ποδοσφαιρικών ομάδων και το αθλητικό ρεπορτάζ, αλλά να έχει άποψη ο άλλος με τη λευκή κόλλα είναι ένα άλλο ερώτημα.