Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Σε μια δημοκρατία, που σέβεται τον εαυτό της  θα έπρεπε να ξέρουμε την  οικονομική και φορολογική κατάσταση των υποψήφιων αντιπροσώπων της. Θα μου πεις, εδώ δεν μπορούμε να μάθουμε την αλήθεια για τους  «αιώνιους» βουλευτές μας (μόνο το σχετικό «έσχες» διαθέτουμε …), θα ψάξουμε τώρα τους καινούριους; Δύσκολο να βρούμε άνθρωπο να το θεσπίσει αλλά ας παίξουμε λίγο με τις προσδοκίες μας. 

Αυτή τη στιγμή, εκατοντάδες  «επαγγελματίες» και επίδοξοι  πολιτικοί  θέλουν να μπουν στη Βουλή. Ποιοι είναι όμως στην πραγματικότητα;  Έχει μεγάλη σημασία να συνδυάσουμε εμφάνιση, χρώματα και ανοησίες υποσχέσεων  που πρακτικά καταβροχθίζονται από το αδιέξοδο πολιτικό σύστημα; Αναρωτιέμαι αν θα έπαιρνες στη δουλειά σου έναν άνθρωπο που ως τώρα, απέτυχε σε όλες του τις  επιχειρηματικές του προσπάθειες, που είναι συνδικαλιστής  αλλά διαθέτει  περιουσία  μεγαλοαστού, που δεν δούλεψε στη ζωή του ποτέ και που δεν μπορεί πλέον, να έχει φορολογική ενημερότητα, λόγω χρεών. Δεν είναι  λίγο οξύμωρο για την  κοινωνία, να μην ενδιαφέρεται για την ποιότητα των ανθρώπων που θα την εκπροσωπήσουν στις αποφάσεις της εξουσίας; 

Τα κόμματα εν τω μεταξύ, πάνω στον πανικό τους να εντυπωσιάσουν περισσότερο την κοινή γνώμη, επιλέγουν όποιον «πρόθυμο» βρεθεί  μπροστά τους. Ελάχιστα ενδιαφέρονται για την ποιότητα των ανθρώπων που θα αναδειχθούν αργότερα σε διοικητικές θέσεις. Η διάκριση σε  «χρήσιμους» και μη, αναπόφευκτα παραμερίζει  την  αναζήτηση στοιχείων που αργότερα θα καθορίσουν τη διαχείριση αξιωμάτων.

Άρα λοιπόν, δεν σπάει η αλυσίδα της  «κοινοβουλευτικής μετριότητας» ούτε και τώρα. Ακόμα δηλαδή, και να αποκαλύπταμε τις αμαρτίες των  παλιών βουλευτών, με το αληθινό «πόθεν έσχες», θα ακολουθούσαν  οι νέες γενιές των «φερέλπιδων»  αμαρτωλών. 

Ίσως εδώ να έπαιζε σημαντικό  ρόλο  το  Συνταγματικό Δικαστήριο (μεγάλο έλλειμμα για το πολίτευμα!)   που θα καθόριζε τις προϋποθέσεις της υποψηφιότητας για το αξίωμα του βουλευτή. Αλλά και από τους υφιστάμενους θεσμούς, θα μπορούσε να υπάρξει ένας έλεγχος των ανθρώπων που θα πρέπει να ανταποκρίνονται  στις αρχές που το Σύνταγμα ορίζει για τον Βουλευτή. 

Πάντα όμως, σε ένα καθεστώς κομματοκρατίας, επικρατεί ανευθυνότητα και  διαχέεται και στους ψηφοφόρους που αντιλαμβάνονται τη δημοκρατία σαν ένα πεδίο αντιπαραθέσεων και δημόσιας σύγκρουσης συμφερόντων.  Ταυτίζονται κι αυτοί με τα προβεβλημένα αμφιλεγόμενα πρόσωπα, χωρίς να εξετάζουν την ουσιαστική πορεία του υποψηφίου στην επαγγελματική και κοινωνική του ζωή. 

Σε κάθε περίπτωση, μέσα σε ένα πολιτικό χάος αμοραλισμού δεν μοιάζει ανεδαφικό να ζητάς  ποιότητα στα πρόσωπα και σεβασμό στους θεσμούς; Η χώρα διαλύεται και δυστυχώς οι πάντες διεκδικούν «δραματικό» ρόλο στην  καταστροφή της. Αλλά τα μεγάλα δεινά τα φέρνουν τα πρόσωπα και όχι οι αόριστες έννοιες των ιδεολογιών.  

Αν δεν σκεφτούμε λύσεις   για τα πρόσωπα, ποτέ οι θεσμοί δεν θα μπορέσουν  να βελτιωθούν για να εξυπηρετήσουν την κοινωνία.

azampoukas@gmail.com